Het verslag van "mijn" 20 kilometer door Brussel staat nu online. Klik hier om het te lezen op mijn nieuwe blog: www.tragegazelle.blog. 

Het begint hier stilaan een traditie te worden. Op het moment dat onze landgenoten de rokjes en shorten uit de kast trekken, halen wij fleece truien, warme sokken en skibroeken boven en zijn we ribbedebie voor de ski. ​

Op wat geritsel na is het stil in onze keuken. Een rariteit op dit uur van de rush op maandagochtend. Mijn twee dochters zijn in opperste concentratie. Ze peuteren het knisperende papiertje van rond de paaseitjes weg. Paaseitjes die ik op mijn werk had gekregen en die zij mochten hebben. Zei ik. Eindelijk zijn de papiertjes los en dan die blik in hun ogen - ongeloof met een tik verontwaardiging en evenveel plezier - want uit het knisperpapiertje komt geen chocolade eitje maar een doodgewone, veel te gezonde, druif ... ha.ha.ha. 1 April jongens! Mama heeft ze gefopt. Je gelooft het niet, maar 1 april, dat is na Sinterklaas en Pasen en Kerstmis een topfeest in dit huis. 

Dat ik dat, sinds hun geboorte, elke, echt elke, avond tegen hen zeg. Drie keer na elkaar. Net voor ik zelf in bed kruip, en terwijl zij al lang en hard slapen — rode wangen en weggestampte dekens. Recht in hun oor, van mijn fluistermond naar hun kinderhart — ‘Mama houdt zoveel van jou.’ ‘Mama houdt zoveel van jou.’ ‘Mama houdt zoveel van jou.’

Dan kan het toch niet anders, toch — dan dat in die kleine hoofdjes wordt geplant? En dat - mochten ze het ooit eens ergens nodig hebben, er dan een gouden schuifje opengaat dat hen zegt ‘Mama houdt zoveel van jou’. Toch?

Het slechte nieuws? Dat ik zwaar achter zit. De 40 Dagen Bloggen heb ik alvast met glans niét gehaald. Zo slecht is dat nieuws nu ook weer niet, want ondertussen heb ik wel al een aantal zaken uit deze Challenge gehaald. Die deel ik nog wel eens met jullie, in een aparte post.

Het goede nieuws? Dat ik veel te hard heb geleefd om mijn grote Blog Uitdaging waar te maken. Ik deed een reisje naar Rome, tuimelde bij terugkeer in België in een prachtig 70-jarigen feest en toen ik echt thuis thuis kwam, pikte ik meteen de draad van ons drukke leven weer op en was er tussen het moederen, werken en spurten niet veel tijd meer om na te mijmeren of uitgebreid verslag te doen.

Museum-overload in Vaticaanstad; selfies met de Mutti en zon zon zon

Als mijn vlucht vertraagd wordt omdat de luchtverkeersleiders staken, heb ik tijd om van in de luchthaven aan het stokje van Babs verder te werken. Dat stokje is ondertussen al een lange tak aan het worden. Deel 1 lees je hier en deel 2 staat hier.