ik zie het ijs glinsteren in de ochtendschemering en voel een fietswiel dat het niet houdt. een smak, mijn hoofd knalt tegen het wegdek. hard en niet goed, dat voel ik meteen. ik zie sterren en daartussen een auto die de straat indraait, mijn richting uitkomt. ik moet hier weg maar als ik me wil rechtduwen werkt mijn arm niet mee. een vrouw met een zwarte bril en een dik montuur, een rode jas en vol, lang blond haar heeft alles zien gebeuren. ze neemt bezorgd en kordaat de touwtjes over, trekt de bakfiets recht en parkeert hem aan de kant - opgeruimd staat netjes, zoiets - en haakt dan haar arm onder de mijne. oh oh ... dat lief gebaar, die ene aanraking is bij mij genoeg om de tranen te laten komen.

En hopla, zo zitten we alweer halfweg de eerste schoolweek. Het nieuwe kaftpapier vertoont hier en daar al een kreukje; de nieuwe turnschoenen zijn alvast dat tikkeltje minder wit; en bij de kennismaking in de hobby-lesjes is de kop er ook af ... September, hier zijn we weer ... ritme, regelmaat, iedereen terugzien -- fijn maar druk gedoe. 

En daarom, om het nog heel even vast te houden, en om naar terug te grijpen als die fijne drukte toch weer teveel wordt: nog even een duik in onze zomer 2018.

Zomer 2018, het was een goeie, in 20 beelden & 18 weetjes.

Enjoy!

Het ligt misschien aan het feit dat ik voor een onderwijsinstelling werk, en daar de start van een nieuw academiejaar elke keer gelijk staat aan een nieuw, wit blad waarop je weer begint. Of aan het feit dat ik schoolgaande kinders heb, waarvoor september telkens opnieuw een mijlpaal is -- hoe dan ook, voor mij is september even veel waard als januari – een heilig moment van verse voornemens, nieuwe gewoontes, veranderingen groot en klein. Die laatste augustus-dagen, die mix van nog even vakantie-gevoel met toch al die verwachtingen van een heel nieuw jaar – want alles wordt altijd beter, toch?! - ik hou, hou, hou ervan.   

De moedervlek in zijn gezicht begint onder zijn oog, als bij een puppy. Ze loopt tot in de puntjes en eindigt in vlammetjes boven zijn wenkbrauw -- en net als hemzelf, wordt ze elke keer een scheut groter. De jongen die we hier elk jaar tegenkomen is mooi, heel bruin en een tikje verlegen. We kruisen hem in het weggetje naar de tent. Naast hem fietst Lena, Belgisch en 12 jaar ondertussen. Haar haar veel blonder dan de laatste keer dat we haar hier zagen en zij ook groter en een beetje meer vrouw, minder kind dan anders. Ze laten hun blikken voorzichtig richting ons glijden, wuiven vaag naar de meisjes -- ze weten dat ze elkaar later nog in het zwembad zullen tegenkomen en er dan nog tijd genoeg is om bij te kletsen. 

Hier zitten we dus, een zalige camping aan een ongerept stukje, midden-in-de-duinen, Costa Brava. Na 9 dagen bergen, trakteren we onszelf nog op 9 dagen Mediterranea. Oh hartjes voor die Middellandse Schone. Elk jaar toeter ik zo hard dat het voor de meisjes is dat we nog een stukje van onze vakantie aan het strand doorbrengen en elk jaar moet ik toegeven dat Manlief en ik minstens even hard genieten van het koele avondzand tussen onze tenen, zoute wind in onze haren en van duikelen in de witte kopjes van deze Woeste Zee. 

Hier zijn de meisjes thuis. Als het aan hen zou liggen, gaan ze elke dag van het zwembad naar het strand naar de knutselclub en ronden ze hun dag af in de mini-disco. Maar helaas, helaas ... hun moeder is voor altijd voorzien van een ontembare wanderlust. Om de kerk in het midden te houden, lassen we om de andere dag een uitstapje in ... een wit dorp, een bedrijvige havenstad, een wandeling in natuurgebied en een stadstocht door Barcelona. Iedereen content, vakantie meer dan geslaagd. 

*

Ondertussen zijn we al meer dan een week thuis. Draaide mijn wasmachine op duizend toeren, ging onze oudste 6 volle dagen op scoutskamp en hielden we barbecues, ijsavonden en familiereünies à gogo. Vakantie in eigen land -- zalig vind ik het met deze temperaturen. 

En dan volgende woensdag weer aan het werk. Dat zal pikken, maar even maar. De goede voornemens zijn gemaakt, en vanaf september werk ik deeltijds. Maar eerst -- nog meer zomer, en wij zijn er klaar voor. 

Geniet, lieve schatten, en veel zomers contentement gewenst!

xxx
Eva 

Dat. Dat beeld. Ze loopt door het gras met rode laarzen aan, haar beentjes gaan traag en dan steeds sneller. De zon schijnt hard, haar haar wipt op en neer en ze gooit haar handen in de lucht. Echt waar ... de vrijheid die mijn kinderen altijd opnieuw voelen en wat dat met hen doet –  daarom alleen al zet ik elk jaar mijn fobie voor klamme kleren opzij en gaan wij kamperen. 
​

Mijn kinders en ik, wij hebben een notoire band met dat Domein. Tijdens al die jaren van verbouwen, waarin onze tuin eerst de werfstortplaats was en vervolgens een niet aangelegde kaalslag, was het Domein onze tuin. We liepen er met onze blote voeten door het gras, leerden er fietsen en overwonnen er angsten voor hoge glijbanen. We bakten 1.489 taartjes van zand en picknickten in het avondlicht. Mijn meisjes zijn er thuis, en dat ze er nu ook ’s nachts van hun Domein mochten proeven – dat was pas geweldig.  ​
​

'Uiteindelijk is het toch een dunne lijn. En jij bevind je aan de ene kant en ik aan de andere, maar we liggen wel dicht bij elkaar.'  Zo zei ze het en het was de nagel op de kop. Wekenlang praatte ik er al over met God en Klien Pierke, maar niemand vatte het zo goed samen als deze schoolpoort-mama. Dopen of niet dopen, dat was de kwestie -- en in al mijn gesprekken heb ik vaak dezelfde argumenten horen aanrukken door voor- en tegenstanders. 

Een moeilijke kwestie bij ons. Onze dochters zijn ondertussen bijna 6 en bijna 3 en we hebben er lang mee gewacht. Eerst was ik na mijn beide bevallingen te kapot, te overhoop gegooid om nog maar aan een doop te dénken. Vervolgens startten de Eeuwigdurende Verbouwingen en was er helemaal geen fut meer, daarna was ik een flippende ratracezombie en nog daarna bijna een jaar burn out. En toen kwam de twijfel. Moesten we ze nog wel dopen? In de Kerk? In die Kerk? Gaven we onze dochters al niet elke dag onze waarden mee, door hoe wij zelf proberen te leven? Maar als we het niet deden, zouden wij dan ruimte voor bezinning maken in ons veel te drukke leven? Zou er ruimte voor stilte zijn en zouden we de moeite nemen om onze kinderen in te wijden in die verhalen die ons cultuurhistorisch kader vormen? Eerlijk waar, Ik kan zelf ook evenveel redenen bedenken waarom we het wel zouden doen en waarom niet.  En plots gaan we er dan toch voor. Volgens de pastoor is het nooit te laat om je in de Christen-gemeenschap te laten opnemen, dus hop hop, wij aan de slag.

En ja, ik was blij. Ik was echt blij dat we het gedaan hebben. In de aanloop naar de viering, hebben Man en ik nog eens écht nagedacht wat het dan is dat we onze kinderen willen meegeven. We schreven hen een brief die we anders nooit uit ons lijf hadden geperst. In de viering zelf kregen ze hem zelf te horen en de ogen van mijn vijfjarige blonken als nieuwe knikkers. 

Voor één keer gebruik ik hier niet de pseudoniemen van mijn meisjes. Want anders houdt onze brief totaal geen steek: 

Lieve Olivia en Lieve Elodie 

Toen jullie zouden geboren worden, zochten papa en mama de mooiste naam voor jullie. 
Eén die goed zou klinken, maar ook één met betekenis en vol met mooie wensen. 
Want wat wij verlangen voor jullie, we zeggen het elke dag; het zit in jullie naam 

Elodie, dat wil zeggen Rijkdom. Eén en al rijkdom. 
Want dat wensen we jullie natuurlijk toe. Dat jullie even rijk mogen blijven als vandaag, dat jullie alles hebben wat jullie nodig hebben, en dat je blijft weten hoe goed je het hebt zo. 

Maar niet alleen rijk in dingen. We wensen jullie alle geluk toe. Blij zijn omdat er zoveel mensen voor jullie zorgen en omdat je zelf ook voor anderen kan zorgen; omdat je veel vriendjes hebt waarmee je je geluk kan delen. 

Rijk wil ook zeggen dat je je oogjes, je oortjes, je handen, je neus goed gebruikt om alles te zien, te horen, te voelen en te ruiken wat er op je af komt. Dat je veel kansen krijgt om te gaan ontdekken en dat je dan gaat waar je zelf wil gaan.

En Olivia, Olivia dat is een olijfboom, de kracht van een olijfboom. 
We wensen dat jullie in jullie leven sterk mogen zijn. 
Sterk als een boom; om te weten dat jij jij bent, met je eigen talenten en je eigen manier van zijn.
Sterk om te weten dat je altijd al prima en perfect bent; niet hetzelfde als iemand anders en dat is ook niet nodig.
Sterk zodat je je eigen hart kan volgen en dat je niet hoeft te doen wat je eigenlijk niet wil doen. 

En als het pad dan toch moeilijk wordt, dan wensen we dat je sterk bent om te weten bij wie je terecht kan en je manieren vindt om die lastige momenten aan te pakken. 

Olivia is olijfboom, en dat is ook een symbool van vrede. 
Vrede in jezelf, om wat je bent en wat je hebt.
Vrede ook naar anderen toe, omdat je met een open blik leeft en niet oordeelt. 
Dus, lieve meisjes, wees een rijke olijfboom; met diepe wortels, en vele volle takken … nu en voor altijd.

Na de viering hebben we geknuffeld for life. En eenhoorn-cupcakes gegeten. 

En of we nu ineens elke week naar de mis gaan? Ik weet zeker van niet. 
Maar soms misschien wel. En misschien branden we ook nog wel eens hun kaarsen. 
Om nog eens efkes stil te staan. Bij alles. En bij elkaar. 

Als ik thuis kom staat ze aan de voordeur die naast de onze ligt. Een papieren zak met boodschappen in de ene hand, de andere hand vecht met het sleutelgat. Door de zonnebril op haar neus kan ik haar ogen niet zien maar ik raad dat ze zenuwachtig heen en weer gaan en getooid worden door diepe wallen. Vijf dagen - zo vertelt ze me - vijf dagen ligt Hugo al op intensieve en niemand weet wat. Koorts van hier tot in Tokio en hij voelt zich een hoopje miserie. Ik schrik, zij houdt zich sterk. 'Let een beetje op mij' zegt ze voor ze haar lege huis binnengaat. 

Manlief schrikt ook. Hugo is een beest, Hugo is een schat en Hugo geeft nooit op.

Drie dagen later kom ik ze samen tegen, wat verder in de straat. Zij jubelend omdat Hugo voor het weekend naar huis mocht, hij is stil en staat er uitgeput en asgrauw bij. Het contrast met de vroege, zonovergoten lentedag kan niet groter zijn. De wandeling die hij zo graag wilde maken, was veel te zwaar. Hij is bekaf en razend op zichzelf omdat er niet meer in zit.

En nu, hypertoevallig, loop ik ze, nog eens vijf dagen later, letterlijk tegen het lijf - in de gang van één van 's lands grootste ziekenhuizen op weg naar mijn werkplek. Lena geeft een gilletje en ik zie het meteen, hun tij is gekeerd. Ze stràlen. 65 en 66 zijn ze, maar ineens lijken ze 17 en 18, dartel en smoorverliefd. Zij voert het hoogste woord. 'Zeldzaam' ... 'Gevonden' ... 'Gepaste medicatie' ... 'Morgen naar huis' ... en ik kijk naar Hugo. Het is waar. Zijn wangen kleuren weer normaal, zijn schouders staan rechter, hij glimt. Oef. Oef Oef. Als Lena is uitgerateld geeft Hugo me een knipoog. Jaja - zegt hij - morgen naar huis. Overmorgen halen we de mobilhome en vrijdag zijn we weg. Ik lach ... uit zenuwachtigheid, giechelende opluchting, en omdat ik niet weet of ik het wel een goed idee vind dat ze zo snel vertrekken. Ik heb er natuurlijk niets over te denken ... Deze helden -- de dokter vindt hun hele plan maar 'zozo' -- trekken zich nergens wat van aan. Zij vertrekken. Ik kus ze, wens ze een mooie reis, en alle goeds. 

Ondertussen zijn we vijf weken verder - minstens. Ik wachtte op hen toen Pasen eraan kwam - tevergeefs. Ze blijven weg en waar ze ook zitten, het moet daar goed zijn. Toen ze die dag in het ziekenhuis wegliepen zag ik hoe innig ze hun vingers in elkaar vlochten en Lena net geen sprongetje maakte. En echt ... ik hoop dat ze nu zo ergens rondlopen. Blootvoets, op een tropisch strand, hartjes tekenend in het zand  en kussend onder een zwoele sterrenhemel.  

Hugo + Lena.
​<3

Er zijn zo van die dingen die ik ineens weet. Een beeld, een situatie en plots worden de dingen duidelijk. En terwijl ik dan even met mijn ogen knipper neem ik Grote Beslissingen die nog lang daarna de juiste blijken en waarvan ik geen spijt krijg.

Dat ik geen auto meer wilde en dat ik zou gaan fietsen -- ik wist het zowat een jaar geleden, op het weggetje naast het bos dat op de Steenweg uitgeeft. Op amper 500 meter van de crèche en een dik kwartier voor sluitingsuur; en toch was ik goed op weg om grandioos te laat te komen. Stiller dan stil stond ik, gevangen in een file vol sluipverkeer. Terwijl ik mijn haar rond mijn vinger draaide en op mijn onderlip beet, zag ik haar de berg opkomen. Een mama, haar fiets en een bak met twee kinders in. Steil bergop ging het en geen motor om haar te duwen. Mama's lange haren hingen voor haar gezicht en haar borstkas tikte bij elke trap tegen het stuur. Neen, een plezierrit was het niet, maar zij ging wel vooruit. Haar daar zo zien, en ondertussen te voelen wat de stress van dat verkeer met me deed, in een periode waarin die verstikkende paniekaanvallen nog maar kort achter mij lagen -- het was een knopje dat voorgoed omgedraaid werd. Die avond zette ik het fietsstoeltje van Marie op mijn stuur en bestelde ik voor haar een 'berenpak' om de kou te trotseren.

Wij dus aan de fiets en the rest is history -- al één jaar lang is mijn fiets mijn trouw paardje dat me overal naartoe rijdt. Goed voor mijn lijf (sterker, strakker, niet dunner) en nog beter voor mijn hoofd. Op veel plaatsen raken we sneller op twee wielen dan met vier. Ik voel meer verbondenheid met mijn stad en haar mensen; en ik beleef die zalige buiten veel intenser - ochtendmist is koud in je longen en avondregen valt mals op je hand, dat weet ik nu.

Dus neen, wij gaan niet terug naar een autovol bestaan.
Dacht ik. 

Want zo van die avonden waarop Manlief weg was met onze enige wagen, Pauline het te hard haatte om door de regen in bergop naar huis te fietsen en dan maar brullend bleef staan; of wanneer ik me gevangen voelde met twee verveelde kinderen in huis, met maar één fiets voor de deur, en de namiddag die op die manier nog heel lang zou duren; of wanneer mijn dagelijkse uitputting niet na maar op het werk toesloeg en ik zo aan mijn Grand Tour rond Leuven in de avondspits moest beginnen - begon ik al eens te twijfelen. En, moet ik toegeven, sloeg ik al eens aan het surfen. Autoscout, 2dehands, kapaza - you name it. Na 10 seconden klapte ik de laptop toe en werd ik slechtgezind. Een auto? Voor mij? Om 90% van de tijd voor onze deur te staan? En de andere 10% me te gaan opjagen in files? Om te gaan vervuilen en weer minder efficiënt te zijn? Klopt niet!! 

En zo ... en zo wist ik het ineens weer. Liet ik al eens het woord bakfiets aan de keukentafel vallen. En zo ... moest Manlief eerst heel hard lachen; om een paar dagen later zelf op prospectie te gaan. 

En zo ... en zo ... en zo haalden we afgelopen weekend ook echt een bakfiets in huis. Een elektrische dan nog wel. Dat we er allemaal zoveel levenscomfort zouden bij krijgen, ik wist het niet. Maar als ik zwoegende Mama op die berg aan het bos naast de Steenweg nog eens tegenkom, ik vertel het haar meteen. 

​
*


PS ik moet hier wel aan toevoegen dat wij niet zonder auto kunnen. De wagen van Manlief hebben we echt nodig (vinden we) en geen haar op ons hoofd dat er aan denkt om volledig autoloos te gaan. En ik moet hier ook aan toevoegen dat ik geen oordeel vel over andermans situatie met, zonder, of met veel auto's voor de deur. Dit is wat voor ons, nu, het beste werkt. En dat wilde ik maar zeggen. ;-)

Het lag niet aan de inspiratie.
Ik zag een vrij onopvallend meisje met bruin haar, een grijze jas en een doffe, wollen, lilla sjaal. Heel gewoontjes - en toch niet. Want toen het licht op groen sprong en ze de straat overstak zwiepten haar haren heen en weer en spatte de kracht uit haar wezen. Het waren haar schoenen -- geen twijfel mogelijk. Ze waren goud. Niet van die halfbronzen of glitterige toestanden. Klaterend, fonkelend, van neus tot hak, knalgoud. Met die schoenen kon ze de wereld aan, dat zag je al van ver. En dat we het er over eens zijn dat uiterlijke schijn er niet toe doet; maar dat tegelijkertijd een vleugje goud en een streepje bling bling ook niemand kwaad doet -  daar wilde ik over schrijven.

En ook over dat andere meisje. Met een grijze hoofddoek, reebruine ogen en een rok die uit crêpe-papier leek. Hij hing soepel tot over haar enkels en liet alle kleuren van de regenboog in elkaar overvloeien. Dat meisje -  op die grijze, steenkoude winterochtend in Leuven - ze zag er zo tropisch uit tussen al die duffe mutsen. Prachtig. En dat wilde ik met jullie delen.  

Of van die jonge gast die wiebelend met één hand door het fietsverkeer laveerde. Op zijn andere hand een maquette van een groot concertgebouw. Zo op weg naar zijn examen, de papieren stoeltjes zacht deinend - op en neer in die drukke ochtendspits. Ik hield mijn hart vast - tussen al dat gekrioel zag hij er even kwetsbaar uit als zijn proefwerk in wit karton; en tegelijkertijd plooide zijn carrière als toparchitect zich al in mijn hoofd open. Schöne. 

Het lag ook niet aan de goesting. 
Schrijven is mijn flow, mijn mindfulness, mijn op- en ontlading in één klap. Niets dat mijn hoofd zo leeg en mijn hart zo vol laat lopen als het getokkel van een toetsenbord en mijn letters op het scherm. Aan goesting dus geen gebrek.

Het lag wel aan de energie. Of het ontbreken ervan. 
Mijn blog hing weer in de wilgen en ik kon er niet aan.

Oh ja -- ik had het voelen aankomen. Eerst dacht ik dat de Zwarte Hond me op de hielen zat. Dat ik hem wel zou afschudden en dan weer verder. Nope. Toen kwam Blue Monday en ik dacht 'Aha' en dat ik me niet zo zielig, samen met al die anderen, moest laten gaan. Maar toen het niet overging en donkere donderdag kwam en ik in duizend tranen bovenaan de trap zat, naast de kamer van mijn meisjes, wist ik dat het dieper zat. Ik was op, kapot, uitgeput again. Ik had het proberen ontkennen, verstoppen en negeren maar daar op die trap (altijd op die trap) kwam ik tot het inzicht dat het weer anders moet. En minder. 

En zo ... ging Gazelle weer in overlevingsmodus. Overdag de ratrace en 's avonds uren op de zetel onder een deken. Mijn lijf bekaf maar mijn hoofd volop aan het malen. Nieuwe keuzes dringen zich op. Weer beslissen rond werk en leven. En 'Minder' blijft daarbij het codewoord.
Lastig. Eng ook.

En ergens ook een beetje spannend. 

#tobecontinued