De dokter, de controle-arts, de psycholoog, de osteopaat ... ze hadden me er allemaal voor gewaarschuwd: terugvallen zaten er zeker nog aan te komen.
En kijk, gisteren, na een hele reeks Goede Dagen, was daar ... De Terugval. Ik was de hele dag slap, moe, slaperig, verward, beuh, blah en vooral: teleurgesteld. Ik probeerde niet aan mijn hangerigheid toe te geven - ik had per slot van rekening mijn dag nauwkeurig gepland - en wilde die ook zo afwerken. En dan, om half 10 de sms van N., de kine/osteo om te polsen waar ik blijf ... Sh** die afspraak verkeerd genoteerd in mijn agenda. Het is het duwtje dat ik nodig had om in de Terugval te sukkelen. Ik haat het ... ik denk dat ik erop vooruit ga, dat ik me terug (hoe basis dan ook) kan organiseren en dan blijkt dat zelfs één stomme afspraak bij de osteopaat niet lukt. Gelukkig heb ik 's avonds ook afgesproken met mijn beste vriendin (mijn 2e date in de 4 maanden dat ik thuis zit), die moet me opmonteren. Als het tijd is om me klaar te maken, staat het huilen me nader dan het lachen en heb ik vooral zin om vanuit de zetel in mijn bed te kruipen, het deken over mijn kop te trekken en eerst te wenen, dan te slapen. De badkamerspiegel beurt me ook niet op, ik zie er weer grauw en doodmoe uit; de lapmiddeltjes laten het afweten. Als ik twee minuten te laat in het station aankom, voel ik hoe de paniek omhoog kruipt. Mijn keel knijpt toe, ik begin te zweten, ik weet niet meer hoe het moet. Moet ik eerst mijn fiets parkeren - er is nergens plaats - , of eerst bellen om mijn vriendin te verwittigen? En ik moet ook nog geld afhalen - en hoeveel dan?? De moetens tollen door mijn hoofd, ik snak naar adem en zie zwarte vlekken. Ik vind een leeg plekje in de stalling maar krijg mijn fiets-met-twee-kinderstoelen niet omhoog gehoffen. Ik prop, ik duw, ik flip. Paniek in mijn hoofd, de tranen schieten in mijn ogen. Ik voel me zo'n loser. Mijn hoofd raast. Hoe kan ik denken dat ik klaar ben om terug te gaan werken. Ik kan niet eens mijn fiets parkeren? Hoe werkt dat fietsslot? Ik moet Ik moet Ik moet. Aaaah. Eén van mijn spaken knapt, ik doe mijn hand pijn, ik kom terug tot zinnen ... Verdomme. verdomme verdomme.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Over mijArchief
Augustus 2020
Categories
Alles
|