Over onweer buiten, en in het moederschap.

De grote reistas staat in het midden van de kamer en grijnst gemeen naar me.
Blijft zeuren ... 'Maak me leeg. Maak me eindelijk leeg. Maak me lee-heeg.'

Dinsdagmiddag, ik lig op de bank. Geen greintje fut.
Ik kan het niet, onze weekendspullen uitpakken, wassen, wegbergen.
Ik kan het niet, naar de winkel gaan om onze compleet lege koelkast weer aan te vullen met gezonde dingen en vers gerief. Ik kan het niet, bedenken wat we vanavond gaan eten en alvast iets klaarmaken. 

'Ik ben moe.' 'Ik ben lui.' 'Moe.' 'Lui.' 'MOE!' 'Nee, LUI!! HEEL ERG LUI!!'
Twee stemmetjes in mijn hoofd.
Ze wisselen elkaar af en ik breng er niets tegen in. 

*

De hagelstenen maken rode plekken op de blote peuterbeentjes van Marie.
De eerste regendruppels vond ze nog leuk. Nu kan ze alleen maar bang zijn en proberen die witte bollen die haar pijn doen en gekke geluiden op haar fietshelm maken weg te wapperen met haar kleine handjes.

Wij zijn 3 natte vrouwen op één fiets. Van crèche naar school naar huis. Door een rivier die ooit de straten in onze buurt waren. Ik trap de longen uit mijn lijf en probeer de stemming erin te houden met regen-kinderliedjes. Helpt niet. Ze brullen en krijsen. En ik voel me gestraft omdat ik zo lang op de zetel ben blijven hangen. 

*

Pauline brult weer.
Ontzet over de ravage in haar slaapkamer. Ze trappelt hard op de houten vloer. 
Het kantelraam staat wagenwijd open. In het midden van het raam een plas. Die overstroomt en zowat de hele vloer, de knutseltafel met boekjes en - het ergst van al - de verkleedkoffer onder water gutst. Door het open raam blijft nog meer water binnenkletsen. Marie brult mee.

Wij zijn 3 vrouwen in hun ondergoed (onze doorweekte plunjes hebben we bij thuiskomst in het bad gekeild). Ik zit op mijn knieën in het nat. Probeer met in de haast bij elkaar gegritste handdoeken de schade te beperken.
Donder, bliksem, hagel. En nog en nog en nog.
Het brullen wordt krijsen en ze stoppen niet met aan mijn armen te trekken.

Manlief weg voor 't werk.
Zo'n avond dus. 
Ik voel me de definitie van ploetermoeder.

*

We eten veel te laat. Boterhammen met choco. En met witte chocolade.
(Niet de verse groenten die ik alsnog had gekocht.)
De kinderen veel te laat in bed. 
We staan te laat op.
Ik met niet één maar twee stress-herpessen op mijn kin. 
Zij doen niet mee, moe en huilerig.
Weer te laat op school zo meteen, dat zal je zien. 

Zo weinig, denk ik. Zo weinig is er nodig om me weer naar die andere kant te duwen.
​
* 

En toch ...
Toch stappen mijn kuikens en ik op de fiets alsof er nooit een onweer was. 
Rijden we door de mist en genieten we van de paardjes.
En van de mama-talk aan de schoolpoort. 

En toch ...
Trek ik zo meteen mijn loopschoenen aan om 32 minuten te start-to-runnen in het park.

En toch ...
Ga ik straks naar het Dino-Museum dat de tweede kleuterklas van Pauline organiseert ("Je mag dan wel niets aanraken, je moet heel stil zijn en je handen op je rug houden he mama ...").

En voel ik me nu al weer een goeie moeder. 

*

Dat het kan nogal kan verkeren he.