Vakantiegroetjes* - Wiejw en de vrijheid.

* "Vakantiegroetjes" post ik als ik tijdens mijn Groot Verlof niet aan de drang van het tippen kan weerstaan. Of als ik - zoals nu - al uuuuuuuren met een zieke dochter in de zetel hang. Voor de rest blijven wij in absolute vakantiemodus. Gegroet!

Afbeelding van google images. Dit is niet mijn vierjarige fietsdochter ;-)

Wiiiiiiiiiiiieeeeeeejjjjw
Voor de derde dag op rij dendert ze naar beneden, op het steile pad naast de paardjes. Ze haalt haar voeten van de trappers en laat haar benen wapperen naast haar fiets. Mijn hart zwelt - alweer - van trots. Dat ze kon fietsen, vond ik al een mega-mijlpaal op zich. En nu ze ook het echte werk - de weg naar de vakantieopvang, bezaaid met kasseien, grint, berg-oppen en druk verkeer - trotseert, sla ik weer tilt van fierheid. En Marietje ook. Vanuit het kinderstoeltje blijkt ze Pauline's grootste fan: 'Baaaa-foooo!!!'. 

Ik vermoed dat het daar ergens, tussen de wiiiieejjjjws en de paardjes, gebeurde. Bij thuiskomst bleek Paulines knutselwerkje verdwenen. Het zat vooraan in haar fietsmandje, bij de dennenappels, de verzameling volgelveren en de verdorde blaadjes; en thuis was het weg. Alle drama ten spijt - de papieren bloem op een rietje was het MOOISTE wat ze OOIT gemaakt had - ik vond het niet eens zo erg. 

Niet dat ik plots een harteloze moeder ben. Neen, neen, het zit zo: sinds ik op maandag in een boekske van de dokterswachtkamer nog eens dé 10 tips van Marie Kondo las, ben ik weer volledig in de ban van 'serenity' en 'space' in ons huis. Opruimen, met andere woorden. En sorry, neen, het bijhouden van een zoveelste papieren bloemetje, helpt mijn missie niet vooruit. 

Bewaar niets in dozen 'voor als je het ooit eens nodig hebt' --> oh ja, ja, ja. Deze heeft Kondo voor mij en mijn huisgenoten geschreven. Kleren van voor mijn twee zwangerschappen die én te klein én volkomen gedemodeerd zijn? Check check check. Oude afdankertjes van kookpotten die we zelf al hadden doorgekregen, en waarvan ik niet meer wist dat we ze hadden, ja hoor. Rollerblades maat 40 (ik heb een 37). Jep.

Voel of je blij wordt van dingen die in je kast liggen. Als je er niet blij van wordt, maak van je hart een steen en gooi ze weg.  
Aaarghh ... NEEN ik word juist heel lastig van al die onnodige zaken. En blijk ook al geen heldin in van mijn hart een steen te maken. Maar goed. Ik denk aan Marie Kondo, herhaal haar mantra's, vul zakken en dozen en zet gerief klaar voor Kirikou.

We zijn er nog lang niet maar het voelt nu al goed, het voelt sereen ;-). Zot dat je daar een Marie Kondo voor nodig hebt. 

En ook weer niet. Want, samen met haar, geloof ik niet dat toeval bestaat. Geloof ik dat je 'het' gewoon moet zien. Dat het dus niet toevallig was dat ik Kondo tegenkwam een week na mijn revelerende sessie bij de therapeut. Een sessie waarin het voor mij levensbelangrijke - en tegelijkertijd zorgvuldig weggemoffelde - thema van vrijheidsdrang naar boven kwam. 

Over die vrijheidsdrang heb ik een reeks van 10 blogposts nodig. Niet hier en nu dus.

'Begin klein' zei de psycholoog. 
'Ruim op' zei Kondo. 

En kijk - twee weken later, ben ik al veel lichter, serener ... en voel ik me al meer bevrijd!