Een cheque, een berg, een vriend.

Zaterdag
Ik ga door de mailbox van de week. Drie keer krijg ik de vraag van het loopbaancentrum of ik mijn laatste cheque nog wil op gebruiken, en wanneer dan. Oef ... geen idee. Of toch wel eigenlijk ...  neen, neen, neen. Ik hoef die cheque niet meer. Ik weet dat er andere verhalen zijn, maar zelf heb ik uit de loopbaanbegeleiding helemaal niet gehaald wat ik ervan verwachtte -- een complete make over van mijn professionele leven, een verrassende nieuwe wending, dat crazy wild idea om me met volle overgave op te storten, of gewoon een richting die ik nog wel zag zitten.

Anderzijds - fair is fair -: ik verwijt ze niets. Ik weet nu dat ik die begeleiding veel en veel te vroeg in mijn burn out herstelproces gevolgd heb. Amper uit de schok na de crash, mijn lichaam nog slaperig en mijn geest vol watten -- er was gewoon géén plaats voor wilde ideeën of bruuske wendingen. 

Maar om dan nu, in dat ene uurtje dat me nog rest, de draad weer op te pikken en weer te gaan koteren in mijn Zijn en Kunnen? Don't think so. 

Zondag
De Kersenweg ligt stijl voor ons. Vol slijkerige putten, smal en bochtig. Pauline en ik staan ervoor en we moeten erdoor, en nog snel ook. Om 14u mag Pauline naar een verjaardagsfeestje boven op de Prinsenberg. Jarige Charlotte woont afgelegen -- in de beslotenheid van het bos, exclusief en luxueus. Hier staan de grote villa's, de uitgestrekte landgoederen, de goede smaak. Pauline beleeft er een sprookjesmiddag en vraagt zich later af waarom wij een kleine kapotte tuin hebben. 

Dinsdag
Ik zit in een chique restaurant in de stad. Rond mij 11 collega's die vieren dat ik er ben en mij welkom heten in het team. Met driegangen, amuses voor, bijhorende wijnen tijdens, en verwenbordjes na. Zo fijn is die nieuwe werkgever van mij.

Terwijl ik mijn hand laat glijden over het hagelwitte tafellaken, glad, dik, en gesteven, luister ik naar Kristien. Small talk eerst maar al snel komen we op haar verhaal. Een scheiding. Lelijke momenten. De tweede poging. De traumatiserende teleurstelling. Maar vandaag gaat het goed. Ze woont in een bescheiden huis, dicht bij de Steenweg en met haar kinderen. Ze is gelukkig.

Ik geloof haar, en ben blij voor haar, en tegelijkertijd hoor ik hoe hard ze haar best doet om te tonen dat het, dat zij, vroeger anders was. Rijker, zonder te gaan werken. Met andere vrienden die haar keuzes van nu niet begrijpen. Andere hobby's, andere kleren, andere vakanties. En hoe ze groter woonde. Veel mooier ook. Op de Prinsenberg.  
Ah. Ja. Tja.

Ik vind het wat sneu voor haar. 
Stop maar, denk ik. Het is goed, denk ik. Wat maakt het uit?!
Ik vind je fijn zoals je nu bent. Zonder al die dure toestanden. Zonder de Prinsenberg. En wel aan het werk. 

En dan - ha, oei. boem pats ... - de spiegel. Ik zie ineens hoe ik mezelf ook in bochten wring elke keer wanneer mensen vragen wat voor werk ik doe. En hoe ik het zelf nog altijd nodig vind om te vertellen wat ik vroeger deed. Waarom?? Om me te bewijzen, om er mijn waarde uit te halen??!! Jezus. Ook sneu. Een beetje zielig van mezelf. Eindelijk zie ik het in. Mijn vroegere carrière is Kristiens Prinsenberg. Niet meer hier, niet meer nu, maar ook niet nodig hier en nu. 

Aha. Denk ik dan. Het is dus goed.
Vroeger maakt allemaal niet zoveel uit - denk ik dan.
En ik ben dus fijn zoals ik nu ben. Denk ik.

Zaterdag
Manlief en ik en een onverwacht avondje onder ons twee. We duiken de stad in en vinden een restaurant. Leuk en lekker en we komen een vriend van weleer tegen. Veel ohs en ahs later vraagt hij wat ik nu doe. Ik schraap mijn keel. En stel dan vast hoe ik gewoon, zonder blikken of blozen, en al helemaal zonder naar vroeger te grijpen, vertel wat ik doe. Hij vindt het goed. Ik bijt op mijn tong en slik mijn andere woorden - die over de eerdere carrière - in.

Nog steeds goed.
Aha. Aha.
Zo gaat dat dus ook.
Nice one. 

Zondag 
Ik schrijf een mail. Naar het loopbaancentrum. 
Ietwat zweverig, maar ik geloof er wel in: dat ik ondertussen al lang niet meer op zoek ben naar de ultieme droomjob van mijn leven. Dat ik geloof dat ik in elke fase van mijn leven wellicht gelukkig word van andere dingen, ook in mijn job. Dat er natuurlijk wel constanten zijn maar dat ik mezelf eigenlijk wel goed ken. Dat als ik maar scherp genoeg luister, ik mijn intuïtie wel hoor praten. Weet wat mijn kerntalenten, energiegevers en mijn valkuilen zijn. En bovenal - dat ik weet dat ik op dit moment wel snor zit. In mijn vel en in mijn job. Dat ik dus de vervaldatum van half december laat passeren en nu gewoon blijf doen wat ik doe - op mijn werk en ernaast.

Met elk woord dat ik neertrokkel, wappert mijn cheque verder weg. 
En samen met hem mijn zorgen, mijn schaamte en de moetens.

Aha. Amen. Hallelujah. Santé.