Onderweg.

Het strand om 7u 's morgens. En wij.

Hoe drukker het wordt, hoe minder ik te vertellen heb. Het lijkt erop dat mijn introverte hart het nieuwe ritme niet goed volgt en dan maar dichtklapt. Nu ja -- 'drukte' is relatief - een ander zou dit ritme nog veel te saai vinden. Pas moi. Ik zoek meer rustmomenten. En Alleen-tijd. 

Zoals nu. Oh nu. De nacht gevallen. Alle ramen open; hier en daar hoor ik nog een kraai, wat zachte stemmen in de straat en misschien een bas van de wei van Werchter. 

Man die daar gaan rocken is en mijn liefstekes weg in hun zoetste dromen, hier boven mijn hoofd.
​Zo heb ik ze graag. Die avonden met het huis van mij, de stilte en de rust er gratis bij. 

Vergis u niet. In al onze drukte zijn wij aan het genieten. 
Want woensdag kwam en wij ribbedebie. Naar zee - met de trein. Maries eerste keer - met veel ooohs en waauwwws - en ik, ja ik blijf dat vinden, op de trein écht nog altijd een beetje aan het reizen. 

Oostende was goed voor ons. Een tripje dat zich door veel toevalligheden, en op de laatste knip, aan ons presenteerde. In mijn vroegere leven had ik er zéker 'neen' tegen gezegd - teveel werk, te moe, geen zin om bagage te maken, anything. Alles wat bovenop mijn dagelijkse loden sleur kwam werd snel en efficiënt afgeblokt. Maar. Na 8 maanden uitgeteld geweest te zijn, wordt deze Gazelle stilaan wakker. Experimenteert met anders, lichter, meer buiten, meer met de kinderen, meer outgoing, meer 'ja'. En maar goed ook. Oostende bracht me veel tijd met wat mij het liefste is, heerlijk weer, géén - nul komma nul - moetens en geen wat-gaan-we-vandaag-weer-eens-doen. Lange wandelingen en een hoofd waarin stukken op hun plaats vielen, draadjes elkaar weer terugvonden en vonken knetterden. 

Onderweg zijn, weg van huis, en dan weer terugkomen. Het is mijn wezen en ik vind niets heerlijkers dan dat. Nog veel langer geleden heb ik het jaren en jaren aan een stuk gedaan. Ver & dicht, lang & kort. Dan niet meer. En nu, nu weet ik het weer. Het doet me gaan. Blijft nog dagen in mijn lijf zitten en maakt mijn hart licht. Bij mijn kindertjes ook. Ze plakken aan mijn lijf en aan elkaar, willen meer van dat, snakken naar samen zijn. 

Morgen. Morgen meer. Dan gaan we courgettes grillen en met verse kruiden versieren. Fietsen we naar die boot aan ons water. Om daar ijs te eten. En rond elkaar te hangen. Morgen. En zo lang als nodig. ​