|
En toen was het dus zover ... Ik mocht gaan solliciteren!!
Doodzenuwachtig werd ik ervan. Of ik wel fit genoeg was om terug aan het werk te gaan, of ik geen zenuw-inzinking zou krijgen tijdens het gesprek, en of ik niet heel emotioneel zou gaan reageren als het over de burn out zou gaan. Ja, over de burn out. Ik had me heel lang afgevraagd of en wat ik erover zou zeggen, maar toen ik daar zat, hoorde ik me plots heel spontaan vertellen over wat er allemaal gebeurd was sinds die 1e november. Pas op, 'spontaan', maar wel nadat ik een hoge mentale drempel moest overwinnen in mijn hoofd ... brrrrrrr ;-) En ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Wel hierom: 1. Mijn verhaal zou niet kloppen Ik kon mijn cv niet overlopen zonder over de periode van mijn burn out te praten. Ik had het gevoel dat mijn verhaal heel raar zou overkomen als ik moest vertellen dat ik plots 'gewoon' thuis zat. In plaats van me vast te rijden in vragende ogen, gekke vragen of mijn eigen gestamel ... nam ik eens diep adem en koos ervoor om zelf over de burn out te beginnen. Het voelde alsof ik met een elastiek van een brug moest springen, dat wel. 2. Authenticiteit Wat ik altijd zeg, nadat ik mezelf keihard ben tegengekomen in mijn burn out, is dat ik nu 100% authentiek wil leven. Geen schone schijn meer, geen doen alsof alles goed gaat. Dus ... ook hier niet. En ja, het voelde fijn en vrij en licht om gewoon te vertellen wat er aan de hand was. Ik zag aan de mensen tegen wie ik sprak dat er veel waardering was voor mijn openheid. Trouwens, ik zou het verschrikkelijk vinden om ergens net gestart te zijn, en dat er dan uitkomt (want die dingen komen toch altijd uit, dat zal je zien) dat je zoiets groots verzwegen hebt. 3. Je denkt goed na Ergens was ik er wel al op voorbereid dat er vragen konden komen over de burn out. De dagen voor het gesprek had ik echt de tijd genomen om in mijn hart te gaan kijken en na te denken over wat ik uit de burn out geleerd had, hoe het zover was kunnen komen, hoe ik de toekomst zie en wat ik anders wil doen na de burn out. Ik kon, met andere woorden, perfect motiveren waarom ik voor DIE job wilde gaan, en wat me erin aantrok. Bovendien toonde ik ook aan dat ik geen onbezonnen kip ben die zomaar kris kras begint te solliciteren als het einde van haar ziekteverlof in zicht komt. 4. Weg met het taboe Ik vind dat niemand niemand niemand zich ooit mag schamen over zijn burn out. Ik ook niet. (ja, soms nog werk aan de winkel hier) Als we willen dat burn out bespreekbaar wordt, moeten we erover praten. Net daarom begon ik in november 2015 mijn verhaal te documenteren. Ik vond niet veel online verhalen. En in het echte leven was het pas nadat ik mijn eigen verhaal vertelde, dat ik er 5 keer zoveel terug kreeg. Dus ... als ik niet zou praten over mijn burn out, wie dan wel!? 5. Het is een stuk van wie je bent Ik hoor veel mensen zeggen dat ze blij zijn dat ze een burn out hebben (gehad). Ik hoor daar niet bij. Ok, ik leef nu anders dan ervoor, maar mannen, wat een strijd was me dat. Hoe zwaar was dit alles voor mij en mijn man en mijn gezin en mijn familie. Ik ben er vrienden door kwijtgespeeld en ik moet elke dag op tijd gaan slapen ;-) ... Maar ja, het is een stuk van wie ik ben. Een stuk dat ik niet ga ontkennen. En blijkbaar weten werkgevers ook dat het vaak gedreven, perfectionistische (ik haat dat woord ondertussen) en loyale mensen zijn die over hun grenzen gaan om in burn out te gaan. Waarmee ik niet gezegd heb dat mensen die niet in burn out vallen, geen goeie werknemers zijn ha! 6. En ook ... Het goeie van over je burn out praten op een sollicitatiegesprek is dat je je verhaal kan doen in DE VERLEDEN TIJD!!!!!!!!!!!
5 Reacties
De dokter had me van in het begin gezegd dat je weerstand afneemt bij burn out en hij kreeg geen ongelijk.
Elke infectie of virus dat onze baby uit de crèche meebracht, is door mijn lijf gegaan. Op den duur wist ik niet meer of ik in mijn bed lag omdat ik moe was van de burn out of weer maar eens ziek:
Het toppunt was de terugkeer - na echt jaren te zijn weggeweest - van mijn allergie aan pollen; compleet met dichtgeknepen ogen en keel, hoofdpijn, spottende neus, tranende ogen. Blijkbaar dus ook typisch aan burn out. Dit filmpje vat het goed samen.
Onlangs opende ik samen met Pauline mijn juwelendoosje. Zij viel achterover bij het zien van zoveel moois en ik was ook verbaasd bij het zien van al die vergeten schatten. Jaren heb ik dat ene, zelfde paar oorbellen gedragen.
Het is symptomatisch. Over de jaren heen ben ik zowat alles wat ik leuk vond, waar ik plezier uithaalde, waar ik mezelf iets mee gunde, gaan schrappen uit mijn leven. Alsmaar efficiënter. Ik stopte met mijn hobby's. Ik sprak niet meer af met vrienden. Met de familie alleen als er een feest was ofzo. En in mijn kleren koos ik altijd dezelfde 3 'tenues' en dat ene paar oorbellen. Alles wat niet nuttig was, vloog uit mijn leven. Niet van de ene dag op de andere, eerder geleidelijk aan, als een lek. Ik merkte het niet eens op. Tot ik op een dag nul veerkracht meer had. En knakte. Zorg voor jezelf, waak over je veerkracht, doe dingen die je leuk vindt, waar je goed in bent, die je zin en energie geven, die je identiteit bepalen. In onze straat alleen al zijn we met 3. Ongelofelijk hoeveel verhalen je hoort. Van vrouwen en mannen. Elk verhaal is anders, maar veel dingen lopen toch gelijk. De crash, de ups en de zéér veel downs, de donkerte, de angst/woede/stress/paniek-aanvallen, de reactie van het thuisfront. In mijn eerste weken, toen het me begon te dagen dat ik een burn out had, surfte ik me suf naar blogs van mensen die in een burn out zaten. Echt bijna niet te vinden. Natuurlijk niet. Hoe kan iemand die te moe is om 's middags te eten, een verhaal over burn out schrijven? (ik heb wel gigantisch veel gehad aan de site van Maarten De Gendt - opgebrand.wordpress.com) Iemand vertelde me ooit: 'Een beer van een vent. En die in een hoekske zien janken als een klein kind.' En ja, daar kan ik me echt in herkennen. Ik ben geen beer van een vent, maar ik heb al heel veel gejankt. Echt heel veel.  Een tweede kind, een overvolle job, een man met een internationale job, De Grote Zware Verbouwingen, de dood van mijn vader en de processie van Echternach om zijn erfenis geregeld te krijgen, een perfectioniste, een mama-workaholic, een Verhaal (van mijn jeugd, daar moet ik nog eens iets over schrijven), een vol, onbezield leven, en een trauma ...
Dat was het in mijn geval ... Ik ben geen experte, maar door de vele vele vele burn out verhalen die ik ondertussen ben tegengekomen, durf ik wel te stellen dat het nooit alleen het werk, het moederschap, een trauma is dat je tot de grote uitputting drijft. Sta stil. Kijk, analyseer, probeer te schrappen, te dealen met dingen, maak ruimte ... (yes, easier said than done ;-) Bij mij kwam er een goeie huisdokter, een straffe psycholoog, een ongelooflijke osteopaat, en een loopbaanbegeleidster aan te pas.
Een man, twee kindjes, een mama, broer en zus, vriendinnen om mee te wandelen, vriendinnen om mee te eten, te praten, te bleiten, ... En ook een Reiki healster (maar haar eenmalige aandeel kan ik niet goed inschatten). Ik ben van nature echt een introvert, ik wil de dingen alleen doen, ik trek m'n plan wel ... Fout! Niet in deze. Als ik in mijn stinkende bubbel was blijven zitten, was ik op dit moment al lang versmacht. Dank aan al die mensen die aan me blijven schudden zijn, die me verzorgd en gepamperd hebben, die op me ingepraat hebben en me soms ook heel alleen hebben laten zijn. <3 <3
Het vieste vind ik de kant-en-klare balletjes in tomatensaus. De textuur van dat vlees ... bijna net zo vies als "vlees" uit de frituur (geen echt vlees dus, maar een samenraapsel van restjes en vuiligheid allerhande volgens mij).
Maar jawel, ik heb ze vaak gegeten die balletjes. En de vol-au-vent. Pizza's, lasagna's, bami, tortilla, mezze, frieten, soepjes, ... Ik haatte het, maar ik kon niets anders - het was dat of alle dagen droog brood of geen eten. Naar de winkel gaan om die bakjes te gaan halen was al een mega-prestatie, een gigantische berg die ik overwon. Het eten dan in de microgolfoven schuiven lukte nog net, en dan, als mijn kindertjes hun deel hadden gehad, konden we allemaal ... gaan slapen :-/. ps Ik méén het dus echt: als je iemand met burn-out kent: kook! Maak gezond eten voor ze klaar, met verse groenten aub. Breng het naar ze toe en schuif het desnoods in hun (kinderen hun) mond. |
