Het lag niet aan de inspiratie.
Ik zag een vrij onopvallend meisje met bruin haar, een grijze jas en een doffe, wollen, lilla sjaal. Heel gewoontjes - en toch niet. Want toen het licht op groen sprong en ze de straat overstak zwiepten haar haren heen en weer en spatte de kracht uit haar wezen. Het waren haar schoenen -- geen twijfel mogelijk. Ze waren goud. Niet van die halfbronzen of glitterige toestanden. Klaterend, fonkelend, van neus tot hak, knalgoud. Met die schoenen kon ze de wereld aan, dat zag je al van ver. En dat we het er over eens zijn dat uiterlijke schijn er niet toe doet; maar dat tegelijkertijd een vleugje goud en een streepje bling bling ook niemand kwaad doet -  daar wilde ik over schrijven.

En ook over dat andere meisje. Met een grijze hoofddoek, reebruine ogen en een rok die uit crêpe-papier leek. Hij hing soepel tot over haar enkels en liet alle kleuren van de regenboog in elkaar overvloeien. Dat meisje -  op die grijze, steenkoude winterochtend in Leuven - ze zag er zo tropisch uit tussen al die duffe mutsen. Prachtig. En dat wilde ik met jullie delen.  

Of van die jonge gast die wiebelend met één hand door het fietsverkeer laveerde. Op zijn andere hand een maquette van een groot concertgebouw. Zo op weg naar zijn examen, de papieren stoeltjes zacht deinend - op en neer in die drukke ochtendspits. Ik hield mijn hart vast - tussen al dat gekrioel zag hij er even kwetsbaar uit als zijn proefwerk in wit karton; en tegelijkertijd plooide zijn carrière als toparchitect zich al in mijn hoofd open. Schöne. 

Het lag ook niet aan de goesting. 
Schrijven is mijn flow, mijn mindfulness, mijn op- en ontlading in één klap. Niets dat mijn hoofd zo leeg en mijn hart zo vol laat lopen als het getokkel van een toetsenbord en mijn letters op het scherm. Aan goesting dus geen gebrek.

Het lag wel aan de energie. Of het ontbreken ervan. 
Mijn blog hing weer in de wilgen en ik kon er niet aan.

Oh ja -- ik had het voelen aankomen. Eerst dacht ik dat de Zwarte Hond me op de hielen zat. Dat ik hem wel zou afschudden en dan weer verder. Nope. Toen kwam Blue Monday en ik dacht 'Aha' en dat ik me niet zo zielig, samen met al die anderen, moest laten gaan. Maar toen het niet overging en donkere donderdag kwam en ik in duizend tranen bovenaan de trap zat, naast de kamer van mijn meisjes, wist ik dat het dieper zat. Ik was op, kapot, uitgeput again. Ik had het proberen ontkennen, verstoppen en negeren maar daar op die trap (altijd op die trap) kwam ik tot het inzicht dat het weer anders moet. En minder. 

En zo ... ging Gazelle weer in overlevingsmodus. Overdag de ratrace en 's avonds uren op de zetel onder een deken. Mijn lijf bekaf maar mijn hoofd volop aan het malen. Nieuwe keuzes dringen zich op. Weer beslissen rond werk en leven. En 'Minder' blijft daarbij het codewoord.
Lastig. Eng ook.

En ergens ook een beetje spannend. 

#tobecontinued

Ik weet niet wie er bleker uitziet. De vrouw die de rolstoel voortduwt of de man die erin zit - een kartonnen spuugbakje in de aanslag, te grote pantoffels aan zijn blote voeten. Ik zoek zijn blik maar die staat op oneindig. De vrouw kijkt, aarzelt, zoekt haar weg in de gangen van één van 's lands grootste ziekenhuizen. Ik kruis ze, zelf op weg voor een boodschap in het winkeltje. 

Want dat is wat ik doe. Ik spaar ze op, de tripjes van mijn eigen werkplek naar het aanpalende ziekenhuis. Een brood, een kaartje voor een collega, een vergeten boodschap; ik mag van geluk spreken dat het ziekenhuis een dorp op zich is met een winkeltje waar ik altijd terecht kan. Maar niet alleen dat. Op gewone dagen ben ik te lui om de wandeling van de ene kant naar de andere te maken. Op slechte dagen niet. Dan weet ik dat mijn tripjes me van pas komen. Zit mijn hoofd weer in de prut, is mijn dag een ramp of heb ik last van Blue Monday -- ik trek erop uit.

Ik ga de trappen af en begeef me in het labyrint richting Groot Ziekenhuis. Naarmate ik mijn bestemming nader, kijk ik al wie ik kruis in de ogen. De man in de rolstoel, het kind-met-grote-ogen aan een draderig infuus, de schuifelende twintiger in een veel te grote beige pyamabroek, een wanhopige moeder met opgestoken haar en zwarte kringen onder haar ogen. Ik zie ze allemaal.

En daar en dan, precies op het moment waarop onze ogen in elkaar haken, doe ik het. Ik schiet ik mijn wens af en bid heel hard -- Dat ze het goed mogen doen. Dat ze peace of mind mogen kennen. Dat ze veel beter mogen worden. Maakt niet uit wat ze voor hebben of waarom ze hier zijn. Beng. Van mijn hart naar dat van hen.

Ik zie ze natuurlijk nooit meer terug. Ze worden opgeslokt door de gangen en de duizenden kamers die het ziekenhuis telt. Hun verhalen nemen ze mee achter drie rijen deuren. Weg zijn ze en ik weet het dus niet. Ik weet niet of mijn schietgebedjes aankomen. Ik weet niet of het hen helpt. Maar ik voel wel wat het met mij doet. Zoveel patiënten, zoveel gekruiste blikken, zoveel dosissen zelfrelativering.

Eén tripje naar het winkeltje en al mijn kommer en kwel geslonken, petieterig klein, lachwekkend futiel. Ik koop mijn bruin boerenbrood en wanneer ik weer achter mijn computer kruip, voel ik me weer heel bewust. Hoofd leeg. Alert. En dankbaar, dat ook. 

Toen mijn broer 10 werd trakteerde ze hem op een vlucht in een privé-vliegtuigje. Ze had haar gigantische netwerk aangesproken en een piloot bereid gevonden om ons van de grond te doen gaan. Mijn kleine broer werd misselijk nog voor we een respectabele hoogte bereikten, maar vond het - uiteraard - geweldig.

Toen mijn zus 12 werd mocht ze mee naar Londen. Mijn blonde, prettig gestoorde zus samen met 20 puberende-jongensleerlingen-van-mijn-ma de ferry op. Dat werd me wat. Mijn zus hield er toen rebelse vrienden en voor altijd zalige herinneringen aan over.  

Toen ik achttien werd, kropen mijn scoutsvrienden voor en dag en dauw mijn slaapkamerraam binnen langs een ladder die zij had klaargezet. Ze lichtten me uit bed voor een verrassingsfeest en ik vond het de max.

Mijn moeke, mijn moesje ... zo één uit de boekjes. Never a dull day, en vaak vonken en vuur. 

*

Dat haar pijn doet om hier te komen lezen over mijn verdriet. Dat ze net altijd zo hard haar best heeft gedaan om het voor ons wél goed te maken. Ik snap dat het  steekt. Ik snap dat volkomen - en een oude trigger in mij wil erover zwijgen, maar dat gaat niet meer. Ik was van plan om mijn blog in 2017 wat lichter te houden, maar ergens is er een somber doosje geopend en de inhoud ervan moet er eerst nog uit.

* 

Mijn hoofd ligt op haar borstbeen. De zwarte parels op haar vestje hebben dezelfde vorm als de tranen die over haar wangen naar beneden glijden. Mijn armen om haar heen geslagen en mijn harteklop neemt haar stil verdriet over. Of dat probeer ik toch. Ik ben 8 jaar en mijn vader heeft de deur net achter zich toegetrokken. De nacht in, naar dat andere, dubbele leven - naar daar waar voor ons geen plaats is. En bijtende ruzie, en hij stapt op. Mijn moeder laat hij alleen achter met drie kinderen, een avondshift en een gebroken hart. Mijn hele jonge en niet-zo-jonge leven lang.

Ze denken dat ik het niet weet.
Hij denkt dat ik het niet hoor en zie. Hoe hij liever bij een andere vrouw is dan bij ons. 
Zij denkt dat ik het niet weet; van haar groot verdriet. Dat ik niet zie hoe ze stille en bittere tranen plengt. Haar ogen wist, haren kamt en dan weer verder. Een dappere alleenstaande moeder -- en niemand die het vermoedt.

We praten er niet over. Niet hij en zij, maar ik ook niet.
Hij verkiest het gemak van de leugen en de beide walletjes.
Bij haar is het een mengeling van Ontkennende Zelfbescherming - pas als je dingen uitspreekt worden ze echt; Hoop - ooit komt het weer goed; en Schone Schijn - deze schaamte is de onze niet.
En ik zwijg want erover praten betekent nog meer tranen voor mijn mama en dat mag niet.
Dus ik compenseer. Zet mijn maskers op en neem haar verdriet weg. Zonnetje in huis. Flinke dochter. *Parentificatie* - zeggen ze dan zo mooi.

Zij compenseert ook; probeert dubbel en dik ouder te zijn. Ze doet het ongelofelijk maar weet niet dat de liefde van één ouder - hoe onmetelijk diep en onvoorwaardelijk groot ook - het gat geslagen door de afwijzing van de andere nooit helemaal kan dichten. 

* 

Och ... Het is pas lang lang lang nadat mijn moeder haar nieuwe gelukkige leven heeft aangetrokken, mijn vader gestorven is en ik burn out ben geraakt eer we erover praten. Ik schrijf haar een brief en vertel hoe het was. Pijnlijk. Ook wel mooi een beetje, in elk geval authentiek. En toch ... daar en dan vertel ik nog niet eens wat ze echt moet weten. Het vliegtuig, Londen, verrassingsfeest. Zalige momenten die we niet gaan vergeten. Maar nog veel minder, nooit vergeten -want in ons DNA gebrand- is hoe zij, in al haar alleenstaan, wel de enige was. De enige die me zo zacht kon aaien, minutenlang, met haar blik in de mijne. De enige die met ons rode bessen at in de tuin; de enige die met ons in bed kroop en bij het voorlezen gekke woordgrapjes maakte; de enige die in mijn oor zong om me klaar te stomen voor het examen notenleer; de enige die ons overal naartoe chauffeurde, me leerde autorijden en met mij m'n eerste wagen kocht. De enige die ons zag grote mensen worden, harten lijmde, een bruidsjurk kocht. De enige die onze kinderen verzorgt en mooie momenten van vroeger ophaalt. Voor altijd de enige. 

*

Wat ik hier zelf uit leer? 
Weg met de Schone Schijn. Dat is één. 
Geen dubbele levens. Dat is twee.
En praat erover. Dat is drie.