Schrijnend en pijnlijk.

De makelaar laat op zich wachten. Het is donderdagmiddag, 12u. We zijn stipt op tijd - samen met acht andere mensen. We staan voor de deur van het jaren zestig appartementsgebouw en kleuren verschillende tinten bruin. Homer en ik horen bij Nuria, de Marokkaanse oprichtster en eigenaar van onze crèche. Verder een Afrikaanse familie - mama, papa en twee dotjes van meisjes met blinkende espadrilles -  en een  vrouw alleen.

Na haar pijnlijke scheiding is Nuria op zoek naar een appartement. Een plek om samen met haar twee dochters aan een nieuw leven te beginnen. Ze wil huren - zich niet meer vast zetten - en zoekt al lang. Haar deadline ligt op 1 september - start school, start nieuwe leven - maar hoe dichter het einde van deze vakantie nadert, hoe onwaarschijnlijker dat ze die gaat halen. Aan goede smaak en aan geld ontbreekt het haar niet, daar niet van. 

Ik ben er bij en moet niet veel doen. "Gewoon Belg zijn". Want na ettelijke 'verhuurders-neens' is Nuria het beu. Haar zelfvertrouwen ligt in duizend stukjes, de wanhoop wordt groot. Ze hoopt door Homer en mij mee te vragen haar kansen te vergroten. Tonen dat ze met Belgen omkan, dat ze van hier is, dat sommige Belgen haar wel vertrouwen, weet ik veel ...

Ik ben er bij en ik kan niet veel doen. Ik vind het schrijnend allemaal. Dat we enkel met gekleurde mensen op dit appartement zijn afgekomen. Dat het appartement OK is, zonder meer. De kastjes hier en daar gammel, de geurtjes duf en vochtig, de beglazing enkel. Maar wel heel duur. Blanke Belgen zijn er niet bij om dit appartement te bezichtigen. De mensen die wel present geven vandaag hebben simpelweg geen keuze. Na alle neens die ze al incasseerden, moeten ze naar alles gaan kijken, en hard hopen dat ze ergens wel een 'ja' krijgen. 

Ik ben er bij en ik schaam me. Nuria is. van. hier. Ze is hier groot geworden, naar school gegaan, verliefd geworden, getrouwd en gescheiden van een blanke, Belgische man. Ze spreekt beter Nederlands dan sommige mensen die ik ken. Een onderneemster die succesvol is. En één van mijn bezielde heldinnen. Sympathiek, mooi, welbespraakt. Gezellig, grappig en intelligent. Gewoon te gek dat zij, door haar naam alleen, overal een Neen krijgt. 

Want zo gaat het: tot nu toe heeft ze in haar ettelijke rondleidingen de eigenaars zelf niet te zien gekregen. Makelaars, huurders of anderen leiden haar rond. Hebben meestal een goed contact met haar, zijn zelfs enthousiast. En verandert alles wanneer haar identiteitskaart en -overigens gunstige - loonbrieven naar de verhuurders gaan. Blijkbaar wekte haar Marokkaanse naam tot nu toe alleen maar 'NEENs' op. Zwakke excuses (schiet niet op de pianist) en soms zelfs expliciet "het is omdat je een Marokkaanse bent".  

Toen ze vijf jaar geleden met haar crèche begon, waren haar Marokkaanse vrienden voorzichtig wantrouwig. "Wie gaat zijn blank kind aan een Marokkaanse toevertrouwen?"
Wij dus. En een pak mensen - de crèche kent een wachtlijst die nog langer is dan andere kinderdagverblijven in de buurt - met ons. Van racisme heeft Nuria al die tijd niets gevoeld.
​"Wacht ..." zeiden haar Marokkaanse vrienden. "Wacht tot wanneer jij hén nodig hebt." Met een wanhopige blik en tranen in haar ogen zegt ze me vandaag dat ze niet anders kan dan hen gelijk te geven.  


* 

Vrijdagavond. Nog geen nieuws.
Ik hoop dat ik me vergis, maar ik zie er geen goed teken in. 
Nuria belt de makelaar. Die geeft niet thuis.
Pffff
Ik denk aan de Afrikaanse familie. Iets doet me vermoeden dat zij ook nog geen nieuws hebben. 

*

Zaterdagmiddag. 
Vanochtend is Nuria weer vroeg opgestaan om naar andere appartementen te gaan kijken. 
Te klein, te slecht gelegen, te lelijk of te oud. 

*
​
Eigenaars en grootgrondbezitters die willen meewerken, u mag u hier melden ...