 Wanneer haar lip begint te trillen en de tranen in haar ogen springen valt ze stil. Haar verhaal, van hoe ze het leven van haar vader redde door op het juiste moment razendsnel de juiste beslissingen te nemen, past in een rijtje.
We zitten met het hele team rond de tafel en op vraag van onze bazin vertellen we om beurt één van onze succesverhalen. Van op het werk of van thuis. Het is een beetje scary en tegelijk heel mooi. Weg van onze perfecte Instagram-feeds vertellen we hoe trots we er op zijn om ‘gewoon’ de ballen in de lucht te houden; om meer te fietsen dan voorheen; of om zelf een vloer te leggen en ontelbaar muren te plamuren. Kleine dingen, gewone dingen die hier rond deze tafel de pluim krijgen die ze bij nader inzien wel echt verdienen. * Ik vertel over de tijd die we eergisteren maakten voor onze buurman. Buurman die ‘zomaar’ langs kwam met een krat kersen terwijl wij eigenlijk geen tijd hadden. Hoe hij, terwijl hij de kersen voorzichtig begon over te laden in de glazen kom op ons aanrecht, zachtjes begon te vertellen over zijn moeder die vorig weekend gestorven was. Hoe dubbel zijn gevoel - ja ze was oud en op en ze had niet afgezien; maar óók ja, het was zijn moeder, zijn mama die er nu niet meer was. Pfff ... Wat een geluk, echt waar, dat wij - rennende gekken - toch die vijf minuten tijd maakten. Voor babbels met kersen. En herinneringen aan een moeder die wij nooit gekend hebben. Dat was een succes. * Hoera, toch?! Hoera voor deze bazin die hier ruimte voor maakt. Die van ons helden maakt — voor even weliswaar (daarna zaten we weer lekker te zagen over alles wat niét goed loopt in ons leven) maar definitely helden.
1 Reactie
 Dat. Dat beeld. Ze loopt door het gras met rode laarzen aan, haar beentjes gaan traag en dan steeds sneller. De zon schijnt hard, haar haar wipt op en neer en ze gooit haar handen in de lucht. Echt waar ... de vrijheid die mijn kinderen altijd opnieuw voelen en wat dat met hen doet – daarom alleen al zet ik elk jaar mijn fobie voor klamme kleren opzij en gaan wij kamperen.  En dat dit een kampeerweekend met een gouden rand zou worden, kondigde zich al van verre aan. Ik (ik!) had een overnachting in ons Provinciaal Domein gewonnen (gewonnen!) en de uitnodiging vermeldde niet alleen survivaltechnieken en verse pistolets maar ook een wandeling met zonsondergang vanop de steiger -- yes.  Mijn kinders en ik, wij hebben een notoire band met dat Domein. Tijdens al die jaren van verbouwen, waarin onze tuin eerst de werfstortplaats was en vervolgens een niet aangelegde kaalslag, was het Domein onze tuin. We liepen er met onze blote voeten door het gras, leerden er fietsen en overwonnen er angsten voor hoge glijbanen. We bakten 1.489 taartjes van zand en picknickten in het avondlicht. Mijn meisjes zijn er thuis, en dat ze er nu ook ’s nachts van hun Domein mochten proeven – dat was pas geweldig.  Wij dus weg, en mannekes, het was zalig. We schoten boog, we sprongen in bomen, we smolten marshmallows in het vuur. We luisterden naar passionele domeinwachters die over hoge grassen en veel herfstbladeren vertelden, die ons wezen op speciale motten en unieke dieren in de vijver. Vrienden die niet gewonnen hadden, kwamen op bezoek en vonden het zo prachtig dat ze instant hun dochter bij ons dropten voor de nacht.  Een weekend met een gouden rand dus – dat ons allemaal opgeladen heeft. Mijn kinderen tellen nu elke avond af naar onze echte kampeervakantie in de zomer. We gaan naar een warm land (minder klamme kleren, weet je wel), maar de rode laarzen staan al klaar. Om door hoog gras te lopen en in de rivier te springen – want Vrijheid beleef je beter met rode botjes aan.    De vliegtuigriemen vastgeklikt en een stewardessenstem op de achtergrond, onze hoofden bijna tegen elkaar en zo turen we samen naar het kleine schermpje om te zien hoe Katia's dochter ergens op een Antwerps podium het beste van zichzelf geeft. God ... Mijn moederhart zou het niet overleven om niet elke seconde van dat eerste optreden live bij te wonen en zij, zij gaat er kalmpjes mee om -- que sera sera. Katia: hier, nu, op citytrip -- dit is wat ze wilde -- en dat ze haar dochter nu kan volgen op haar smartphone is helemaal prima. Om maar te zeggen -- wij zijn anders. Niet dat ik dat niet wist; ik ken Katia al 28 jaar en hoewel we elkaar, en elkaars gezinnen, veel te weinig zien, verandert er niks. Zij de extravert, ik de introvert; zij de planner, ik de dromer; zij de go getter, ik de tobber. Want zo gaan de dingen: ik bedenk dat ik nog eens wil gaan citytrippen - zij stelt de short list samen, boekt de vlucht en zorgt voor een appartement. Dat wonderwel gelegen is in het hart van Budapest - ja zo is ze dan ook weer.  In de drie dagen dat we Budapest doorkruisen staat haar mond niet stil. 72 uur in Budapest en ik kom alles over haar nu te weten -- ik luister en word geraakt. Ze inspireert me, doet me anders naar de dingen kijken, ze schudt me wakker.  En Budapest ... Budapest is heerlijk - broeierig, maar heerlijk. Op drie dagen wandelen we meer dan 60 kilometer. Daarbij botsen we op een zalige combo van een bewogen geschiedenis die flirt met een trendy, alternatieve scene. Hippe winkeltjes, gezellige barretjes en heel veel kleur.  Als het filmpje op de smartphone afgelopen is en het vliegtuig van de tarmac gaat, sluit ik mijn ogen. Ik voel me opgeladen, blij dat ik dit gedaan heb, veel energie en ook frisse moed.
Bij thuiskomst, en terwijl ik verhaal doe aan Manlief, komt haar berichtje binnen. Trage Gazelle en Ratelslang schrijft ze. Nagel op de kop. Maar wel dikke vrienden. Twee jaar geleden schreef ik er ook over ... en vandaag gebeurde het gewoon opnieuw. :'(
Dit stuk is het eerste in een reeks over gewoontes. Op een dag besliste ik om niet in voornemens te blijven steken maar om ook echt naar mijn doelen toe te werken door ze op te breken in acties en goeie gewoontes. En … sinds toen veranderde mijn leven. Gewoontes zijn hip, en cool, en ubertof omdat ze de dingen makkelijk en bereikbaar maken. Door bepaald gedrag aan je automatische piloot toe te vertrouwen hoef je niet steeds maar weer flink te zijn en op je wilskracht beroep te doen. Mijn eerste en belangrijkste doel: meer energie, meer goesting. En daar past 'Slaap!' behoorlijk goed bij. Ik hou van Jelle Hermus. Zijn stukje met slaap-tips lees je op deze link.
Het slapen-stuk van Jozefien Daelemans waarbij ik bijna mijn hoofd van het lijf knikte vind je hier. P.S. Ahum ... ik moet me excuseren voor de draft state van deze schrijfsels ... maar het is tegenwoordig een gewoonte om 'niet meer te wachten' ... ook niet op perfectionisme. Een gewoonte die me in veel domeinen al heeft laten vooruit gaan -- maar daarover later meer.
P.S. Zowat alles van Seth Godin is de moeite waard; zijn stukje over beginnen -- dat ik net op het juiste moment tegenkwam, zo gaat dat dan -- lees je op deze link.
P.P.S. De credits voor de spontane inkleuringen gaan naar mijn lieve, hulpvaardige, zesjarige dochter.  Zo apetrots ...
Dat mijn kleine grote dochter zo goed weet wat ze wil. Altijd al. En dat ze, toen haar zesde verjaardag er deze zomer in de hele verre verte aankwam, ze opeens haarscherp wist dat ze een disco-feest met haar vriendjes wilde. Dat ze dan drie maanden later, ook weer op zo'n blauwe maandag, op een vaal blad een kleurige discobol zette en met haar beste eerste-leerjaarspen 'discofeest' schreef. Dat was dat. En dat er nu een stapeltje van 13 gepersonaliseerde uitnodigingen naast ons ligt, verpakt in glanzend papier, en klaar om morgen even apetrots te worden uitgedeeld. * Schóón ... toch? #ifyoucandreamityoucandoit #neverforget |
