Ode aan Lieven Van Gils. En aan de Kwetsbaarheid.

Toen ik jong was en de dieren nog spraken, was ik nogal fan van Lieven Van Gils op Studio Brussel.
​Tijdens zijn sportieve periode verloren we elkaar uit het oog/oor. Maar sinds hij Van Gils &Gasten doet, ben ik er weer helemaal.

Het is de authenticiteit die over hem hangt.
Met fluwelen handschoenen breekt hij zijn gasten open, laat hun kwetsbaarheid toe en geeft zijn eigen kwetsbaarheid terug. Racisme, transgenders, meno-pauze, vrede, burn out ... he's got it.

Hij is niet alleen natuurlijk.
Mijn geliefde Fried'l doet het al jaren. En Via Annemie op haar eigen manier ook.
Tot voor mijn burn out dacht ik dat kwetsbaarheid iets was om mooie radio & TV mee te maken.
Niet iets wat je "in het echt" nodig hebt -- efficiëntie, perfect en professioneel, daar draaide het om. 
En in de wereld waar ik toen in rondliep kwam ik daar behoorlijk mee weg.

Toen crashte ik, en bleef vallen.
Na één maand schreef ik een brief aan mijn vrienden. Ik vertelde hoe ik onder de radar gesleurd was en hoe moeilijk het was om weer boven te komen. De reacties waren uiteenlopend.
Ik snapte het niet als mensen schreven dat ze me "moedig" vonden. Of een "sterke Madamme".
Ik vertelde toch maar gewoon wat er met mij gebeurde? 

En toen, op een dag, besefte ik dat ik in mijn leven heel lang net niet had verteld wat er met mij gebeurde. En dat dat één van de redenen was waarom ik zo moe was geworden. 

Moe van te doen alsof. 
Alsof ik een extrovert was.
Alsof ik een normale jeugd in een stabiel gezin had gehad.
Alsof ik in dingen wél geloofde, terwijl ik wist dat ze mij geen zin gaven. 
Alsof mijn energieke buitenkant een spiegel van mijn binnenkant was. 
Alsof alles onder controle was.

Ik wilde het niet meer. Ik wilde nooit meer doen alsof.
Ik wilde au-then-ti-ci-teit.

Hm.
Want toen kwam het inzicht dat authenticiteit niet kan zonder kwetsbaarheid.
En dat mijn vrienden wel gelijk hadden: daar is moed voor nodig. 

Ik begon met mezelf. Zag dingen onder ogen en voelde de impact ervan.
Beangstigend ... pijnlijk ... maar wel authentiek.

​Maakte ze bespreekbaar met mijn inner circle.
Ik schreef een brief aan mijn man, ik schreef er één aan mijn moeder.
Ik sprak met mijn broer en zus.
Over het verhaal van mijn, onze, jeugd.
Over vroeger & vandaag.
Kwetsbaarheid pur sang. 

Ik voelde wat het met je doet, die kwetsbaarheid.
De schilden gaan af.
Je geeft kwetsbaarheid, je krijgt kwetsbaarheid.
Respect.
En au-then-ti-ci-teit.