Juli 2015, Burn Out -4 maanden


Een avond in juli. 
Manlief  in het buitenland voor het werk, ik ben alleen thuis met de meisjes. 
De ramen van ons huis staan open, buiten hangt een heerlijke zomeravond.
Maar niet voor mij. Ik ben op, kapot, uitgewrongen. Ik sta met Pauline (3 jaar) en Marie (6 maanden) in de badkamer en ze doen niet mee. Ik ben te uitgeput om de strijd aan te gaan en daar maken My Ladies gezellig gebruik van.  
Spelen, weglopen, jammeren, ruzie maken, als een slappe vod gaan hangen, huilen, krijsen, in bed, uit bed, elkaar wakker roepen ... 
Elke avond dezelfde tragedie. Zij willen mijn tijd en aandacht, ik wil hen zo snel mogelijk in bed want ik heb nog werk. Veel werk. 

Ik laat het niet merken. Mijn geduld lijkt oneindig, mijn handelingen kalm en kordaat. Tandpasta, pyama, pipi voor de nacht, boekje lezen, kusje, knuffel, aaitje, eventjes aan de voetjes zitten, Grote Zus in slaap, Kleine Mie in dromenland. Ik sluip naar beneden. 

Als ik mijn laptop openklap hoor ik Pauline boven aan de trap. ‘Mama. Mamaaaaa.’ 
De tiende keer vanavond? Hoor ik Marie ook wenen? 

Ik flip. Ik schiet naar boven, ik zie mijn oudste dochter staan, ze komt de trap al af. 
En dan gil ik. Ik blijf gillen. Het gaat door de muren, door de ramen die openstaan, door mijn dochter. 
Ze verstijft, staat aan de grond genageld. Dan gilt ze terug. 

We schrikken van elkaar. Ik stop en dan zij ook. 
Weer een knuffel, aaitje, voetjes-zitten, tot ze eindelijk echt echt echt in slaap is. 
Als ik beneden kom, verwacht ik dat ik in huilen uitbarst, of in shock in de zetel moet crashen, mezelf zal verwensen, me schuldig zal voelen. 
Niets. Ik ben emotieloos, een machine. 
Op automatische piloot klap ik mijn laptop weer open. Het is elf uur en het nachtwerk kan beginnen. ​

Augustus 2015, Burn Out -3 maanden


​“Take your time to breathe today”. Mijn eigen mama zegt het altijd het best. Ze smst me op de eerste dag van mijn nieuwe 4/5 regime. En ja, ze heeft gelijk! Daarom doe ik het: één dag in de week om op adem te komen. Rust in mijn hoofd, veerkracht in mijn lijf. 

Ik heb niet meer gegild, maar onze avonden zijn er niet vriendelijker op geworden. Het maakt de band met mijn kinderen kapot, ik voel me de slechtste moeder op deze planeet.
Ik wil dit niet meer. Ik ben alle controle over mijn eigen leven kwijt. 
De job. Te veel, te intens, onmogelijk in 9-5 te proppen, met alle avond- en nachtwerk vandien. 
De kinderen en hun onderbroken nachten.
De avonden waar ik er alleen voor sta. 
De weekends waarin ik het huis uitvlucht - met de kinderen - om weg te zijn van het stof van de eeuwigdurende verbouwingen. 

Toen ik het vroeg, stond mijn baas sceptisch tegenover het idee van 4/5e. Bezorgd over de haalbaarheid en bang dat niemand me gerust zou laten op mijn dag. We zullen zien, ik ben blij en vastberaden dit regime te doen slagen!

*

Zaterdagmiddag. Ik heb het gehad. Zeulend met twee kleine kinderen door de Colruyt om dan gepakt en gezakt thuis te komen, klaar om - al was het maar 2 minuten - in de zetel te ploffen ... Alleen, ons huis is één grote stofwolk en onze zetel is mega-deskundig ingepakt met plastic folie en héél veel tape. Ik vind geen stoel, geen plek om de kinderen en de boodschappen neer te zetten. Ik kan niet meer. Ik ontplof, maar slik het meteen in. Ik mag mijn woede niet laten blijken, mijn schoonvader offert zijn honderdduizendste weekend op om bij ons te komen werken ...

's Nachts breekt een keelontsteking uit. De ingeslikte woede viert hoogtij in mijn lijf.
En ik ga door.