Vallen en weer opstaan.

Eerst denk ik het -- ik. wil. nu. liggen. li-ggen. liggen - liggen - liggen.
Dan voel ik hoe ik naar de grond getrokken word en me in foetus-houding op de keukenvloer nestel.

Marie van anderhalf kijkt me aan. Haar tut gaat op en neer. 
Ze begrijpt er niet veel van. Maar ze ziet haar kans snel schoon. 
Ze trekt de onderste keukenlade open. 
Kijkt me aan met haar meest uitdagende blik. En haalt stelselmatig de kast leeg.
"Mag niet". Ze weet het goed genoeg.
Maar als mama op de grond gaat liggen, zijn er voor haar ook geen regels meer.

Ik weet wat er nu komt. 
Ze dabbert naar de spectaculaire knikkerbaan die papa en Pauline vanochtend bouwden.
Die uitdaging in haar ogen ... 
Ik moet haar tegenhouden. Pauline heeft de hele week moeten wachten tot papa met haar aan de slag kon. En toen het dan eindelijk zo ver was heeft ze er haar hart en ziel ingelegd.
Niets.
Ik doe niets. Er zit geen spatje fut in mijn lijf. 

Marie pakt een blokje en probeert het op de toren - hoger dan zijzelf- te leggen.
Ik sluit mijn ogen en hoor hoe het gevaarte met veel schandaal in elkaar stuikt. 

"Boem-pa-taat" ... ow jee ...
​
Marie voelt de bui hangen.  
Ze komt nog eens kijken in de keuken.
Pakt mijn hand en voor de zekerheid herhaalt ze het nog eens, "Boem-pa-taat". 

Ocharme. Klein schatje toch.
Ik sta eindelijk op en loop mee naar de ravage.
Zet me aan het Knikkerbanen. En bak er niet veel van.

*

Epiloog:
Pauline is in shock als ze thuis komt. Maar ze houdt zich sterk. Want papa heeft beloofd dat we (we!!) naar de speeltuin gaan. Ook dat nog. 
Maar de buitenlucht werkt. Maakt me fris en scherp. La vita e weer bella.