Oh Grote Wereldbol (ik snap er niets meer van!!??)

Afbeelding van Corbis

En vanwaar dit allemaal komt
de lucht, het water en de grond
dat kan tot nu toe niemand vertellen
De aarde draait hier niet alleen
er zijn nog meer bollen om haar heen
veel meer dan de mensen kunnen tellen

*

Van zolang ze zich kan herinneren doen Pauline en ik 's avonds van boekje - kusje, knuffel - en dan twee vraagjes. Als het te laat wordt, krijgt ze er maar één; en bij een heel heel kort verhaaltje worden het er soms drie. Maar meestal twee. Makkelijk zo'n herkenbaar slaapritueel. Hm. Of toch niet.

Het is een spervuur dat mij elke avond overvalt. We beginnen met een resem vraagstukken over de dood, het leven en de anatomie van mens en dier en gaan dan - via een omweg over God en Bijbelse aangelegenheden - over tot diepzinnige kwesties over het heelal en het ontstaan ervan. (Bij die twee vragen, horen nogal wat subvragen ziet u ... )

Favorieten van het moment zijn 'Gaan Zwarte Pieten ook dood? Zijn dat dan zwarte Sterretjes?', 'Waarom gaat alles en iedereen dood?' en 'Hoe kunnen baby's in buiken sterven?' -- ik zwijg dan over de vragen over robotten, waarom er muisjes bestaan en of de Duivel het leuk vindt als Marietje een nachtmerrie heeft.

OK, kijk ... ik studeerde ook maar Letteren en was absoluut geen licht in Aardrijkskunde en nog minder in Godsdienst.  Maar zoals dat dan gaat ... moeders doen wat moeders moeten doen. Ik trok naar de bib en kwam thuis met een stapeltje 'Filosoferen met kinderen'. Alleen maar meer vragen. Ik kocht een kinderbijbel en verstond zelf maar de helft van de ingekorte Testament-verhalen. Nog meer vragen. Ik probeerde authenticiteit-voor-kinderen en antwoordde eerlijk dat ik het antwoord niet kende. Daar was mijn dochter-van-vijf helemaal niet mee gediend. 

En zo - zo heb ik tegenwoordig mijn eigen avondritueel. Wanneer dochterlief genoegen heeft genomen met mijn halfbakken antwoorden en goed is ingestopt, duik ik met mijn neus in de laptop en ga ik op zoek. Met ogen die branden van vermoeidheid lees ik op Wikipedia artikels over de oerknal, verhalen uit het Oude en het Nieuwe Testament en over het spijsverteringsstelsel van koe, hond, paard en kat. Aan de ontbijttafel orakel ik mijn vers-opgedane wijsheden en dochter absorbeert het allemaal -- om dan 's avonds met nog meer bijvragen af te komen. Boeiend - zeg dat wel.

Tot op een dag.
Tot op een dag Manlief me met ogen als schoteltjes aankijkt. Het niet uitspreekt maar me een ding-dong-getikte-strever vindt wanneer ik bij de koffie en boterhammen met hagelslag de structuur van een atoom zit uit te leggen. Terwijl hij me blijft aanstaren klapt hij doodserieus zijn laptop open en tokkelt iets op Youtube. Een seconde later schalt Urbanus door onze keuken. 

De aarde is een grote bol met planten en met beestjes vol
en ze draait al heel lang in het rond
En wat ik haast niet kan geloven
soms hangen we onderste boven
en toch blijven onze voeten op de grond

Pauline-van-vijf vindt het prachtig. De Werelbol moet nog eens op en nog eens en nog eens. Wijsheid die alles omvat en lekker meezingt. Daar kan geen enkele Wiki-pagina tegenop.

En zo spenderen wij de helft van onze dagen op Youtube. Met Urbanus. Pauline met haar oor tegen het schermpje om geen lettergreep te moeten missen. Marie met haar armen in de lucht, wel tien keer na elkaar. Ze draait rondjes tot ze er rood van ziet en zegt dan 'Nog'. 

Want als je straks een lichtje ziet
dat plotseling door de hemel schiet
dan kan dat een marsmannetje zijn
Dat heel gewoon aan jou komt vragen
of je één van deze dagen
met hem meevliegt in zijn marskonijn

Neen, daar heb ik nu eens niets aan toe te voegen. Dus doei. En dag!