Zo is dat

Gisteren kwam ik mijn vorige baas tegen. Mensen beschrijven hem soms als impulsief en onstuimig, en dat is hij ook; maar ik vind hem vooral wijs. Hij weet veel en diep en over veel dingen. En hij luistert.

Ik vertelde hem hoe het met me ging, hij antwoordde dat we allemaal in ons leven in meer of mindere mate met burn-out te maken krijgen. En zo is het. Je kan je niet voorstellen hoeveel verhalen van burn-out, depressie, angststoornissen ik op me af krijg als ik mijn verhaal vertel. Van de mensen van wie je het niet verwacht. In meer of mindere mate, maar allemaal erge verhalen.

Wat me opvalt is dan
1. hoe lang mensen voort blijven razen terwijl ze eigenlijk wel al weten dat ze niet goed bezig zijn
2. hoe er on-ver-mij-de-lijk een crash-moment komt
3. hoe lang mensen erover doen om zich weer 'over' hun burn out te zetten
4. hoe ze ALLEMAAL zeggen dat ze nooit meer de oude worden 

Ik tik de boxes op alle puntjes hierboven. En voor puntje 4. hoop ik uit de grond van mijn hart dat ik niet meer, nooit meer de oude word. Brrrr. Brrrr. Brrrr. 

Terug naar mijn baas. Hij is dus niet gecrasht en ik denk ook niet dat het hem zal gebeuren. Daarvoor is hij te bezield, en leeft en werkt hij méér dan 100% 'in sync' met zijn waarden en overtuigingen.

Hulde. 

Als meer mensen dàt zouden kunnen, zouden er volgens mij een pak minder burn-outs zijn. 
(maar ik ben zelf maar tot dat inzicht gekomen dankzij mijn burn-out. Oh ironie!?)