|
Dit stuk is het eerste in een reeks over gewoontes. Op een dag besliste ik om niet in voornemens te blijven steken maar om ook echt naar mijn doelen toe te werken door ze op te breken in acties en goeie gewoontes. En … sinds toen veranderde mijn leven. Gewoontes zijn hip, en cool, en ubertof omdat ze de dingen makkelijk en bereikbaar maken. Door bepaald gedrag aan je automatische piloot toe te vertrouwen hoef je niet steeds maar weer flink te zijn en op je wilskracht beroep te doen. Mijn eerste en belangrijkste doel: meer energie, meer goesting. En daar past 'Slaap!' behoorlijk goed bij. Ik hou van Jelle Hermus. Zijn stukje met slaap-tips lees je op deze link.
Het slapen-stuk van Jozefien Daelemans waarbij ik bijna mijn hoofd van het lijf knikte vind je hier. P.S. Ahum ... ik moet me excuseren voor de draft state van deze schrijfsels ... maar het is tegenwoordig een gewoonte om 'niet meer te wachten' ... ook niet op perfectionisme. Een gewoonte die me in veel domeinen al heeft laten vooruit gaan -- maar daarover later meer.
P.S. Zowat alles van Seth Godin is de moeite waard; zijn stukje over beginnen -- dat ik net op het juiste moment tegenkwam, zo gaat dat dan -- lees je op deze link.
P.P.S. De credits voor de spontane inkleuringen gaan naar mijn lieve, hulpvaardige, zesjarige dochter.  Zo apetrots ...
Dat mijn kleine grote dochter zo goed weet wat ze wil. Altijd al. En dat ze, toen haar zesde verjaardag er deze zomer in de hele verre verte aankwam, ze opeens haarscherp wist dat ze een disco-feest met haar vriendjes wilde. Dat ze dan drie maanden later, ook weer op zo'n blauwe maandag, op een vaal blad een kleurige discobol zette en met haar beste eerste-leerjaarspen 'discofeest' schreef. Dat was dat. En dat er nu een stapeltje van 13 gepersonaliseerde uitnodigingen naast ons ligt, verpakt in glanzend papier, en klaar om morgen even apetrots te worden uitgedeeld. * Schóón ... toch? #ifyoucandreamityoucandoit #neverforget  Maandag 2 weken geleden
De vraag van mijn collega landt als een baksteen op mijn bureau. Of ik me nog houd aan de goede voornemens die ik na mijn burn out had gemaakt. Het is maandagochtend en ik rol met mijn ogen. Aan de litanie van voornemens die al verbroken zijn had mijn collega zich niet verwacht. Neen ik lees geen boeken in het jaar, neen ik ga niet altijd op tijd naar huis, neen ik sport niet genoeg, neen ik eet niet altijd gezond, neen ik ben niet altijd een beschikbare mama, neen ik heb niet van mijn passie mijn werk gemaakt. Jezus. Ik word er zelf slecht gezind van. En rusteloos - want eigenlijk ... een burn out en al die plannen ten spijt, wàt heb ik nu eigenlijk bijgeleerd??? Maar 's avonds, 's avonds fiets ik naar huis en terwijl ik de auto-koplampen van de auto's in de file tel, benoem ik mijn zegeningen - de voornemens die wel realiteit werden. Ja ik ga met de fiets werken, dicht bij huis. Ja mijn kinderen brengen minstens de helft van hun vakanties thuis door en ik ben een moeder zonder schuldgevoel. Ja ik maak to do lijstjes voor mijn werk en hou me eraan. Ja ik eet minder vlees en drink geen koffie meer. Ja ik ben aan het afkicken van mijn social media verslaving en voel me daardoor heel vrij. Woensdag 1 week geleden De herfstochtend is blauw, zacht en hangt vol beloften. De perfect match met mijn hoofd waarin de goeie ideeën én voornemens blijven borrelen. Ik weet dat ik 99% van die ideeën nooit ten uitvoer zal brengen. So be it. Ik jaag me er niet meer in op. Ik weet ondertussen dat ik kan focussen en voel me al vrij wanneer de ideeën komen en ik dan zelf kan kiezen om er nu niets mee te doen. Want de nood ligt elders nu. In mijn huis, bij mijn gezin. Waar Manlief er bleek en futloos bij loopt en ik - zo gaat het altijd wanneer de nood het hoogst is en de druk erop ligt - in mijn kracht kom. Ik neem over. Ik plan, ik organiseer, ik doe, ik zorg en ik besteed ook uit. We blijven rollen en Manlief is ondertussen beter in hoofd en hart. Donderdag 1 dag geleden Ik mag op cursus. Zelf-management. Op voorhand rol ik nog eens met mijn ogen en bij het binnenkomen van het klaslokaal draait mijn maag een beetje door de inspirational quote die me verwelkomt. Sinds mijn loopbaan-begeleiding-trauma ben ik over-sceptisch voor elk initiatief dat je belooft het stuur over werk en leven weer in handen te nemen. Maar kijk. De coaches zijn top. Steengoed. Ze zetten me nog eens echt aan het werk. Ze houden me een spiegel voor. En ik kijk. Ik luister en kijk dan nog eens en nog eens. Want ik hoor mijn mede-cursisten. Ze worden geleefd. Ze hebben geen controle. Er is geen onderscheid tussen de chaos thuis en op werk. Ze zijn er niet. Niet thuis, niet op werk, niet in zichzelf. Madre mia. Ik hoor mezelf. Ik hoor mezelf drie jaar geleden. Wat goed. Néén, wat erg voor hen, maar wat goed voor mij om dàt allemaal nu nog eens te horen. Te horen hoe ver ik ook zo zat. En te voelen welke kwantumsprong voorwaarts ik sinds toen heb gemaakt. Niet dat het zo aanvoelde. Maar het is wel gelukt, en wel net omdat ik over al die tijd een miljoen kleine voornemens wél tot goeie gewoontes heb gemaakt. Ik maak er een topdag van. Ik geniet ervan om niet meer te moeten werken aan die balans werk-thuis of aan dat schuldgevoel tegenover mijn kinderen. In plaats daarvan smijt ik me volledig op what's next. Op hoe ík nu verder wil. Concrete doelen stellen, realistische engagementen aangaan, een actieplan, en - u raadt het al - héél veel goeie voornemens. Bij het buitengaan lees ik de quote nog eens 'Knowledge is potential; action is power' - and, ow yes, I couldn't agree more this time. Zo is die Gazelle dan ook wel weer.  Wat een held.
Ik volgde de tocht van Johan Swinnen (top kankeronderzoeker) naar Compostela online. 2400km lopen. In minder dan 5 weken. Ofte 2 marathons p e r d a g!! Hij eerde met zijn tocht het doorzettingsvermogen van zijn zieke zoon en alle kankerpatiënten. Zijn rugzakje met brieven van die patiënten gaf hem vleugels. En vandaag, op Dag tegen Kanker, valt zijn kaartje - uit Compostela - in de bus. Gepersonaliseerd en al. Hoe prachtig is dat?!? 🙏🏻 #dagtegenkanker @postvoorcompostela #postvoorcompostela #heroes#johanswinnen #fuckcancer #kuleuven Mijn eigen verhaal rond kanker postte ik vorig jaar op de Dag tegen Kanker en lees je op deze link.  Ze sluit het interview af met de blik die ik het best van haar ken - optimisme, van dat soort dat grenzeloos is en dat ook écht bergen doet verzetten.
Gaella ... ik heb haar nooit in haar vorige leven gekend. Vorig jaar kreeg ze in een restaurant in Bretagne een CVA (letterlijk een 'ongeluk' van de bloedvaten in de hersenen). Sindsdien werkt ze letterlijk elke dag keihard om terug te komen. En vervang ik haar op het werk. Zo leerde ik haar 'strictly business' kennen; bleek zij een inspirerende moedigaard en hebben we ondertussen een vriendschap waarin zij mij levenslessen geeft in plaats van omgekeerd. Eerder schreef ik al over haar in dit blogstuk; vandaag plaatst haar nieuwe revalidatiecentrum haar op de voorpagina van zijn website met dit filmpje. Meet her en haar verhaal, van leren hulp vragen, over de band met haar dochter en kijk naar dat schitterende, onwankelbare optimisme in die blik aan het einde van het filmpje. #topper <3 https://www.facebook.com/TRAINMcenter/videos/1881378195510445/ |
