ik zie het ijs glinsteren in de ochtendschemering en voel een fietswiel dat het niet houdt. een smak, mijn hoofd knalt tegen het wegdek. hard en niet goed, dat voel ik meteen. ik zie sterren en daartussen een auto die de straat indraait, mijn richting uitkomt. ik moet hier weg maar als ik me wil rechtduwen werkt mijn arm niet mee. een vrouw met een zwarte bril en een dik montuur, een rode jas en vol, lang blond haar heeft alles zien gebeuren. ze neemt bezorgd en kordaat de touwtjes over, trekt de bakfiets recht en parkeert hem aan de kant - opgeruimd staat netjes, zoiets - en haakt dan haar arm onder de mijne. oh oh ... dat lief gebaar, die ene aanraking is bij mij genoeg om de tranen te laten komen.

Toegegeven, ik vind dat leuk, die hele #10yearchallenge. Zoals je al eerder kon lezen: ik ben een voyeur en ja, ik vind dat dus tof om te zien hoe mensen in 10 jaar veranderd zijn, of eigenlijk helemaal niet. En ok, het is een futiel gebeuren -- in sommige gevallen zelfs narcistisch tot en met. Maar tegelijkertijd is het ook door deze challenge dat die foto's opduiken die de veranderingen op wereldniveau (klimaat, Syrië, Jemen, en veel meer) tonen en shockeren, en die zijn wel pertinent.

Dat Moeder in dit huishouden degene met de goeie ideeën is - feit. Dat de huisgenoten het daar niet altijd mee eens zijn - check. De fotoshoot voor onze kerstkaarten was een legendarisch voorbeeld. Op de enige ochtend die we nog vrij hadden voor een kerst-fotoshoot viel de regen met bakken uit de hemel en was het koud. De kinderen waren moe en Manlief was ... euhm ... "geprikkeld" ;-D. 

De laatste weken waren stomend. Ik weet dat het er elk jaar opnieuw aankomt, ik plan het en toch voelt het alsof wij in november en december meegesleurd worden in een ritme dat net te hoog ligt. Er is mijn verjaardag, dan die van de Oudste, dan die van de Jongste, net op de dag van Sinterklaas. Voor elk van ons hoort er een familiefeest bij, en een klasfeest. Sinterklaas wordt bij ons gevierd, en bij de twee grootouderkanten. En als we dan eindelijk uitgevierd zullen zijn, is het de hoogste tijd voor de kerstboom en dé feesten. Gisteren viel ik ziek. 1 dag. Mijn hoofd was een barstende bom en ik kon niet anders dan slapen. En vandaag, maandag, was ik beter. Alsof mijn lijf me even halt had toegeroepen, één dag tot platte rust had verplicht, en dan weer verder.

Hier volgt een kleine greep uit onze maanden, in willekeurige volgorde, en at random uit de fotobibliotheek geplukt. 

Flirten in betere tijden -- want wist jij dat vrouwen zo'n 100 jaar geleden hun waaier gebruikten om verborgen boodschappen naar hun bewonderaar te sturen? Handig, want zelfs in overvolle feestzalen kon je, door de stand van je waaier en hoe je hem vasthield, laten zien of je geïnteresseerd was of niet. Geef toe, dat zou toch van pas gekomen zijn in tijden van jouw studentenfuiven, niet waar? 

Bekentenis: ik vind het eigenlijk niet al te fijn als mensen antwoorden met 'druk druk'. Vaak hebben ze dan teveel op hun bord om op te sommen waar ze allemaal mee bezig zijn, en dat snap ik wel, maar anderzijds, door dat antwoord, weet je juist niets en krijg je het gevoel dat je hen nog voor de voeten loopt ook. 

Maar bon, enige compassie is wel op zijn plaats, want had je het mij deze week gevraagd ... ik had het ook 'druk, druk'. Ik wil niemand het gevoel geven dat ze voor mijn voeten lopen en daarom hierbij: een fractie van onze week. 

Op maandag werd ik 41 jaar. Echt, ik vind dat niet leuk om neer te tikken. Omdat ik me zo niet voel en, in alle bescheidenheid, er ook niet zo uitzie ;-). Anderzijds hou ik wel van de levenswijsheid die ik dankzij al die jaren heb opgedaan en die ervoor zorgt dat ik vandaag stevig in mijn schoenen sta en al veel overtollige ballast in mijn coconut overboord heb gegooid. ​

Ter ere van dat gezegende getal geef ik hier 41 (!) weetjes over mezelf weg. In willekeurige volgorde, en rekening houdend met de mini-poll die ik op Instagram hield en de vragen die jullie daar voor me oplijstten.  

​Enjoy!