Vakantiegroetjes - Van achter de glazen van mijn zonnebril

En dan ... Ein-de-lijk. Eindelijk eindelijk dat moment. Ik onder een pijnboom en een lucht van onbeschrijflijk blauw. Alleen, met koffie, schaduw en tijd voor mezelf. Een occasionele krekel, het ruisen van de rivier die 10 meter verderop de Mediterraanse induikt, en verder Niets. Ik heb mijn administratieve handel rond - draft ontslagbrief voor de oude baas: check; online registratie bij de nieuwe baas: check; papieren van het ziekenfonds: checkerdecheck.

Het toetsenbord ligt voor me, wacht tot ik uithaal en mijn vakantie-overpeinzingen de ether inzwier. Alleen; nu het eindelijk zo ver is doe ik het niet. Na al mijn hevig smachten en wachten op een beetje tijd voor mezelf, voelt het zo raar. Klopt het niet om hier van onder één of andere Spaanse pijnboom te zitten bloggen terwijl de rest van mijn gezin aan elkaar hangt in het zwembad.

Aan inspiratie geen gebrek. Campings - en bij uitbreiding zowat elke plek waar mensen samentroepen - roepen de voyeur in me op. Ik kijk en vergelijk. Zie hoe anderen dingen doen en bedenk hoe wij daar zelf op scoren. Van op het strandlaken, aan het zwembad, of met duttende Marie in de auto op het parkeerterrein van het winkelcentrum -- achter de glazen van mijn zonnebril wordt druk gecontempleerd en inzichten opgedaan.

Ik zie hoe families zonder het te willen zo hard bij elkaar horen dat als je ze op één hoop zou gooien, je ze daarna weer moeiteloos weer bij elkaar puzzelt. Die glue tussen gezinnen, het obsedeert me en zorgt ervoor dat ik in elke etalage kijk hoe hard wij bij elkaar passen en of we ook zo makkelijk te puzzelen zijn.

Ik kijk en zie hoe wij niet slecht bezig zijn. In ons ouderschap, in ons koppel zijn, ons zijn. Hoe wij - net als al die anderen hier - ons best doen en daarin niet slechter of beter bezig zijn dan de rest. Je vermoedt dat ergens wel, maar het helpt toch wel om het één keer per jaar met je eigen ogen vast te stellen. Wat wel opvalt is hoe zowel Manlief als ik op bepaalde vlakken doortrappen, streven, ons veel teveel uitsloven in groot en klein -- denk hoe voluit we met onze kindjes bezig zijn, 100% en aaaaalllll the time, cultureel, sportief en educatief verantwoord, en al. Wat we koken en hoe we eten, wat en hoe we recycleren, hoe kamperen voor ons slow living in al haar vormen is, en met respect voor de natuur -- terwijl het dat hier voor velen al lang niet meer is.

Achter de zonnebrilglazen schuiven ook de tegenstellingen in mijn hoofd voorbij - ja, zelfs drie weken in het paradijs knaagt bij mij soms aan het vrijheidsgevoel. Hoe 24u op 24 met mijn Liefsten al alles is geweest van 'complete uitputtingsslag' tot 'zalig, zalig ik wil niets anders dan dit'. Hoe ik nog nooit zo weinig tijd voor mezelf heb gehad en tegelijkertijd nog nooit zo mindful en één met mezelf ben geweest.

Dat Neerslachtigheid ver ver weg in België gebleven is. En ik niet weet of dat ligt aan mijn luilekker leven, mijn geliefden of het knapperig brood en vers fruit hier. Maakt ook niets uit.

De koffie is op, een coherent stuk blijft uit. Ik flip flopper richting zwembad en mijn Liefsten. En word op mijn beurt bekeken door wel 100 zonnebrilglazen. Het zij zo ... Dat ik op mijn beurt ook moge inspireren tot mini levenswijsheden en een tevreden gevoel ✌️.

Adios en Zongebrande groeten,
Uw Trage Gazelle.