Of ik blij ben dat ik Germaanse Talen gestudeerd heb? 
Gezien de context - #sollicitatie #rondetwee #gesprekmetdegrotebaas - absoluut geen rare vraag. Bij mij komt ze loeihard binnen. Een doosje in mijn hoofd gaat open - in het Engels zeggen ze zo raak a can of worms - en mijn kwelduivels zien hun kans schoon om weer onvermoeibaar te gaan kwekken. 

Pfff ... ben ik er blij mee? Ik was 17, de situatie bij ons thuis was op haar rottigst en pijnlijkst. Ik was bezig met emotioneel te overleven, mee een huishouden van vijf draaiende te houden en ervoor te zorgen dat het ondertussen loodzware masker van de schone schijn niet zou afvallen.  En op dat moment moest ik keuzes maken die de rest van mijn leven zouden bepalen? Hm.

Enerzijds had ik na mijn zesde middelbaar het allerliefst tijd gekocht en een jaar naar het buitenland getrokken. De keuze uitstellen, weg van onze miserie, de wereld zien (letterlijk en figuurlijk) en dichter bij mezelf komen. Ik wist van niets en was niet bezig met wat ik later zou worden. Ik moest het 'nu' zien te redden. Mega mega megajaloers was ik op mijn beste vriendinnen die naar Thailand, Argentinië en Amerika vertrokken. Maar in al hun onenigheid waren mijn ouders het daar wél over eens: er stond geen geldpotje klaar om me weg te sturen én een diploma van de Universiteit zou het beste voor me zijn. Een Katholieke Universiteit that is. 

Ik wilde weg, en anderzijds was de situatie bij ons thuis zo onzeker, en voelde ik me zo verantwoordelijk voor het verdere verloop ervan, dat ik niet eens de moed vond om over een kot na te denken. Ergens was het Flinke Kind in mij blij dat er keuzes voor mij werden gemaakt. Dat mijn moeder fluisterde of ik misschien de eerste twee jaar in Brussel kon doen en thuisblijven? Op de laatste dag voor de start van het academiejaar trok ik naar de dichtstbijzijnde katholieke unief.  In Brussel. Zelfs toen ik met het volgnummertje zat te wachten aan het inschrijvingssecretariaat wist ik het nog niet. Om tenslotte te kiezen voor de enige Talen-opleiding die ze in de aanbieding hadden. Ah ja, want 'Nederlands' dat vond ik nog wel tof op school.  

Goh, het was allemaal niet geheel tegen mijn zin. En ik heb me daar in Brussel héél goed gevoeld. Maar ik heb wel moeten sleuren en pleuren om me studiegewijs op de rails te krijgen (ik moest eerst mijn perfectionisme opgeven om dan met glans door mijn examens te surfen, echt waar - niet gemakkelijk I can tell you). En achteraf, toen ik aan het werk was, vond ik dat ik beter iets bedrijfsgerichter had gekozen. Economie. Of Rechten. In de bedrijven waar ik werkte had ik altijd het gevoel dat ik me harder dan anderen moest inwerken en bewijzen omdat ik Literatuur gestudeerd had en nul kaas had gegeten van statistiek of cash flows. Dus ging ik bijstuderen en nog en nog. Bedrijfscommunicatie, B-to-B marketing, Young Management (stel je voor).

En nu, na de burn out crash, en met een bedrijfs-degout op het lijf,  denk ik nog heel andere dingen. Dat ik toen harder in mijn 17-jarige hart had moeten graven. Wel naar de Filmschool gaan. Of Pedagogiek gaan studeren. Leerkracht basisonderwijs. Vertaler tolk Frans/Spaans. Heel even heb ik eraan gedacht om me nu nog te herscholen. In de richting van dat hart. Maar neen. Ik wil niet. Ik ben moe. Ik kan het niet opbrengen. Mama zijn, een day-job, en dan 's avonds mijn beste wil en doorzettingsvermogen bovenhalen om de kindertjes weg te zetten en naar school te gaan? Neen dankuwel. 

Het zij wat het zij. De brave man krijgt een verkorte versie te horen.
Neen, ik ben niet overtevreden dat ik Germaanse Talen heb gestudeerd. Maar ik zie wel in dat het op dat moment in mijn leven een slimme keuze was. Een keuze die me tijdens en na mijn studies wel heeft doen reizen. De wereld zien (letterlijk en figuurlijk). En die me vrienden voor het leven heeft geschonken. Dat ik, gezien de toenmalige context, trots ben dat ik ze heb afgemaakt. En eigenlijk, één die ik, alle omstandigheden in acht genomen, wellicht opnieuw zou maken. 

De misschien-toekomstige-baas zegt: "OK".
En het gesprek is afgelopen.
We zien wel wat het wordt. 

*

De dag erna krioelen de wormen verder.
Maken tunnels naar plekken in mijn hoofd waar ik al lang niet meer gekomen was.
Een traan, een lach.

​Jaa, la vida es así.

Het is me wat met die mannetjes in onze straat. 
Een tijdje terug schreef ik al over Mijnheertje Flink. Voor de geïnteresseerden: zijn was hangt nog niet terug op maar hij is ondertussen wel weer aan het werk in zijn tuintje. 

En dan is er Gaston. 
Een goed stuk in de tachtig, en vader van onze bakker Danny. Hij woont schuin tegenover de bakkerszaak en doet de hele dag niets anders dan zelfgekweekte courgettes, bessen, kolen aan te slepen en uit te stallen op een karretje naast de bakkersdeur. Op het karretje ook een oude plattekaas-pot voor de vrijwillige bijdragen voor zijn biowaar. Je kiest wat je geeft, maar het is niet gratis. Dat maakt het bijhorende plankje duidelijk: een handgetekend oog met de niet-mis-te-verstane boodschap:  'De Groentenman ziet u'.

Gaston is fan van ons, en wij van hem. Als we 's morgens met ons drieën naar school fietsen staat hij op de stoep. Hij zwaait en af en toe roept hij ons iets toe -- ik versta meestal niet wat. Marietje wappert al van ver met haar handjes en wordt elke dag opnieuw intens gelukkig van hem. 

Vandaag steekt Gaston een duim op naar mij als ik aan mijn loop-toer begin. Een half uur later tjok ik weer voorbij zijn deur, puffend en zuchtend -- nog 4 minuten van het schema te gaan! Hij lacht zijn gebit-met-gaten bloot en klapt in zijn handen. Applaus! Ik word er begot zelf intens gelukkig van.

Dat mag, want gisteren was ik een grauwe dweil en vandaag ergerde ik me weer aan mezelf omdat ik voor de tigste keer deze week een mooi aanbod van een lieve collega/vriendin/studiegenoot/ ... weigerde. Neen, ik zie het niet zitten om naar de sauna te gaan. Neen, ik ga niet mee iets gaan drinken. Neen, ik kom niet naar een studie-reünie in Gent. Neen, ik reis niet naar Edinburgh voor een reünie van de Scottish International Summer School van 100 jaar geleden. Neen, neen, neen. Je. suis. Madame. Non.

Die van Edinburgh raakt de zere plek. Ze schrijft: "we don't need your firm confirmation yet. For now we are checking the willingness." Willingness ... dat is het: ja, jawel, ... willingness genoeg bij mij. Willingness voor én de sauna, én cafeetjes én reünies overal ter wereld. Maar puf, kracht, energie, moed voor al wat exotischer is dan mijn vertrouwde routinetje? No, not yet, loves. 

Ik vind het niet leuk om Madame Non te zijn. Ken me zo niet. En de Madame zaait ook twijfel in mijn hoofd. Of het allemaal wel goed komt, of ik wel kan gaan werken - als ik niet eens naar de sauna kan-, en hoe we alles gaan bolwerken als het zover is.

Manlief snapt het niet, zegt dat ik mezelf niet zo moet beklagen. Dat ik juist blij moet zijn dat ik geleerd heb om mijn energie te sparen en voor mezelf te zorgen.  Dat we gaan bekijken wat we in ons "nieuw" leven willen schuiven en ervoor gaan zorgen dat dat lukt. 

En hij zegt ook: je weet toch dat Gaston zijn vrouw al 20 jaar niet meer tegen hem spreekt. Dat hij blij is met elke vrouw die passeert en daarom duimen opsteekt en in zijn handen klapt. 

Pfff ... tjaa ... well ... whatever ... Gaston heeft er toch maar voor gezorgd dat ik weer blij ben vandaag. En dat er willingness is om te blijven fietsen en lopen. Voorbij zijn deur, elke dag.
​

Weekend.
​En we hebben het hier met z'n allen verdiend:

• Ik deed een sollicitatie. Ja, dat is een opmerkelijke verdienste op zich. Het gesprek ging vlot, ik vond mezelf indrukwekkend kalm, scherp, aanwezig, 'in control'. Er werd zelfs wat gelachen -- hoe anders dan de laatste keren dat ik me op professioneel ijs bevond!! Bravo voor mezelf ;-). En nog eens Bravo want ik mag volgende week naar Ronde Twee (jihaa!). Veel positieve vibes dus; niettemin voel ik me nu behoorlijk 'wrakkig' en uitgewrongen ... Hop hop, naar bed!

• Pauline, die arme moe-e schat, dacht blijkbaar al de hele tijd dat DIT haar laatste schoolweek was. Om vanochtend tijdens het tanden poetsen te ontdekken dat dat  ... euhm ... niet zo was. 

• Ons kwajongentje Marie knalde van pure heftigheid uit de buggy-wagen van de crèche (zo'n karretje om 8 peuters tegelijkertijd naar de speeltuin in het park te rijden - heel schattig, daar niet van). In haar lip zat een joekel van een snee en op haar nieuwe T-shirt dramatisch veel bloed. Ik zweer het je ... dat kind en vallen & crashen ... 

​

• En manlief slijt op dit moment zijn laatste uren als 38-jarige. Verjaart morgen & zal serieus in de bloemetjes gezet worden (hij weet het nog niet). Bravo, hoera en hieperdepiep.

Wij doen dus weer van taart en feest dit weekend. Echter ... mijn overdosis sociale activiteiten van vorige week indachtig, ben ik ook vastberaden om een paar van bovenstaande breaks in te lassen ;-). 

​En ik wens voor jullie hetzelfde. 

​"Word jij dan het Kindje Van De Dag?"
Pauline voelt dat er iets op til is. 
Ze vertrouwt het niet maar probeert er op haar manier het goede van in te zien. 
Mama als kindje van de dag ... 
Woooow wow wow wow ... ja, laat het waar zijn alstublieft.
Laat mij het kindje van de dag zijn. Kies mij. Kies mij. Kies mij.
Morgen. 

Want morgen, morgen ga ik s o l l i c i t e r e n.
Ja ... ik ... moi ... yo ... me, myself and I!!
8 maanden in een cocon, en morgen kom ik naar buiten. 

*

"Beste, graag nodigen we u uit op vrijdag 24.06.2016, om 11.40u ..." 
Zo stond het er, met vetjes en al. 
En het kwam ook vetjes binnen. Want ja, natuurlijk had ik zelf een brief gestuurd, en ja, natuurlijk wil ik DIE job. Maar toch ... op het moment dat de mail binnenkomt, word ik heel zenuwachtig en vind ik dat het plots zo snel en écht gaat. 

*

Een titanenstrijd wordt het.
Met de andere kandidaten, uiteraard. Maar bovenal met mezelf.
Ben ik er klaar voor - ga ik dat kunnen - wat moet ik zeggen - vertel ik over mijn burn out - wat vertel ik dan  - en hoe? Laat me niet in tranen uitbarsten, laat mijn handen niet beginnen beven zoals die onverwachte keer onlangs, laat me gewoon ge-woon zijn alstublieft. 

*

Van moodswings gesproken. 
Het ene moment razen de zenuwen door mijn lijf, een uur later laat ik alles op me afkomen. Gebeure wat gebeuren moet. Is dit het niet, dan wel het volgende. Of ook weer niet. 

Lag ik op maandag nog de hele dag uitgeteld in bed; vandaag barst ik bijna uit mijn voegen van energie. 

Zie ik me het ene moment al gaan, in mijn nieuwe job, in mijn nieuwe leven; het volgende moment kamp ik met existentiële vragen als ik nog maar denk aan de psychotechnische testen die er aan te pas komen. 

En wat dan nog? 

*

Is dit dé zinvolle, verantwoorde, geëngageerde job van mijn leven? 
Not sure. Het is wel een job die ik in deze fase van mijn leven zie zitten. Werk, doen wat ik goed kan en graag doe. Een katalysator om me uit de burn out klei te sleuren. En is dat dan voor altijd? Misschien wel, misschien niet.

Bestaat het gevaar dat ik in overdrive ga?
Ja. Natuurlijk. De jobomschrijving is lichter dan wat ik ooit tevoren heb gedaan. En toch blijft mijn grootste uitdaging en mijn grootste strijd: dat overmoedige streefbeest in mij de kop indrukken. In deze job, maar even goed in elke andere functie die me voorgeschoteld wordt. 

*

Pauline vindt het niet leuk. 
Die wil liefst dat mama op woensdag dingen blijft doen met haar. Mama op tijd aan de schoolpoort, mama om mee te gaan fietsen, mama op een doordeweekse dag om 10 voor 12u naar het dino-museum in de klas, zomaar, omdat het kan. 

Wie weet, wie weet ... tussen al mijn sollicitatiebrieven voor voltijdse vacatures, is dit wel de deeltijdse job waar ik voor ging. Never say never.

*

Fingers crossed. 
Voor het streefbeest in mij.
Voor deze job of een andere.
Voor het kindje / het mamatje van de dag.

En voor de quality time met mijn kindertjes.
❤️❤️

 En de dag erna ...

... is het zomer (euhm ja);

... lijkt alles weer lichter;

... zijn er al 2 wasjes gedraaid en één geplooid, 3 paar afgeleefde schoenen weggedaan;

... lees ik dit en vraag ik me af waarom eigenlijk ik zo passioneel blijf vechten tegen mijn traagheid;

... en lees ik Heidi. Valt alles weer in perspectief en is het goed zo.

Eén
Aan het begin van de voorbije week staat er plots een 'schatter' aan onze voordeur. Een vrouw van in de 40, en ze is om door een ringetje te halen. De timing kan niet slechter -- ons huis is een stal (=> ok, gigantisch understatement).

Maar goed, we hebben haar zelf uitgenodigd - door een misverstand is ze niet op onze familiekalender geraakt -, we hebben haar nodig én ze staat daar nu toch, dus we laten haar binnen.

We laten haar binnen en ik wens hartsgrondig dat de aarde hier & nu opensplijt, me opslokt en ik me nooit meer aan deze elegante Gratie moet vertonen. Oh my ... oh my. Ik zie ons huis door haar ogen en schaam me. De rommel, de vuile plekken, de middelmatigheid. Ik zie 7 maanden thuis en een wirwar van onaangeroerde, of net uitpuilende dozen, was in en uit manden, stapels papier die al lang in kaftjes hadden moeten zitten.  

Ze neemt foto's, heel veel. En bij het weggaan vraagt ze of de rest van ons "dossiertje" al geregeld is. Neen dat is het niet. Neen, ik kan me er niet toe zetten. Maar dat krijg ik niet uitgelegd aan deze high-heeled efficiënte, professionele schoonheid. Neen, neen, neen.

Beuh. Ik erger me aan mezelf. 

Twee
Op donderdag en op zaterdag van de voorbije week vragen twee verschillende buren of ik dan eigenlijk van job veranderd ben of nog bij dezelfde werkgever ben. Ik antwoord dat ik vooralsnog nog thuis zit en niet werk. Dat ik in eerste instantie op zoek ga naar iets deeltijds. En bla en bla en bla. Ik voel me alsof ik me moet verantwoorden en zie me al door hun ogen: lui en al zooooo lang thuis, fit genoeg om te gaan lopen in het park, maar werken: Ho maar!

Beeeuuuhhh. Ik schaam me om mezelf. 

Drie
Een weekend met 2 dagen familie, met op zaterdag dan toch te vroeg wakker en telkens te laat gaan slapen (om 22.15u, stel je voor!!!) en ik lig weer "in de patatten". Ik ben een wrak, heb maagpijn en mijn hoofd zit vol watten. Ik ben kwaad op mezelf, op mijn eeuwig overmoedig enthousiasme. Op mijn grenzen die telkens toch weer dichter blijken te liggen dan ik dacht. Op al die middelmatigheid in mijn leven, en het ontbreken van enige fut om er iets wezenlijks aan te doen. 

Ik denk terug aan de controle-arts en vraag me af of ik niet te positief heb gedaan. Of ik mezelf niet teveel druk heb opgelegd om snel weer aan het werk te gaan. Ik vind mezelf een onnozele kip: vorige week vollen bak solliciteren op voltijdse functies, en nu kan ik mijn bed de hele dag niet uit omdat ik een weekend met sociale activiteiten achter de rug heb. Jezus Christus, ik heb zin, zoveel zin om terug in een normaal leven te stappen, maar hoé precies dacht ik een voltijdse job te gaan uitoefenen???

Bah. Bah. Beuh.

Ik kijk rond en zie rommel en veel werk om de chaos getemperd te krijgen. 

Straks - als ik terug energie heb - ga ik met de grove borstel door ons huis.
Ik maak dozen en sorteer. Ik doe Marie Kondo in het niets verdwijnen.
Weg weg, alles moet weg!

Maar eerst nog een dutje. 

​*

--> Een rode pluchen koe die 'beuht' als je aan haar snuit trekt. Iemand? 

5.30u.
Buiten ochtend-licht-grijs, binnen donker en slaperig. En stil. 

Marie die me wakker hoest, een tut en mama-knuffels vraagt, bij ons in bed duikt en naast Manlief lekker verder snoezelt ... ze  laat mij wakker en aan het denken. Niet erg. Ik hou van deze uren. Met de regen op het glasdak van onze keuken, het weekend nog helemaal vers en onaangeroerd voor ons. Zalig.

Druk wordt het. Met familie, kaarsjes en slingers want er wordt een Kleine Grote Man 1 jaar, en aan de andere kant worden Neefje van 3 en Nichtje van 7 gedoopt ("En ik mag lezen in de kerk, Tante Eva"). 

De regen tikt en ik denk aan mijn vriendinnen. Ik wil ze erbij vragen. Met taart, koffie en balsem voor hun hart. Getrouwde Louise die me smst dat ze nog maar eens onverwachts twee weekends alleen zit met de kids. Dat ze moe is, en moedeloos. Of ik haar kan helpen. Nuria van de crèche. Of ik met haar en haar twee kindjes een weekje weg kan gaan. Naar de zon, een city-trip, het maakt niet uit. Weg van haar rottige scheiding, slechte oudercontacten en de stress in haar werk. De grote vakantie is te duur, dus moet het nu. Ik hoop dat ze nog slapen - dat ze straks fit zijn en door het weekend glijden, met hun mooie kindertjes. 

Ik denk aan Fernand Huts. Of hij nu naast zijn Moderne Vrouw ligt te slapen. Die vrouw ziet er eigenlijk nog een toffe uit. Neen, wellicht is hij al wakker, en aan het werk? Al een geluk dat ik voor een andere soort top ondernemers gewerkt heb. Die ook gààn maar die Familie op 1 zetten en daar niet flauw over doen.

Ik denk aan de controle-arts die ik gisteren zag. Ook nog een toffe, zo'n beetje 'streng maar rechtvaardig'. Hoe ze me bang maakte dat een kampeervakantie echt niet zou lukken in deze burn out toestand; en er tegelijkertijd voor zorgde dat ik weer in de vacatures dook van zodra ik thuis kwam.
Ik denk aan de mensen in de wachtzaal daar. Aan die vrouw die al maanden niet sliep. En dan maar puzzelde, alsmaar grotere puzzels met elke keer meer stukjes. Ze was er best trots over, eigenlijk. Zij is zeker ook al wakker. 

Ik denk aan hen en wens ze allemaal een fijn weekend. Dat ze hun dag zo zalig mogen beginnen als ik. Want ik ga nu koffie maken en naar de radio luisteren. En heel misschien wandel ik straks door die grijze ochtendregen naar de bakker. Oh neen ... er bestaat echt niets heerlijkers dan dit. 

Geniet ervan, you all!

Pauline die voor het eerst helemaal op haar eigen fiets naar school fietst.
Zo trots dat ze vergeet te remmen en in de planten naast de schoolpoort eindigt. 
Bloed aan haar knie -- zij, de koningin van het Drama -- maar voor één keer kan het haar niet schelen. Mama staat erbij en kijkt er naar.
Ape-mega-trots. Uiteraard.🎈😍

Marie die in de crèche naar de Grote Groep verhuist.
Voor het potje gaat trainen en daarom geen bodies meer mag dragen.
Gigantisch trots dat ze nu hetzelfde onderhemd als grote zus aan mag.
En de hele tijd haar navel-putteke toont aan iedereen die voorbij komt. 😍🐥

Ik die eerst toeter dat ik niet aan de yoga kom om me dan niet meer te kunnen houden.
Adriene erbij sleur en me zo goed voel op de mat. 😇​

...

Dat een tweede Discipline Update op zich liet wachten, betekent dus niet dat we ten huize Trage Gazelle niet goed bezig zijn! 

Oh ja, de dips blijven komen en gaan; de energie is nog véél te wispelturig en yes, Zwaarmoedigheid kruist mijn pad vaker dan me lief is. Ik weet niet wat eerst komt. Krijg ik minder energie wanneer de donkere wolken zich in mijn hoofd samen pakken? Of word ik pas somber nadat ik eerst leeggezogen ben? Moeilijk te zeggen.

Ik weet ondertussen wel min of meer hoe me te behoeden voor de dips. Ik weet dat mijn energie schaars is. En het lijkt erop dat ik mijn leven tegenwoordig zo inricht dat ik zo weinig mogelijk van die energie kwijtspeel. Ergens weet ik zelfs ook wat te doen als het toch zo ver komt (maar dan breng ik er meestal niet de moed voor op).  

Soit ... dit is de top vijf van mijn effectieve energie-maatregelen!
#evidentvooranderenmaarnietvoormij #norocketscience #discipline

1. Slapen
En dan bedoel ik gaan slapen. Op tijd.

In ons leven zijn er tegenwoordig twee werelden.
Die waarin ik om 21u ga slapen. Dan ben ik goed gezind, vrij energiek en heb ik er zin in. Ik handel de ochtendshift kordaat en gedreven af. We zijn op tijd op school mét gewassen kinderen en volle brooddozen. Na schooltijd wacht er vers eten op de enthousiaste lege maagjes. 
De andere wereld is die waarin ik er niet in slaag om om 21u naar boven te gaan (te moe om te gaan slapen, weet je wel!?). Die wereld ziet er minder lief uit. Uitgewrongen mama, vies gezind en tam. Bad laten we voor straks, en nog zijn we te laat op school. Thuiskomen en dutje op de zetel. Ik ben suf en afwezig. Krijg al helemaal geen vers eten klaar en eindig de dag kwaad op mezelf (en mijn omgeving ;-)). 

Op de dagen dat ik moe ben is de kans op neerslachtigheid twee keer zo groot. Mijn gedachten extra zwart en de puf om er iets aan te doen afwezig. Liever niet dus. 

Discipline, met andere woorden.
En zorgen voor mezelf.

2. Buitenlucht / buiten zijn 
Het begon met wandelen, toen kwam het fietsen en nu loop ik. 

Eigenlijk doet het er niet zo veel toe wat ik doe -- het is gewoon mega-spectaculair: als ik naar buiten ga, word ik instant goed/beter/best gezind, ondernemender en realistischer -- geen zwart gepieker in mijn hoofd. Blijf ik binnen, druppelt mijn energie weg, en word ik loom, lui en lekker negatief.

Wederom: discipline.
Doe het gewoon.
Wees een Gazelle.
Elke, echt elke dag.

3. Gezond eten
Ik kan niet tegen diëten, ook niet als ze onder de noemer 'andere levensstijl' vallen. Ze hebben het omgekeerde effect op mij. Ik krijg er eetbuien van en word er alleen maar dikker, ongezonder en slechter van in mijn hoofd. 

Ik kan nog veel minder tegen fast food & kant-en-klare maaltijden. Een overblijfsel van toen ik nog een Snelle Gazelle was en alles hyper moest gaan, ook eten. Toen ging ik burn out en kwamen er nog meer kant-en-klaar toestanden. Ik raakte mijn bed amper uit en al helemaal niet in de verse groentenwinkel. 

Helaas ben ik geen keukenprinses en vind ik altijd dat ik andere dingen te doen heb dan wortels te schillen of bloemkool in roosjes te schikken. Maar sinds mijn energie terug is, doe ik echt mijn best om vers, bio waar het kan, en gevarieerd te eten & te koken. Als bij wonder zorg ik er tegenwoordig bijna elke dag voor dat ik voor de kinderen thuis komen al zoveel mogelijk voorbereid heb. Ik weet immers dat met twee meisjes die moe en hongerig zijn en in mijn benen hangen, het risico veel te groot is dat we toch snel iets uit de diepvriezer halen. En dat ik me vervolgens slecht, negatief en schuldig voel.

Niets rabiaats dus, maar wel ... discipline!
​(en minder koffie, dat ook)

4. Sociale contacten
Ik ben een Introvert van de ergste soort. Drop me op een onbewoond eiland en kom me pas vijf jaar later halen, ik vind dat to-taal niet erg. Afspreken met mensen, gesprekken voeren, volgen in een groep, bezoeken bij me thuis, ik doe dat wel eens graag maar het kost me allemaal energie. Ik ben al heel mijn leven zo, maar het is pas sinds mijn burn out dat ik me er bewust van werd, en er bewuster mee omga. Minder dus. 

Anderzijds ... anderzijds weet ik ook dat ik er heel erg van kan genieten om mijn familie, mijn goeie vriendinnen terug te zien. En graag te zien. Weet ik ook dat dingen véél minder zwaar worden als je ze kan uitspreken tegen iemand anders. Als iemand anders die dingen in perspectief zet voor jou. 

Dus ik maak er werk van. Plan sociale contacten in. Niet te veel, maar ook niet te weinig. 
Neem de draad weer op met mensen die dachten dat ik ze niet meer moest in mijn leven (wat dus niet zo was!!).

Ik doe dat niet gemakkelijk of spontaan ... => di-sci-pli-ne, jaja.

5. Zon
Ik ben er zeker van. In mijn vorige leven was ik iets Spaans. Ik leefde in het Zuiden van het Zuiden en floreerde in de zon (een cactus misschien?).

Neen, serieus. De zon. Ik heb die echt nodig.

Ook hier twee werelden. Schijnt de zon, of ben ik in een zon-land, dan kan ik de dingen aan, raakt mijn energie niet op en is mijn goesting mateloos. Zet mij te lang in grijs, kil, regenweer en ik kwijn weg. Het klinkt belachelijk maar wie me een beetje kent, bevestigt het gewoon.

Dus ... rationaliseerde ik vroeger zon-reisjes of city-trips naar het Zuiden kapot (mijn ecologische voetafdruk / nuttigere zaken te doen / cuanto cuesta?) - en heb ik er ook niet al het geld voor - ik ga toch proberen om genoeg zon-bestemmingen in mijn jaarkalender te duwen. 

Geef toe, dat is toch een leuke vorm van ... DISCIPLINE!!!!??!!

Zonnige groeten en tot bij de volgende update!
😅​😎​🤗​❤️​

* Deze post wordt niet gesponsord ;-) - zoals geen enkele van mijn posts trouwens :-) ;-)

Een bekentenis

In mijn Discipline Update #1 kondigde ik aan dat ik weer aan de yoga zou gaan. Een klein trukje om mezelf onder druk te zetten en het ook écht te doen. Want, ow yes, mijn tweede Discipline Update zou met zwier beschrijven hoe goed het ging, hoe soepel mijn lijf werd en hoe zen mijn geest.

Nada ... 

Discipline Update #2 bleef uit. Veel erger: de yoga bleef uit! 

Ja: ik was 's avonds te moe.
Ja: ik voelde mij daar schuldig over.
En ja: ik wist dat als ik mijn goede vriendinnen Adriene of Tara erbij zou halen we samen zouden GAAN, dat ik er deugd van zou hebben én ook voor de volgende dagen in flow zou raken.

Maar neen: ik bracht het niet op.

On the bright side: de directe aanleiding was weg!
Het voornemen was om 's avonds aan yoga te doen en zo de spanning uit mijn lijf en mijn barstende kop te halen. Ineens was dat niet meer nodig. Ging ik nog op maandag naar de dokter omdat ik al twee weken mega-cocktails van Ibuprofen en Dafalgan naar binnen werkte; op woensdag was de pijn weg. En bleef weg. Hoera! Het hoofdpijn-dagboek dat ik had meegekregen bleef leeg, de doorverwijzing naar de neuroloog bleek niet nodig en de medicijnen-doosjes verdwenen terug in de kast. 

Bovendien ... op één of andere organische wijze ontstond er spontaan een ander, ook constructief, avondritueel waar ik zeer van geniet.

En dat brengt me bij ...

De tip!

Toen Marie geboren werd kregen we een zeer fijn cadeau. Een dagboekje met elke dag 5 lijntjes om een moment, haar dag, haar mood en mijlpalen te beschrijven. Huiswerk voor ons dus, maar ik vond het helemaal geweldig. Voor Pauline hielden we nooit een boekje bij met eerste stapjes, eerste woordjes, grappige uitspraken; maar dit zou werken, ik voelde het. Ik vloog erin en was zelfs zo enthousiast dat ik meteen voor mezelf en voor Pauline ook een boekje kocht. En invulde! In het begin elke avond, na een tijdje nog maar één keer per week, per maand, en toen niet meer. 

Tot een paar weken geleden dus.
De boekjes springen in mijn oog, ik lees en ontdek mooie, soms trieste momenten die totaal vervaagd waren. Ik ben ontroerd door al dat groot en klein (on)geluk en zet me er weer aan. 

En zo schrijf ik elke avond de dag van ons af -- Pauline voor het eerst in haar leven een aanbidder --> vereeuwigd; Marie rolt voor het eerst over de vloer van de supermarkt en bijt blauwe plekken in andere kinderen --> 't staat erop; mama verstuurt haar eerste sollicitatiebrief sinds lang en is verdorie zenuwachtig --> ook vereeuwigd.

En ja, dat gaat wel. Moeiteloos.
Noem het mijn meditatie, mijn dankbaarheidsjournal of mijn avondritueel, het is wat het is.
Mijn rug wordt er niet soepeler van, maar mijn geest is wel zen. 

En ... binnen vijf jaar geven we onszelf een leuk cadeau waarin al onze affrontelijke ups en downs vastgelegd zijn.
​Ha!
;-)

P.S. Hou jij een dagboek bij? Heb je een avondritueel? Of doe je wel aan yoga? Laat het me weten, ik ben benieuwd (en steeds op zoek naar nieuwe zen-gewoontes :-D)!

De grote reistas staat in het midden van de kamer en grijnst gemeen naar me.
Blijft zeuren ... 'Maak me leeg. Maak me eindelijk leeg. Maak me lee-heeg.'

Dinsdagmiddag, ik lig op de bank. Geen greintje fut.
Ik kan het niet, onze weekendspullen uitpakken, wassen, wegbergen.
Ik kan het niet, naar de winkel gaan om onze compleet lege koelkast weer aan te vullen met gezonde dingen en vers gerief. Ik kan het niet, bedenken wat we vanavond gaan eten en alvast iets klaarmaken. 

'Ik ben moe.' 'Ik ben lui.' 'Moe.' 'Lui.' 'MOE!' 'Nee, LUI!! HEEL ERG LUI!!'
Twee stemmetjes in mijn hoofd.
Ze wisselen elkaar af en ik breng er niets tegen in. 

*

De hagelstenen maken rode plekken op de blote peuterbeentjes van Marie.
De eerste regendruppels vond ze nog leuk. Nu kan ze alleen maar bang zijn en proberen die witte bollen die haar pijn doen en gekke geluiden op haar fietshelm maken weg te wapperen met haar kleine handjes.

Wij zijn 3 natte vrouwen op één fiets. Van crèche naar school naar huis. Door een rivier die ooit de straten in onze buurt waren. Ik trap de longen uit mijn lijf en probeer de stemming erin te houden met regen-kinderliedjes. Helpt niet. Ze brullen en krijsen. En ik voel me gestraft omdat ik zo lang op de zetel ben blijven hangen. 

*

Pauline brult weer.
Ontzet over de ravage in haar slaapkamer. Ze trappelt hard op de houten vloer. 
Het kantelraam staat wagenwijd open. In het midden van het raam een plas. Die overstroomt en zowat de hele vloer, de knutseltafel met boekjes en - het ergst van al - de verkleedkoffer onder water gutst. Door het open raam blijft nog meer water binnenkletsen. Marie brult mee.

Wij zijn 3 vrouwen in hun ondergoed (onze doorweekte plunjes hebben we bij thuiskomst in het bad gekeild). Ik zit op mijn knieën in het nat. Probeer met in de haast bij elkaar gegritste handdoeken de schade te beperken.
Donder, bliksem, hagel. En nog en nog en nog.
Het brullen wordt krijsen en ze stoppen niet met aan mijn armen te trekken.

Manlief weg voor 't werk.
Zo'n avond dus. 
Ik voel me de definitie van ploetermoeder.

*

We eten veel te laat. Boterhammen met choco. En met witte chocolade.
(Niet de verse groenten die ik alsnog had gekocht.)
De kinderen veel te laat in bed. 
We staan te laat op.
Ik met niet één maar twee stress-herpessen op mijn kin. 
Zij doen niet mee, moe en huilerig.
Weer te laat op school zo meteen, dat zal je zien. 

Zo weinig, denk ik. Zo weinig is er nodig om me weer naar die andere kant te duwen.
​
* 

En toch ...
Toch stappen mijn kuikens en ik op de fiets alsof er nooit een onweer was. 
Rijden we door de mist en genieten we van de paardjes.
En van de mama-talk aan de schoolpoort. 

En toch ...
Trek ik zo meteen mijn loopschoenen aan om 32 minuten te start-to-runnen in het park.

En toch ...
Ga ik straks naar het Dino-Museum dat de tweede kleuterklas van Pauline organiseert ("Je mag dan wel niets aanraken, je moet heel stil zijn en je handen op je rug houden he mama ...").

En voel ik me nu al weer een goeie moeder. 

*

Dat het kan nogal kan verkeren he.