 Maandagavond, één week geleden Op het moment dat we door onze armen zakken, om daarna weer op te drukken, kijk ik naar links. Mijn vriendin gaat diep, perfect. Vlak voor haar neus de grond raakt, kijkt ze naar rechts en lacht naar mij. Naar mij, niet met mij. Ze is blij, omdat ik na al die jaren aandringen eindelijk ben komen meedraaien in haar geliefde Bodystyle les.
1 Reactie
 Soms overvalt het me. Beleef ik bepaalde, kleine, momenten heel intens. Op die momenten hoef ik er zelfs geen smartphone bij te nemen om ze vast te houden. Ik zie, ik voel, mijn hoofd zegt klik. De beelden schrijf ik hier neer. Omdat ze zo puur zijn en te authentiek om niet te delen.
 Feit: ik hou echt niet van werklunches. Na een carrière van 15 jaar ben ik er nog altijd niet uit hoe dat moet: zinvol praten - soms heftig in discussie gaan - en deftig eten tegelijkertijd. Oh nee, ik gruw ervan hoe overvolle broodjes op cruciale momenten uit elkaar vallen of in je mond gepropt zitten, net wanneer iedereen jouw kant op kijkt ... en daarom eet ik tijdens lunchvergaderingen meestal niets.
 Nu is het zaterdag.
En we beleven hem op zijn heerlijkst. Ik op een barstoel in onze keuken, achter me, in de zetel met een iPad, mijn meisjes. Buiten is nog donker en, op een tunetje hier en daar, is het huis stil. De ochtend ligt nog eindeloos lang voor ons -- de eerste hobby begint pas na 10u, pure luxe.  “Bomma wordt vrijdag begraven.”
Zo staat het er. Sec en in zwarte letters op een hagelwit blad papier. Een formeel afwezigheidsdocument met bovenaan het logo van onze grote instelling, in het midden een vakje om je afwezigheid te duiden en onderaan plaats voor twee bazen die het moeten ondertekenen. Alvorens het formulier naar de personeelsdienst vertrekt, komt het nog even op mijn bureau terecht.  En net als ik dan denk dat die hele Burn Out ver, ver achter me ligt, dat mijn verhaal nu wel ergens opgeborgen mag worden, zie ik drie mensen in mijn heel naaste omgeving vallen; boem bam pets, van de ene moment op de andere omvergemaaid door de Burn Out. Ik vind het zelf verschrikkelijk. Verwijt me dan dat ik de ervaringsdeskundige ben die het had moeten zien aankomen. Tegelijkertijd krijg ik van andere vriendinnen ineens veel vragen over hoe dat dan bij mij zat. Alsof ze willen weten hoe ver zij zelf er nog van af staan ...
 En hopla, zo zitten we alweer halfweg de eerste schoolweek. Het nieuwe kaftpapier vertoont hier en daar al een kreukje; de nieuwe turnschoenen zijn alvast dat tikkeltje minder wit; en bij de kennismaking in de hobby-lesjes is de kop er ook af ... September, hier zijn we weer ... ritme, regelmaat, iedereen terugzien -- fijn maar druk gedoe.
En daarom, om het nog heel even vast te houden, en om naar terug te grijpen als die fijne drukte toch weer teveel wordt: nog even een duik in onze zomer 2018. Zomer 2018, het was een goeie, in 20 beelden & 18 weetjes. Enjoy!  Paris, je t' aime. Mijn dochter van zes wist het al, lang voordat ze ooit een voet in de lichtstad zette. Sinds haar 4e ontwikkelde ze namelijk een obsessie voor de Eiffeltoren en op één of andere manier kwam daar in de loop der tijden ook een manie voor de Mona Lisa bij.  Het ligt misschien aan het feit dat ik voor een onderwijsinstelling werk, en daar de start van een nieuw academiejaar elke keer gelijk staat aan een nieuw, wit blad waarop je weer begint. Of aan het feit dat ik schoolgaande kinders heb, waarvoor september telkens opnieuw een mijlpaal is -- hoe dan ook, voor mij is september even veel waard als januari – een heilig moment van verse voornemens, nieuwe gewoontes, veranderingen groot en klein. Die laatste augustus-dagen, die mix van nog even vakantie-gevoel met toch al die verwachtingen van een heel nieuw jaar – want alles wordt altijd beter, toch?! - ik hou, hou, hou ervan.
 Het smsje loopt binnen net wanneer ik de bakfiets het stationsplein oprij. Terwijl ik de kinderen bevrijd - een oversized doos met een blender bij twee meisjes die net al iets te groot zijn, maakt het krap - lees ik "Je suis arrivé". Mooi, moi aussi. Ik stuur terug dat ik te herkennen ben aan de zwarte tas en de twee dochters die ik bij me heb.
|
Over mij
Archief
Oktober 2018
Categories
Alles
|