Stap voor stap. En een mama-portret, dat ook.

Op zaterdag maakt Pauline-van-vier mijn portret. In een paar minuten legt ze me vast. En van de eerste keer zit ze er 'boenk' op. De flatterende wimpers die ze me geeft verbergen de schittering in mijn ogen, maar mijn hemelsbrede glimlach en de blos op mijn wangen verraden het helemaal. My glow. Mijn flow. Ik ben ver in de dertig maar ik voel me in de fleur van mijn leven. Ik leef, ik floreer, de dingen gaan mij af. 

In het park loop ik als een Gazelle. Fris, met een huppel in de benen, onvermoeibaar. Terwijl ik me verbaas over mijn gezwinde benen, kom ik Mijnheertje Flink tegen. Nog steeds met één kruk, maar ook al zo ver dat hij helemaal tot in het park raakt. Nog steeds niet erg vriendelijk, maar mijn hart loopt over van medevoelen met hem.

Hij weet het niet, maar wij twee, wij zitten op dezelfde golf. Hij moest na een hersenletsel van maanden geleden fysiek aan de slag. Niet verder dan 10 meter raakte hij de straat in, slungelig op twee krukken en in trainingsbroek. Maar hij dééd het. Dag na dag, stapje na stapje zijn grenzen verleggend. En ik die na mijn zwarte burn out crash uit de dieperik kroop. Dip na dip, terugval na terugval overwinnend. Hobbelig, mistroostig en ontmoedigd. Maar ik geraakte er wel. En zie ons nu. De toevallige voorbijganger weet niet beter, vermoedt het allemaal niet. De loper en de wandelaar, dat zijn wij. Ontspannen, welgezind en vlotjes door het park.

Ik denk aan dat gedreven, haast niet in te tomen jonge meisje op mijn werk. Apetrots was ze, over haar 'postdoc' in New York. 'Ik vind het supercool' -- dat zei ze. En dat is het ook. Voor New York, natuurlijk. Maar ook omdat het de kroon is op haar jaren werk. Haar uren gezwoeg. Alleen, op haar kot. De avondjes uit die ze niet mee deed omdat ze de volgende ochtend een belangrijk interview, een schrijfmoment, onderzoek in de bibliotheek had. Stap voor stap, zwoegend en vloekend. De toevallige voorbijganger ziet een hippe chick in New York. Vermoedt het allemaal niet. 

Vroeger wou ik het allemaal, en in één klap. 
Dat ik me daardoor vastzette en me zelf verlamde, dat had ik toen niet door. 
De mama op de tekening - die weet het ondertussen beter.
Stap voor stap. 
En dochter van vier weet het ook. In haar portret voorziet ze een paar stevige knieën en oerdegelijk schoeisel. Want stap - voor - stap. Ah ja.