Onze lieve, onzekere,  oudste en al wat oudere, collega zegt het aarzelend -- dat ze een kleurboek voor volwassenen heeft gekocht en dat wel eens wil proberen. Al een paar dagen gaat het bij ons 's middags over Mindfulness. Dat wij er allemaal naar snakken en dat er niets zweverigs aan te pas komt, daar waren we het snel over eens. Hoe we ertoe geraken, dat loopt nogal uiteen. Zijn de revue al gepasseerd: yoga, tekenacademie, meditatie, lopen, fietsen, dwarsfluit spelen, fysica-oefeningetjes oplossen, koken en vrijen, ha. 

De eerste keer dat ik zelf over de kracht van de mind nadacht was nadat ik het verhaal van die piloot boven de Hudson hoorde. De piloot van een US Airways lijnvlucht maakt een noodlanding nadat zijn vliegtuig door een zwerm vogels is gevlogen. Beide motoren zijn uitgevallen en de Airbus verliest aan een sneltempo hoogte. Puur op concentratie en de wil om zijn opdracht tot een goed einde te brengen, brengt de piloot het gevaarte tot stilstand op de Hudson. 150 passagiers en 5 bemanningsleden gered. Wat als hij had gepanikeerd? Beginnen twijfelen? Een black out had gekregen? Koelbloedigheid, controle over de geest, anywhere, anytime. Wat een held. En dat, dat wilde ik ook. 

De tweede keer dat ik met mindfulness in aanraking kwam was toen Marie, mijn therapeute van toen, honderd jaar geleden, me ademhalingsoefeningen liet doen in haar kamertje in een mooi huis in Brussel. Ik werd er zenuwachtig van en ongemakkelijk, maar amper een maand verder nam ik één van de beste beslissingen van mijn leven. Ik zegde mijn topjob op om 5 maand te gaan reizen. Ondenkbaar dat ik die beslissing vóór Marie ooit genomen zou hebben.

En ... alsof het lot met me lachte, werd ik op die reis pas echt ge-mindfulnessed. 15 dagen ging ik mediteren in een Boeddhistische tempel. Niet praten, niet schrijven, niet lezen, laat staan fotograferen of chatten. Stilte werd mijn cocon en ademen mijn doel. In kleermakerszit. Oh ja, ik ben er knettergek geworden, ik ben honderden keren in slaap gesukkeld op mijn mat, maar ik heb er ook geleerd om in contact te komen met mijn kern, en feilloos te vertrouwen op mijn intuïtie. 

Een tijd lang was ik geobsedeerd door yoga - anywhere, anytime kon ik zo'n nood aan mijn asanas ... Nu loop ik er gillend van weg ... helaas ... In mijn jachtige leven vandaag, maakt yoga me zenuwachtig. Exit yoga. Maar de mindfulness, die is niet weg. Ik blijf elke dag ademen en lopen. Echt waar, mijn sportschoenen aan en buiten. En dan niets anders dan de lucht in mijn gezicht, het grind onder mijn voeten en adem in en uit. Liefst langs het water bij ons, en tussen de bomen. Spectaculair, echt waar, want bij mij elke keer weer #freshairfreshmindfreshheart. 

Of mijn kleurende collega en de piloot van de Airbus ook hashtags hebben? #cleanmindsafeflight? Geen idee. Mindfulness in elk geval. 

Er was dat moment in de vergaderzaal. De spanning voor die belangrijke vergadering die zo meteen zou beginnen. Onze bazin - die het allemaal in goede banen zou leiden - was nieuw en zenuwachtig -- alleen wij zagen dat. Maar geen nood: wij werkten hier al lang en als het dan toch mis zou gaan, zouden wij haar helpen. Dat voelde je. En toen ... het ging niet eens echt mis, maar op het moment dat de bazin even haar trappers verloor -- alleen wij merkten dat -- en mijn collega - een topper, echt waar - het vlotjes van haar overnam, legde mijn bazin haar hand op de hare. En liet die daar even liggen. Twee handen op elkaar, voor iedereen die het wilde zien. Ik vond het prachtig. Zo dankbaar, zo oprecht en kwetsbaar in die voor de rest gigantisch zakelijke vergaderzaal. Geen woorden, wel veel connectie. 

En er waren die ochtenden van de voorbije week. Waarbij Marie-van-twee voor het eerst in haar leven naar school ging en elke keer opnieuw dacht dat we haar voor immer en altijd zouden achterlaten. Paniek in haar hele wezen en veel tranen -- ja, mijn hoofd wist dat het snel over zou gaan, maar neen, mijn hart voelde het zo niet aan. De mama's, en de papa's, die op de speelplaats zomaar in mijn schouder knepen, een knipoog stuurden, hun verhaal vertelden en een troostend grapje plaatsten. Ja, dat deed deugd. Connectie, weet je wel. 

Die momentjes - totaal niets spectaculairs, maar in al hun kleinigheid vormden ze voor mij een bewijs en zinderen ze na. Want sinds een lieve lezer deelde hoe ze diepgang en connectie mist, is dat woord aan me blijven plakken en zie ik het overal. Ze beschrijft haar gevoel van alleen staan, en ja ik begrijp haar. Zo heb ik het jarenlang, mijn hele leven tot nu eigenlijk, ook gevoeld. Mensen genoeg om je heen, familie, vrienden, framily, maar als puntje bij paaltje komt, moet jij het alleen gaan doen, is er niemand die tot je kern doordringt en sta je er weer maar eens alleen voor. 

Het was mijn overtuiging, mijn grondgevoel, het was hoe ik leefde. Het was de reden waarom ik maskers gebruikte, mijn gevoel en mijn woorden inslikte, geen hulp vroeg. Ik deed het wel alleen. 

Tot mijn crash, tot mijn schil openbrak en de gevoelens, de woorden, de pijn wel kwamen. Eerst probeerde ik ze nog harder weg te duwen. Dan, plots eigenlijk, gaf ik het op en praatte ik, schreef ik brieven en een blog. Hoe meer ik deelde, hoe meer connectie ik voelde, hoe meer ik begreep en zag hoe mensen me wel kenden, wel meevoelden, er wel. voor. mij. wilden. zijn. Niet één keer, maar altijd. Niet alleen oude bekenden, maar ook nieuwe mensen in mijn leven. 

En zo. En zo geloof ik sinds een dik jaar wel in connectie, zie ik het overal, vind ik zelfs dat het makkelijk voor het rapen ligt. Dat is -- op voorwaarde dat ik het wil zien, me eraan wil overgeven, en er zelf iets wil insteken. 

Mja ... terwijl ik het hier zo neerschrijf voel ik me een beetje een pastoor, een Jezus met een blijde boodschap. Maar ik wil het toch gezegd hebben. Voor al zij die met dat rotte grondgevoel leven. Die vinden dat ze alles alleen moeten doen en no matter what alleen zullen blijven. Ik oordeel niet, ik voel ze wel en ik vrees de dag dat ik er zelf terug naar ga. Maar ik wil dat ze weten: het hoeft niet zo te zijn*.

* * *

* maar wel zoals in dat ene liedje: nobody said it was easy ... ;-)