Hopla ... daar zitten we al aan het einde van de tweede dag van tweeduizendzeventien. En ja, het loopt allemaal goed, so far. 

Want eerlijk? Ik vind het to-taal niet erg om 2016 achter me te laten. 
Het jaar dat ik inzette vanonder een dekentje in de zetel om er vervolgens nog 8 maanden onder te blijven liggen. Het jaar waarin ik kennismaakte met een grote klomp verdriet in mijn lijf. Ik wist niet eens dat die er was. Pal op mijn maag, en toen ik er samen met de pientere psychologe aan begon te krabben, kwamen er tranen los die al meer dan dertig jaar klaar zaten. Niet fraai en niet leuk. Dus ja, graag ... adieu, goodbye en auf wiedersehen nimmer 2016. 

En tegelijkertijd ... 2016, voor altijd dat jaar dat ik nooit zal vergeten. Dat me de grootste inzichten en de sterkste vleugels gaf. Want lag mijn lijf maandenlang stil onder dat dekentje, mijn hoofd en mijn hart werkten harder dan ooit. Na de tranen kwam ook de moed om hardnekkige knoppen - verroest want nooit gebruikt - om te draaien. Bijvoorbeeld - voor het eerst werd ik me bewust van dat stemmetje in mijn hoofd. En hoorde ik hoe vals het zong -- niet ok, niet ok, jij bent niet ok. Een mijlpaal. In dat rottige jaar 2016 zag ik in dat het fout was. Dat het stemmetje zich vergiste: ja, er waren bepaalde dingen in mijn kindertijd niet ok; ja, op één of andere manier werd mij aangeleerd dat ik nooit ok genoeg zou zijn en ja, dat gevoel zeulde ik - onbewust - nog meer dan 30 jaar mee. Kroniek van een aangekondigde burn-out. Rottig, dat wel. 

Maar tegelijkertijd werd 2016 zomaar eventjes het jaar dat ik die stem het zwijgen oplegde. Dat ik het na veel veel véél tranen plots, op een avond in april, helder zag. Helder, dat het niet nodig was geweest om me al die tijd te schamen om ons, om wij, om mij -- ik zag in dat het de situatie van toen thuis die niet ok was, en dat ik ook maar een kind was, een kind dat zelfs met de beste wil en al het perfectionisme van de wereld, die rottige toestand nooit had kunnen rechttrekken. Dat het dus eigenlijk al die tijd niet nodig, zelfs overbodig, was geweest om te acteren, te compenseren en te over-presteren. Dat zag ik ineens. En ook: ik zag dat ik al die tijd - die meer dan 30 jaren lang - eigenlijk wel ok was geweest. 
In 2016 zag ik dat ik. gewoon. OK. was. 
Phew.
Wat een knop om om te draaien. 

Zo ongeveer vanaf die avond in april ging het langzaam langzaam beter met mij. En nog en nog. 
Vandaag, op 2 januari 2017 gaat het heel goed en heb ik er zin in -- 2017, een jaar van mijlpalen. Eén met Manlief van 10  jaar getrouwd en  één voor onze dochters want allebei naar het eerste. 

Een licht jaar wens ik ons toe. 

En ook wens ik ... dat wij, en jij, en iedereen, helder kan blijven zien. Helder het onderscheid kan blijven maken tussen hoe situaties en hoe wijzelf in elkaar zitten. Dat we helder kunnen blijven zien hoe wel ok we zijn - en niet oordelen. En dat we al onze kinderen, al onze jongeren het gevoel geven dat ze helemaal ok zijn. De basis, echt waar.

​Voor 2017 en happily ever after. 

Cheers.
​;-)

Ik ben er nog altijd niet uit of het echt was of een pose.
In elk geval - hilarisch vond ik het elke keer wanneer mijn psychologe zo hard uit de lucht kwam gevallen toen ik terloops dingen vermeldde die voor mij - en de rest van de wereld - een evidentie waren, maar voor haar he-le-mààl niet. Dan sperde ze haar ogen open, streek door haar korte zwarte haar en zette zich beter in haar stoel om goed te luisteren en te begrijpen hoe ik me nader verklaarde. 

De eerste keer gebeurde het toen ik trots vertelde dat ik voor Hello Fresh wou gaan. We waren al een paar weken aan het werken op loslaten en dat ik moest leren om dingen niet altijd helemaal zelf en alleen te willen doen. Terwijl ik had begrepen dat Hello Fresh er echt was om mensen hun leven makkelijker te maken - en het voor mij een mega-mijlpaal was om daarin mee te stappen, geloofde zij oprecht NIET hoe in vredesnaam een doos met voedsel uit Nederland me uit een gigantische put kon trekken. En ik geloofde dan weer oprecht niet hoe zij niet kon zien dat ik toch al één grote klik in mijn hoofd had gemaakt. 

Ondertussen weet ik dat ze gelijk had - Hello Fresh werkt niet echt vergemakkelijkend in mijn leven. Dat ontdekte ik een paar weken geleden toen ik in een bomvolle avondspits en met twee hongerige meisjes tussen mijn benen een gemberknol zat te pellen terwijl er ondertussen spekjes sudderden in de pan. Om die vervolgens rond al eerder gebakken kippenbilletjes te draaien en op te dienen met zelfgeraspte linguine van courgette, handgeknipte koriander en een huisgemaakt dipje van verse Amazonianoten. Mijn dochters vonden het vies en raar en aten pasta met komkommer. Stress en net iets te veel werk voor een doordeweekse dinsdagavond. Exit Fresh dus ...

* * * 

Woensdag, 18.30u
Ik zit in het cafeetje onder onze kerktoren, samen met Elise -- één van mijn vriendinnen die ik al het langste ken en het liefste heb. Een meisje met een glittertruitje neemt onze bestelling op. Elise kiest Cola. Goed zo, denk ik, wat extra suikers die je wel kan gebruiken. Ik zag het al toen ze de glazen deur van het café openduwde en haar blik over de tafeltjes liet gaan. De moedeloosheid droop ervan af. Haar ogen lichtten amper op toen ze me zag. En bij onze begroetingsknuffel voelde ik de botjes in haar schouders uitsteken. Immer gracieuze Elise ... een gekwetste vogel. Een rank riet met een knikje in.  

Op dinsdag stuurde ze me een bericht en ik las het als een noodkreet. Nu zitten we hier en doet ze een verhaal dat griezelig identiek is aan het mijne vlak voor de crash. Uitgeput, gevloerd, niet goed bezig en ik-weet-het-maar-ik-kan-er-niet-zomaar-uitstappen, opkijken tegen dingen die leuk zouden moeten zijn en heel veel schuldgevoel. En neen, ze kan nu niet in bed gaan liggen. Laat staan thuisblijven. De kinderen. Het werk. De familie. 

Met stijgende verbazing aanhoor ik het. Verbaasd omdat ik mezelf van een jaar geleden zo hard herken. Verbaasd omdat ik al vergeten was dat er een tijd was waarin ik ook opkeek tegen een zwart, zwaar weekend met mijn kinderen en me elke seconde van de dag een slechte moeder voelde, verbaasd om de argumenten die ze aanhaalt - ook ten opzichte van zichzelf - en die klakkeloos uit mijn mond van een jaar geleden konden komen. 

Mijn antwoord is een mantra dat uit drie stukken bestaat. 1) Slaap. Rust nu. No matter what. Denk eerst aan jezelf. En ga naar de dokter. 2) Neen, het is niet normaal hoe je je nu voelt. En ook: jij voelt je nu zo. Je bént niet zo slap en futloos. 3) Je kan hier wel echt van genezen. Kijk naar mij en mijn hernieuwde energie. 

Het haalt niet veel uit. Mijn woorden ketsen af op de vermoeidheidswaas die rond haar hangt. Gigantisch frustrerend. Exact hiervoor begon ik mijn blog en vertel ik mijn verhaal. Om mensen in mijn situatie - in haar situatie nu - te verwittigen; ze nog net op tijd een U-turn te laten maken, te vermijden dat ze loeihard botsen en crashen. En nu, nu gebeurt het onder mijn ogen. Bij iemand die me zo vertrouwd is -- al zo ver weggegleden en ik kan er niets tegen.

Oh, ze heeft hem wel gelezen mijn blog. Ze vinkt moeiteloos het lijstje met kenmerken af en meer. Maar het is niet genoeg. Too little, too late. Verdomme, ze blijft koppig doen wat ik ook deed. Ergens zoekt ze wel naar oplossingen, maar veel fut om die vervolgens uit te voeren is er niet meer. 

Elise drinkt haar cola leeg, besluit dat ze de dag erna zal doen wat ik zeg en naar de dokter gaat -- en ik weet nu al dat ze het niet gaat doen.

En dan komt het. Terwijl ze haar streepjessjaaltje schikt vraagt ze zich luidop af of Hello Fresh iets voor haar zou zijn ... 

Shock. ik weet niet of ik moet lachen of wenen ... Mijn woorden en mijn verhaal hebben niets uitgehaald. In één nanoseconde snap ik de verbijsterde psychologe door en door. Met dezelfde grote ogen strijk ik door mijn haar (niet zwart en kort, maar bruin en lang en krullend) en kan alleen maar stamelen dat dàt, dat Hello Fresh, niet echt de oplossing is, die zij nu nodig heeft. 

​Pffff.

En zo zie je maar ... 
We zijn allemaal zo hetzelfde , té, flink, te hard in ontkenning over onze ware toestand ... en we maken allemaal dezelfde fouten ...

Zo zie je maar ... 
Dat Hello Fresh duidelijk een snaar raakt. 
Die van uitgeputte vrouwen. 
En hun marketing speelt daar handig op in.

En zo zie je maar ... 
Het was echt zo schrijnend als bij Elise, toen ik op instorten stond. 
En ondertussen ben ik er al zoveel van vergeten. 
Wat goed zeg. Man man man - wat goed. Echt waar. 

Aan Elise, aan mijn andere vriendinnetjes, aan iedereen: eerst aan jezelf denken. Veel slapen. De rest volgt dan wel vanzelf. 

En zo voel ik me alweer Schuldig ... 
Over onze Marie. 

Over hoe ik haar tot de gezegende leeftijd van één jaar nog 's nachts flesjes bleef geven. Tot groot schandaal van Kind en Gezin, en zowat iedereen rond ons. Het ging niet anders. Het was overleven. Het was, als ze voor de vierde keer wakker werd, de enige manier om in mijn korte nachten van amper 4-5 uur slaap toch nog even haar en mijn ogen dicht te doen. 

Ik heb het altijd geweten. Dat het die nachtelijke flesjes waren die haar beentjes en wangetjes mollig en bollig maakten. Maar dat zou er wel uitgroeien, toch?

Op onze 15-maand afspraak bij Kind en Gezin zegt de verpleegster het eerst nog voorzichtig. Dat ze nogal hoog op de curve zit voor gewicht, tov haar lengte. De dokter is directer. Dat Marietje best mollig is en dat die nachtvoedingen van weleer er wellicht voor iets tussen zitten. Dat we moeten opletten. Ze zegt er meteen bij dat het geen probleem is en dat alles er wel af zal gaan, maar traag. 

Schuldig, schuldig, schuldig ...

In mijn hoofd denk ik al dat ik onze jongste heb opgezadeld met een onverzadigbaar hongergevoel. Met slechte eetgewoontes en een laag zelfbeeld. Egoïstisch voel ik me ... dat ik niet eerder aan de noodbel getrokken heb. Dat ik haar nacht na nacht die flesjes gaf, in plaats van te doen wat ik wel bij haar grote zus deed toen die onze nachten onmogelijk maakte - uuuuuuuren door de kamer te lopen, al wiegend, zingend, omver vallend van de slaap. 

Ok, ze heeft mollige beentjes. Maar ze dabbert er wel het allerschattigst mee rond, schattiger dan alle andere baby's op het westelijk halfrond. Neh.

Vandaag is mijn verjaardag. Terwijl ik smsjes, berichtjes en telefoontjes krijg met wensen vol taart, wilde feesten en leuke cadeautjes, lig ik in bed. Ziek. Of beter gezegd: 'uitgeput'.

Uitgeput van mijn dolle leven, van altijd te lopen, van nooit tijd te hebben. Geen tijd voor mijn kinderen, geen tijd voor mezelf, voor mijn man. En sinds maandag kan ik niet meer. Het is al lang te veel, de druk, te vol, maar zondag kwam de druppel die me genekt heeft. Een zwaar ongeluk met onze jongste dochter, ons babietje. Een dramatische val van de trap - van helemaal boven naar helemaal beneden met als eindpunt een harde klap op haar hoofd.

Het ongeluk liep goed af. Marietje is gezegend met een kap boven haar oog, een dikke buil en bont en blauwe plekken maar houdt er niets aan over. Met mij liep het minder goed. Ik heb het ongeluk zien gebeuren en de film van de val blijft zich over en over afspelen in mijn hoofd. En elke keer opnieuw wordt ik geraakt tot 'in mijn core' en worden mijn oer-gevoelens aangesproken. Op een bepaald moment in haar val, ging Marie over kop. Dat is het moment dat ik dacht dat we ze kwijt waren. Het moment waarop ik me de slechtste moeder ter wereld voelde.

Achteraf bekeken weet ik wel dat zo'n ongelukken bij iedereen en overal voorkomen. Ook bij de beste moeders ter wereld. Maar het ongeluk heeft iets groters losgemaakt. Het stelt mijn, onze, manier van leven in vraag. En het antwoord is dat ik op die manier niet verder wil en kan.

Ik blijf het 'kantelmoment' van Marie voor mijn ogen zien. En ik wil er iets mee doen. Ik wil dat het het kantelmoment in mijn leven wordt. Dat het me er altijd aan herinnert dat ik op zoek ben naar anders. Naar meer ruimte en tijd voor mezelf, voor mijn kinderen, voor mijn gezin.