trage gazelle
  • Home & Blog
  • Over mij
  • Gazelle in de slow lane
    • Over de slow lane
    • Chronologisch >
      • Proloog
      • Zomer 2015
      • Najaar 2015
      • De crash
      • November 2015
      • December 2015
      • Januari 2016
      • Februari 2016
      • Maart 2016
      • April 2016
      • Mei 2016
    • In een lijstje
    • Links
  • Home & Blog
  • Over mij
  • Gazelle in de slow lane
    • Over de slow lane
    • Chronologisch >
      • Proloog
      • Zomer 2015
      • Najaar 2015
      • De crash
      • November 2015
      • December 2015
      • Januari 2016
      • Februari 2016
      • Maart 2016
      • April 2016
      • Mei 2016
    • In een lijstje
    • Links

Ze zijn zo lief.

12/5/2016

3 Reacties

 
Foto
Oh nee. Nee, nee, nee.
Ze zouden het niet graag horen. Ze hoeven het ook niet te weten.
Dat ik absoluut geen zin heb om ze te zien straks.
"Voor een lunchke."
Michou en Karen doen al weken hun best om me uit eten te nemen.
En ik doe al even lang mijn best om ze af te weren. 
Maar nu ben ik dus gekrakt. 

Michou en Karen, mijn 'copinnen' op het werk.
Echt, ik zie ze graag.
Ze zijn zo straf. Niet alleen in wat ze doen -- ook als mensen.

Slim, welbespraakt, recht voor de raap.
Werkbeesten, all the way, net als ik. En met een interessant, gepassioneerd leven daarnaast.
Een gefundeerde mening over e-ve-ry-thing en heel erg grappig, dat ook. 

Als Michou er niet was geweest op die 2e november 2015, was ik wellicht compleet gaga geworden op het werk. Zij zag dat ik zwaar aan het flippen was, stuurde me naar de dokter and the rest is history.
Sindsdien heb ik ze niet meer gezien of gehoord.
En straks het weerzien. 

De hele morgen voel ik me zenuwachtig, slap en -echt waar- heb ik zin om te wenen.
De herinnering aan de laatste keer dat ik ze zag, op het werk, brengt me terug naar mijn toestand van toen. Een gekwetst piepkuiken zonder slagkracht dat dacht zich te moeten voordoen als een adelaar.
Ik was zo op, zo kapot. Ik. kon. echt. niet. meer. Alles wat me toen gezegd werd, gleed van me af. En tegelijkertijd had ik de hele zin om te wenen omdat ik in elk woord, elke lettergreep een opdracht, een taak hoorde. Die er echt niet meer bij kon. 

*

Ik zit op een terras in de stad -- ik ben te vroeg.
De zon en de zorgeloosheid van het flanerend volk hebben hun ding gedaan - mijn gemoed is wat optimistischer gestemd.

Plots zie ik ze. Mijn schatten.
Weg stress.
Van onstuimig enthousiasme ben ik al aan het zwaaien nog voor ze me kunnen opmerken. 
Als ze aan mijn tafeltje bijschuiven, knuffelen we en is alles goed. 

Ik ben zo blij. Enerzijds lijkt het alsof ik ze nog maar gisteren zag. 
Anderzijds voel ik hoe hard ik veranderd ben en hoe stevig ik in mijn schoenen sta.

Ik was zo zo zo bang dat de negatieve werk-stress die ik met veel moeite had kunnen loslaten in één klap zou terugkomen door hun verhalen.
Maar neen. Ik kan het.
Ik luister naar hen zonder meegezogen te worden in de stress. Ik voel hoe ik me beter inleef en juister antwoord geef omdat ik objectiever, van een verdere afstand, naar hun verhalen kan luisteren. 

Ik was zo bang dat ik in mijn enthousiasme weer zou beginnen twijfelen over mijn beslissing om niét, nooit meer terug te keren.
Maar neen.
Onbedoeld & ongewild bevestigen ze één en ander en ik vind het goed zo.

Ik was zo bang dat ze als de twee bulldozers die ze kunnen zijn - en vanuit de beste bedoelingen - me zouden willen overhalen om zus of zo.
Maar neen.
Mijn 'copinnen' doen wat 'copinnen' doen. Ze spreiden al hun empathie en liefde over me uit. Moedigen me aan en vinden alles goed. 

Nog een laatste rondje, en nog één, en nog één.
We nemen afscheid. 
Karen zegt: "Geen bullshit eh ... we zien elkaar nog ... in den draai."
En Michou zegt: "Tot in den draai."
En ik sta wat te trempen. Ik geef ze alletwee een kus en weg zijn ze. 

Echt waar ... Ze zijn zo lief. 

*

Avond.
Ik ben compleet, maar dan ook compleet, leeg. Uitgewrongen.
Maar wel blij dat ik ze gezien heb. 
3 Reacties
anna berg link
12/5/2016 20:59:35

Bij mij ging het net hetzelfde ...

Antwoord
prinses link
14/5/2016 20:29:25

Bijzonder... Blij voor jou dat het zo ging, maar dat compleet uitgeputte van de avond had er niet bij gemoeten van me...

Antwoord
Trage Gazelle link
15/5/2016 14:56:24

Oh nee, had er voor mij ook niet bij gemoeten. Vooral de dag erna was afgrijselijk. Ik had migraine van hier tot in Tokio en voelde me helemaal slap ...

Antwoord



Laat een antwoord achter.

    Over mij

    Foto
    Evenwicht en contentement. 
    Dat is alles wat ik nodig heb.


    Archief

    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    December 2019
    November 2019
    Oktober 2019
    Augustus 2019
    Juli 2019
    Juni 2019
    Mei 2019
    April 2019
    Maart 2019
    Februari 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Juni 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015


    Categories

    Alles
    40 Dagen Bloggen
    Alles Of Niets
    Bezield Leven En Werken
    Burn Out
    Combinatie Werk En Gezin
    Dat Moment Wanneer
    De Macht Der Gewoonte
    Discipline
    Echter Leven
    Familie
    Feest
    Gezond Eten
    Goeie Gewoontes
    Herstel Van Burn Out
    Het Leven Zoals Het Is
    Klein Geluk
    Kwetsbaarheid
    Leven En Dood
    Mama Zijn
    Mijn Hoofd Zegt Klik
    Mindfulness
    Moe Zijn
    Ontspannen
    Ontspullen
    Paniekaanval
    Perfectionisme
    Reizen
    Schuld
    Slapen
    Trager Leven
    Weekend
    Yoga
    Zelfzorg


    RSS-feed