72 uur in Budapest

De vliegtuigriemen vastgeklikt en een stewardessenstem op de achtergrond, onze hoofden bijna tegen elkaar en zo turen we samen naar het kleine schermpje om te zien hoe Katia's dochter ergens op een Antwerps podium het beste van zichzelf geeft. 

God ... Mijn moederhart zou het niet overleven om niet elke seconde van dat eerste optreden live bij te wonen en zij, zij gaat er kalmpjes mee om -- que sera sera. Katia:  hier, nu, op citytrip -- dit is wat ze wilde -- en dat ze haar dochter nu kan volgen op haar smartphone is helemaal prima. Om maar te zeggen -- wij zijn anders.

Niet dat ik dat niet wist; ik ken Katia al 28 jaar en hoewel we elkaar, en elkaars gezinnen, veel te weinig zien, verandert er niks. Zij de extravert, ik de introvert; zij de planner, ik de dromer; zij de go getter, ik de tobber. Want zo gaan de dingen: ik bedenk dat ik nog eens wil gaan citytrippen - zij stelt de short list samen, boekt de vlucht en zorgt voor een appartement. Dat wonderwel gelegen is in het hart van Budapest - ja zo is ze dan ook weer.

In de drie dagen dat we Budapest doorkruisen staat haar mond niet stil. 72 uur in Budapest en ik kom alles over haar nu te weten -- ik luister en word geraakt. Ze inspireert me, doet me anders naar de dingen kijken, ze schudt me wakker. 

​En Budapest ... Budapest is heerlijk - broeierig, maar heerlijk. 
Op drie dagen wandelen we meer dan 60 kilometer. Daarbij botsen we op een zalige combo van een bewogen geschiedenis die flirt met een trendy, alternatieve scene. Hippe winkeltjes, gezellige barretjes en heel veel kleur. 

---

Als het filmpje op de smartphone afgelopen is en het vliegtuig van de tarmac gaat, sluit ik mijn ogen. Ik voel me opgeladen, blij dat ik dit gedaan heb, veel energie en ook frisse moed. 

Bij thuiskomst, en terwijl ik verhaal doe aan Manlief, komt haar berichtje binnen. Trage Gazelle en Ratelslang schrijft ze. Nagel op de kop. Maar wel dikke vrienden. ​​