Over Literatuur en een blik met wormen.

Of ik blij ben dat ik Germaanse Talen gestudeerd heb? 
Gezien de context - #sollicitatie #rondetwee #gesprekmetdegrotebaas - absoluut geen rare vraag. Bij mij komt ze loeihard binnen. Een doosje in mijn hoofd gaat open - in het Engels zeggen ze zo raak a can of worms - en mijn kwelduivels zien hun kans schoon om weer onvermoeibaar te gaan kwekken. 

Pfff ... ben ik er blij mee? Ik was 17, de situatie bij ons thuis was op haar rottigst en pijnlijkst. Ik was bezig met emotioneel te overleven, mee een huishouden van vijf draaiende te houden en ervoor te zorgen dat het ondertussen loodzware masker van de schone schijn niet zou afvallen.  En op dat moment moest ik keuzes maken die de rest van mijn leven zouden bepalen? Hm.

Enerzijds had ik na mijn zesde middelbaar het allerliefst tijd gekocht en een jaar naar het buitenland getrokken. De keuze uitstellen, weg van onze miserie, de wereld zien (letterlijk en figuurlijk) en dichter bij mezelf komen. Ik wist van niets en was niet bezig met wat ik later zou worden. Ik moest het 'nu' zien te redden. Mega mega megajaloers was ik op mijn beste vriendinnen die naar Thailand, Argentinië en Amerika vertrokken. Maar in al hun onenigheid waren mijn ouders het daar wél over eens: er stond geen geldpotje klaar om me weg te sturen én een diploma van de Universiteit zou het beste voor me zijn. Een Katholieke Universiteit that is. 

Ik wilde weg, en anderzijds was de situatie bij ons thuis zo onzeker, en voelde ik me zo verantwoordelijk voor het verdere verloop ervan, dat ik niet eens de moed vond om over een kot na te denken. Ergens was het Flinke Kind in mij blij dat er keuzes voor mij werden gemaakt. Dat mijn moeder fluisterde of ik misschien de eerste twee jaar in Brussel kon doen en thuisblijven? Op de laatste dag voor de start van het academiejaar trok ik naar de dichtstbijzijnde katholieke unief.  In Brussel. Zelfs toen ik met het volgnummertje zat te wachten aan het inschrijvingssecretariaat wist ik het nog niet. Om tenslotte te kiezen voor de enige Talen-opleiding die ze in de aanbieding hadden. Ah ja, want 'Nederlands' dat vond ik nog wel tof op school.  

Goh, het was allemaal niet geheel tegen mijn zin. En ik heb me daar in Brussel héél goed gevoeld. Maar ik heb wel moeten sleuren en pleuren om me studiegewijs op de rails te krijgen (ik moest eerst mijn perfectionisme opgeven om dan met glans door mijn examens te surfen, echt waar - niet gemakkelijk I can tell you). En achteraf, toen ik aan het werk was, vond ik dat ik beter iets bedrijfsgerichter had gekozen. Economie. Of Rechten. In de bedrijven waar ik werkte had ik altijd het gevoel dat ik me harder dan anderen moest inwerken en bewijzen omdat ik Literatuur gestudeerd had en nul kaas had gegeten van statistiek of cash flows. Dus ging ik bijstuderen en nog en nog. Bedrijfscommunicatie, B-to-B marketing, Young Management (stel je voor).

En nu, na de burn out crash, en met een bedrijfs-degout op het lijf,  denk ik nog heel andere dingen. Dat ik toen harder in mijn 17-jarige hart had moeten graven. Wel naar de Filmschool gaan. Of Pedagogiek gaan studeren. Leerkracht basisonderwijs. Vertaler tolk Frans/Spaans. Heel even heb ik eraan gedacht om me nu nog te herscholen. In de richting van dat hart. Maar neen. Ik wil niet. Ik ben moe. Ik kan het niet opbrengen. Mama zijn, een day-job, en dan 's avonds mijn beste wil en doorzettingsvermogen bovenhalen om de kindertjes weg te zetten en naar school te gaan? Neen dankuwel. 

Het zij wat het zij. De brave man krijgt een verkorte versie te horen.
Neen, ik ben niet overtevreden dat ik Germaanse Talen heb gestudeerd. Maar ik zie wel in dat het op dat moment in mijn leven een slimme keuze was. Een keuze die me tijdens en na mijn studies wel heeft doen reizen. De wereld zien (letterlijk en figuurlijk). En die me vrienden voor het leven heeft geschonken. Dat ik, gezien de toenmalige context, trots ben dat ik ze heb afgemaakt. En eigenlijk, één die ik, alle omstandigheden in acht genomen, wellicht opnieuw zou maken. 

De misschien-toekomstige-baas zegt: "OK".
En het gesprek is afgelopen.
We zien wel wat het wordt. 

*

De dag erna krioelen de wormen verder.
Maken tunnels naar plekken in mijn hoofd waar ik al lang niet meer gekomen was.
Een traan, een lach.

​Jaa, la vida es así.