De moedervlek in zijn gezicht begint onder zijn oog, als bij een puppy. Ze loopt tot in de puntjes en eindigt in vlammetjes boven zijn wenkbrauw -- en net als hemzelf, wordt ze elke keer een scheut groter. De jongen die we hier elk jaar tegenkomen is mooi, heel bruin en een tikje verlegen. We kruisen hem in het weggetje naar de tent. Naast hem fietst Lena, Belgisch en 12 jaar ondertussen. Haar haar veel blonder dan de laatste keer dat we haar hier zagen en zij ook groter en een beetje meer vrouw, minder kind dan anders. Ze laten hun blikken voorzichtig richting ons glijden, wuiven vaag naar de meisjes -- ze weten dat ze elkaar later nog in het zwembad zullen tegenkomen en er dan nog tijd genoeg is om bij te kletsen. 

Hier zitten we dus, een zalige camping aan een ongerept stukje, midden-in-de-duinen, Costa Brava. Na 9 dagen bergen, trakteren we onszelf nog op 9 dagen Mediterranea. Oh hartjes voor die Middellandse Schone. Elk jaar toeter ik zo hard dat het voor de meisjes is dat we nog een stukje van onze vakantie aan het strand doorbrengen en elk jaar moet ik toegeven dat Manlief en ik minstens even hard genieten van het koele avondzand tussen onze tenen, zoute wind in onze haren en van duikelen in de witte kopjes van deze Woeste Zee. 

Hier zijn de meisjes thuis. Als het aan hen zou liggen, gaan ze elke dag van het zwembad naar het strand naar de knutselclub en ronden ze hun dag af in de mini-disco. Maar helaas, helaas ... hun moeder is voor altijd voorzien van een ontembare wanderlust. Om de kerk in het midden te houden, lassen we om de andere dag een uitstapje in ... een wit dorp, een bedrijvige havenstad, een wandeling in natuurgebied en een stadstocht door Barcelona. Iedereen content, vakantie meer dan geslaagd. 

*

Ondertussen zijn we al meer dan een week thuis. Draaide mijn wasmachine op duizend toeren, ging onze oudste 6 volle dagen op scoutskamp en hielden we barbecues, ijsavonden en familiereünies à gogo. Vakantie in eigen land -- zalig vind ik het met deze temperaturen. 

En dan volgende woensdag weer aan het werk. Dat zal pikken, maar even maar. De goede voornemens zijn gemaakt, en vanaf september werk ik deeltijds. Maar eerst -- nog meer zomer, en wij zijn er klaar voor. 

Geniet, lieve schatten, en veel zomers contentement gewenst!

xxx
Eva 

Ze klappen op het ritme van de beats, en vooral: ze komen van overal. Eerst twee mama’s, dan nog eens twee, dan vier, acht, zestien, tot alle mama’s en die ene papa van de hele klas mee zijn. Ze swingen met hun heupen, hun handen laag bij de grond. En dan, als waren ze een levende regenboog, gaan alle handen samen de lucht in, wapperend over de hele speelplaats. Magie. Kippenvel. En emoties all over the place.

Prachtig, prachtig de flashmob die deze 3e-kleuterklasmama’s als verrassing in elkaar staken. Prachtig hoe ze samen oefenden, de hele school mobiliseerden en in duizend talen zwegen tegen de juffen. 

Ik ben niet de enige die geraakt wordt -- andere mama’s smijten zich nu en ook die lieve, to-taal overdonderde juffen, komen van hun tegel en halen de beste danspasjes boven. 

Hartjes voor deze school, voor de hele gemeenschap die errond hangt, voor de verbondenheid die je op dit moment haast uit de lucht kan plukken. En zoveel hartjes voor die lieve 3e-kleuterklassers die dit geborgen wijkschooltje verlaten en mega-dapper naar de grote school verkassen, het onbekende tegemoet.

<3

Hartjes voor dit hele seizoen. Voor al die laatste keren -- school, opvang, dansles. Voor samen cadeautjes kiezen, afscheid nemen en nieuwe verwachtingen smeden.

Hartjes voor zomerse avonden waarin vrienden de barbecue laten smeulen, muziek door de tuin laten rollen en een spontaan een wedstrijdje basketball uit hun mouw schudden. 

Hartjes voor dat heerlijke koppel dat trouwt en een idyllisch tuinfeest houdt. Met een fietserspeloton als suite, veel ijs en een echt voetbaltornooi voor àlle gasten.  

Hartjes voor ouderschapsverlof, voor mijn laatste werkdag die ik er vandaag doorjaagde en de maand zaligheid die op mij ligt te wachten. 

Hartjes, zelfs, voor zwoele avonden met lege straten waarin het gejuich voor onze Duivels op het wereldkampioenschap vanuit de huiskamers door de lege straten galmt. 

Hartje dus. 
Veel hartjes. 

Wanneer haar lip begint te trillen en de tranen in haar ogen springen valt ze stil. Haar verhaal, van hoe ze het leven van haar vader redde door op het juiste moment razendsnel de juiste beslissingen te nemen, past in een rijtje.

We zitten met het hele team rond de tafel en op vraag van onze bazin vertellen we om beurt één van onze succesverhalen. Van op het werk of van thuis. Het is een beetje scary en tegelijk heel mooi. Weg van onze perfecte Instagram-feeds vertellen we hoe trots we er op zijn om ‘gewoon’ de ballen in de lucht te houden; om meer te fietsen dan voorheen; of om zelf een vloer te leggen en ontelbaar muren te plamuren. Kleine dingen, gewone dingen die hier rond deze tafel de pluim krijgen die ze bij nader inzien wel echt verdienen.

*

Ik vertel over de tijd die we eergisteren maakten voor onze buurman. Buurman die ‘zomaar’ langs kwam met een krat kersen terwijl wij eigenlijk geen tijd hadden. Hoe hij, terwijl hij de kersen voorzichtig begon over te laden in de glazen kom op ons aanrecht, zachtjes begon te vertellen over zijn moeder die vorig weekend gestorven was. Hoe dubbel zijn gevoel - ja ze was oud en op en ze had niet afgezien; maar óók ja, het was zijn moeder, zijn mama die er nu niet meer was.

Pfff ... Wat een geluk, echt waar, dat wij - rennende gekken - toch die vijf minuten tijd maakten. Voor babbels met kersen. En herinneringen aan een moeder die wij nooit gekend hebben. Dat was een succes.

*

Hoera, toch?! Hoera voor deze bazin die hier ruimte voor maakt. Die van ons helden maakt — voor even weliswaar (daarna zaten we weer lekker te zagen over alles wat niét goed loopt in ons leven) maar definitely helden.
​

Dat. Dat beeld. Ze loopt door het gras met rode laarzen aan, haar beentjes gaan traag en dan steeds sneller. De zon schijnt hard, haar haar wipt op en neer en ze gooit haar handen in de lucht. Echt waar ... de vrijheid die mijn kinderen altijd opnieuw voelen en wat dat met hen doet –  daarom alleen al zet ik elk jaar mijn fobie voor klamme kleren opzij en gaan wij kamperen. 
​

Mijn kinders en ik, wij hebben een notoire band met dat Domein. Tijdens al die jaren van verbouwen, waarin onze tuin eerst de werfstortplaats was en vervolgens een niet aangelegde kaalslag, was het Domein onze tuin. We liepen er met onze blote voeten door het gras, leerden er fietsen en overwonnen er angsten voor hoge glijbanen. We bakten 1.489 taartjes van zand en picknickten in het avondlicht. Mijn meisjes zijn er thuis, en dat ze er nu ook ’s nachts van hun Domein mochten proeven – dat was pas geweldig.  ​
​

De vliegtuigriemen vastgeklikt en een stewardessenstem op de achtergrond, onze hoofden bijna tegen elkaar en zo turen we samen naar het kleine schermpje om te zien hoe Katia's dochter ergens op een Antwerps podium het beste van zichzelf geeft. 

God ... Mijn moederhart zou het niet overleven om niet elke seconde van dat eerste optreden live bij te wonen en zij, zij gaat er kalmpjes mee om -- que sera sera. Katia:  hier, nu, op citytrip -- dit is wat ze wilde -- en dat ze haar dochter nu kan volgen op haar smartphone is helemaal prima. Om maar te zeggen -- wij zijn anders.

Niet dat ik dat niet wist; ik ken Katia al 28 jaar en hoewel we elkaar, en elkaars gezinnen, veel te weinig zien, verandert er niks. Zij de extravert, ik de introvert; zij de planner, ik de dromer; zij de go getter, ik de tobber. Want zo gaan de dingen: ik bedenk dat ik nog eens wil gaan citytrippen - zij stelt de short list samen, boekt de vlucht en zorgt voor een appartement. Dat wonderwel gelegen is in het hart van Budapest - ja zo is ze dan ook weer.

Twee jaar geleden schreef ik er ook over ... en vandaag gebeurde het gewoon opnieuw. :'(

Dit stuk is het eerste in een reeks over gewoontes. 
Op een dag besliste ik om niet in voornemens te blijven steken maar om ook echt naar mijn doelen toe te werken door ze op te breken in acties en goeie gewoontes. En … sinds toen veranderde mijn leven. 

Gewoontes zijn hip, en cool, en ubertof omdat ze de dingen makkelijk en bereikbaar maken. Door bepaald gedrag aan je automatische piloot toe te vertrouwen hoef je niet steeds maar weer flink te zijn en op je wilskracht beroep te doen. 

​Mijn eerste en belangrijkste doel: meer energie, meer goesting. En daar past 'Slaap!' behoorlijk goed bij. 

Ik hou van Jelle Hermus. Zijn stukje met slaap-tips lees je op deze link. 

Het slapen-stuk van Jozefien Daelemans waarbij ik bijna mijn hoofd van het lijf knikte vind je hier. 

P.S. Ahum ... ik moet me excuseren voor de draft state van deze schrijfsels ... maar het is tegenwoordig een gewoonte om 'niet meer te wachten' ... ook niet op perfectionisme. Een gewoonte die me in veel domeinen al heeft laten vooruit gaan -- maar daarover later meer. 

P.S. Zowat alles van Seth Godin is de moeite waard; zijn stukje over beginnen -- dat ik net op het juiste moment tegenkwam, zo gaat dat dan -- lees je op deze link. 

P.P.S. De credits voor de spontane inkleuringen gaan naar mijn lieve, hulpvaardige, zesjarige dochter.