"Je ziet er goed uit".
Ze zegt het en ik voel me geflatteerd. En tegelijkertijd een beetje gegeneerd. Want ze zien het dus wel de mama's aan de schoolpoort. Al die andere dagen dat ik in mijn baggy jeans kom aangesloft, wallen in volle glorie en het unruly haar dat niet getemd raakt. Het zij zo. Vandaag schijnt de zon, ik heb me wel gefatsoeneerd en ik zie er goed uit. Ik ben voor de eerste keer sinds ik thuis ben (en in mijn leven eigenlijk) op bezoek bij een echte full time thuisblijfmama. Tijdens de school/crèche/werkuren bedoel ik dan. Zie mij hier zitten, op het terras, in de zon, met een cappuccino. Ik kwam 'snel' een vergeten onderhemd van Pauline ophalen maar we geraakten aan de praat. Het gesprek wordt boeiend, diepgaand, het is fijn. Ik moet me op den duur nog haasten om om 12u aan de schoolpoort te staan. Klein geluk in het dagelijkse leven, jaja. Vandaag heb ik geen opvang-oma nodig. I can do it. En niet zoals op andere woensdagen - mama en Pauline die thuis wat rondlummelen omdat ik te moe ben om iets te ondernemen of te bedenken (maar niet moe genoeg om me niet schuldig te voelen over zoveel onnuttig tijdverdrijf) - we gaan iets doen! De bibliotheek in de stad. Anders dan anders hebben we tijd en ze vindt het leuk. Haar films, haar boeken en een uur uitrusten (het hoort er nog altijd bij) op het terras. Compleet met Bumba-ijs voor haar en koffie voor mij. Wat een leven. Marietje ophalen in de crèche, fietsen in de namiddagzon en een gesmeerde avondspits. Wow. De dag eindigt met een hilarisch voorleesverhaal; mama heel tevreden (en ook heel moe). Hallelujah. Amen. Meer van dat aub.
2 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
Zo ....... werkt het bij mij.
Pas als ik de letters op het scherm zie verschijnen, worden dingen echt en begrijp ik ze beter. Daarom tokkelde ik hier mijn verhaal neer toen ik burn out was. Ik was ziek en vond weinig online verhalen 'van binnenuit'. Schrijven dus, over het mijne. Voor de anderen, maar even goed voor mezelf. Ondertussen gaat het pakken, tonnen, eigenlijk helemaal beter. Ik kruip van onder mijn steen en stap er weer in, in dat 'normale leven'. En ja, ik vind dat spannend. Lees maar mee en laat me weten wat je denkt. De bijhorende prentjes vind je bij de vrienden van Instagram. Gegroet! tragegazelle(at)gmail(dot)com Archief
November 2017
Categories
Alles
Start hierOp de hoogte blijven? |