September 2015, Burn Out -2 maanden


​Het gaat niet meer. Ik zeg het aan niemand maar ik ben bang dat ik op een dag in elkaar zak. Ik ben de pedalen kwijt, ik ben mager en voel me zwak. Ik zie slecht en heb een waas in mijn hoofd. De puinhoop in mijn leven is er met mijn 4/5e regime niet minder op geworden. Integendeel. 

​Op mijn werk zie ik elke vraag van mijn klanten als een last, elke opdracht van mijn bazen als een berg werk. Het kan er niet meer bij. Mijn pokerface zegt niet 'neen' dus ik blijf gaan.

Maar ook naast het werk kan ik niets meer opbrengen. Tijdens de zomervakantie heb ik wat baby-spullen op tweedehands-sites gezet. De biedingen lopen nog altijd vlot binnen, maar ik ga op geen enkele in. De mensen nemen rechtstreeks contact met me op - ik negeer ze allemaal en word lastig van hun emails.

Eén maand na de start van mijn deeltijds werk, sta ik weer in het kantoor van mijn baas, dit keer met mijn ontslagbrief. Hij geeft niet af. Veel overleg, gesprekken en emoties later, wordt mijn jobinhoud en klantenportefeuille herbekeken (lees: verminderd). Ik ben oprecht blij en dankbaar dat we tot een oplossing binnen het bedrijf gekomen zijn. Achteraf gezien denk ik dat ik vooral opgelucht was dat ik de povere energie die me nog restte niet zou moeten steken in solliciteren en me smijten voor een nieuwe job. 
​

Oktober 2015, Burn Out -1maand


​De weken die volgen zijn afschuwelijk. Ik probeer blij en dankbaar te zijn voor de oplossing die mijn bazen en collega’s uit de brand hebben gesleept, maar ik kan niet meer. Ik leef in een waas, een tunnel.

Op mijn werk vallen er bij mijn nieuwe klant lijken uit de kast. Ik probeer ‘on top’ te geraken. 
Elke avond werk ik. Tot middernacht en later.
Elke avond sluit ik af met een lijstje wat ik de volgende ochtend, om 4-5 uur nog wil afkrijgen voor ik naar het werk vertrek.
De nacht is slecht - mijn jongste is onrustig, mijn oudste heeft een nachtmerrie - ik raak 's morgens niet uit bed en kom op het werk toe moe, en met een naar mijn gevoel hopeloze achterstand.

Ik ben in paniek, voel me een opgejaagd dier. Ik mag het aan niemand tonen. Ik probeer me te concentreren, efficiënt te werken maar ik heb het gevoel dat ik achter de feiten aan krabbel en dat ik nog minder dan anders in slaag mezelf, mijn kinderen, mijn klanten blij te maken. De stress zit in mijn lijf. Ik krijg regelmatig last van een verlammingsgevoel in mijn rechterwang. Ik negeer het, net zoals mijn zweetbuien te pas en te onpas, de herpes die mijn kin opeet en hartkloppingen.

Tegelijkertijd dringen de dingen dringen nog maar half tot me door, of niet. Ik ben een compleet apathische en gevoelloze robot geworden. Op een avond wordt het laat op het werk door een uitgelopen vergadering. Als ik naar huis wil vertrekken blijkt er één en ander mis met een dringende mailing die de deur uit moet. Ik verwittig mijn man niet dat ik later naar huis kom, en ben lastig als hij me erover aanspreekt. Een van de weinige avonden dat hij in het land is, en we eten al zwijgend en veel te laat het eten op dat hij had klaargemaakt.

* 

Ik zit in een workshop om het gebruik van een nieuwe App in ons bedrijf onder de knie te krijgen. Poepsimpel maar het gaat allemaal langs me heen. Na de les krijg ik nog een privé-lesje van onze Technology Director. Het hek is helemaal van de dam. De collega’s vinden het leuk om te experimenteren met chats en berichtjes, ik word gek. 

*

Ik krijg telefoon van mijn klant. Wat er aan de hand is? Waarom we fouten door de mazen van het net laten glippen? Of er een groter achterliggend probleem is. AAAAAAARRRRGGGGGHHHHH. We peddelen zo hard we kunnen en dan dat. 

*
​
Op vrijdag 30 oktober 2015 hang ik als een zombie in de zetel.
De samenvatting van de week is weer cru: ik ben uitgeput en uitgevlakt; mijn kinderen hebben weer een marathonweek achter de rug met mama die maar liefst drie keer te laat was in crèche en school. Het avondritueel is elke dag hels.
Waarom doe ik dat? Voor wie doe ik het? Ik ben niet tevreden, mijn thuisfront is niet tevreden, mijn klanten zijn niet tevreden, ...

Voor de zoveelste keer neem ik me voor om een rustigere, betere mama voor mijn kinderen te zijn. 
In een notitieblokje schrijf ik een aantal heel concrete dingen op, dingen waar ik meer tijd voor ga nemen,  bad, eten, ... (de basics, really!?)
Ik word er weer rustig van. 

Het weekend verloopt behoorlijk zen. 
Tot Marie op zondag crasht.
​En ik op maandag volg.