On a high. On top. En wreed content. 

Dat ik snel -echt zeer gigantisch snel- kan lopen, dat wist ik al sinds ik jaren geleden tijdens een ochtendloopje op vakantie plotsklaps op de hielen werd gezeten door een boos everzwijn.

Dat ik echt zeer zeer zéér snel en onvermoeibaar kan fietsen, dat weet ik nu ook. Vanaf het moment,  's avonds na werktijd, dat mijn ene voet de trapper raakt, word ik overvallen door een enorme haast, een drang om zo snel als kan bij mijn kindjes te zijn. Ik fiets niet naar school of crèche, ik vlieg. Mijn goesting naar hun zachte vellekes, in hun ogen kijken en onze weerziensknuffels maakt me sterk en fit - ik steek ze allemaal moeiteloos voorbij.

Maar er is meer. 
Het is mijn nieuwe leven dat me vleugels geeft.
De vrijheid die ik voel. Hoe content ik ben. I'm on a high. 
Ik ben 'on a high' en ik begin - eindelijk eindelijk - weer 'on top' te zijn.
'On top' -- van mijn gezondheid, van mijn werk, mijn huishouden, mijn relaties, mijn leven. 

Tot een jaar geleden liep ik voortdurend misselijk van de stress rond. Achter alles, echt alles, aan krabbelend. Pogingen ondernemend om weer grip te krijgen op mijn zaken om dan telkens weer de handvaten, de pedalen weg te zien glippen. Mijn werk was een ramp (vond ik zelf), mijn huishouden een ontplofte bom, de relaties met mijn man en kinderen uiterst ontvlambaar. Chaos chaos chaos overal. Tot het licht uitging.  

En nu. Nu voel ik me in mijn werk on top. Het is pittig en nieuw en afwisselend, maar ik krijg geen kramp meer van voortdurend op de tippen van mijn tenen te moeten staan. Uitdaging is leuk, maar als je op den duur vooral managet hoe je rechtop blijft staan in plaats van hoe je je werk rond krijgt, wordt alles heel zwaar-vermoeiend. Nu doe ik waar ik goed in ben en wat ik heel graag doe. Ik krijg mijn werk af, ik bied meerwaarde en ik maak elke dag mensen blij. Dat geeft mij vleugels. 

Nu werk ik hard, maar om 17u laat ik de boel de boel. Dat klinkt niet erg ondernemend, maar het is het eigenlijk wel. Eindelijk heb ik tijd en ruimte om voor mezelf en mijn gezin te ondernemen. Nachtelijke werkzorgen in mijn hoofd, en paniekerig laat-avondwerk geruild voor dingen die ik relevant en zinvol vind. Goeie deal, toch? 

En thuis ... We zijn 'on top' want we besteden uit.
Ein-de-lijk hebben Manlief en ik kunnen loslaten dat we alles ZELF en ALLEEN moeten doen. Dat we niet allebei én volle weken moeten werken, én onze kinderen goed opvoeden en aan hobby's laten doen, én zelf sportief, cultureel, sociaal bezig zijn, én onze was en plas op de rails houden. Met andere woorden: wij laten ons nu helpen.
Dus: onze goeie en dierbare poetsvrouw komt nu meer dan vroeger én heeft er prompt een strijk-missie bij. Zij blij, en wij ook. 
Dus: volgende maandag starten we met Hello Fresh. Hoeven we ook niet altijd ZELF en ALLEEN onze kookpotjes te beheren.
Dus: dit weekend starten we met Collect and Go. Als je maar twee dagen met je kinderen hebt, dan wil ik die alvast NIET in de supermarkt-op-zaterdag met hen doorbrengen. 

En ja, ja, ja dat kost allemaal geld. 
Maar eindelijk heb ik ook ingezien dat ik mijn loon liever aan levenskwaliteit besteed dan aan de osteopaat, de psycholoog en de dokter (hoe goed ik hen allemaal ook vind). 

*

​En dan bedenk ik me ... 'On a high', 'On top', ... dat komt toch al een heel klein beetje in de buurt van 'Evenwicht' en 'Contentement'. Of niet? 

*

Gegroet!