 Deze prachtfoto's van een prachtdag op het Veluwe meer postte ik vorig jaar op Instagram. Nu zijn ze hier volledig op hun plaats. Het schip, een bootje eigenlijk, waggelend op een meer dat schittert in de vroege ochtendzon. Samen met 15 anderen zitten we op elkaar gepakt op houten bankjes. We hebben elkaar nooit ontmoet, en wachten tot mijn neef - kapitein van dienst - ons naar de mysterieuze bestemming voor zijn verjaardagsweekend vaart. Het is nog te vroeg voor small talk - we staren en lachen wat naar elkaar en nemen foto's van de glinsters op het water.
Mijn Neef is van goud. De liefde voor het water van zijn vader meegekregen nog voor hij kon lopen, vaart hij ons voor zijn 40e naar een eiland met tipi's in het midden van het Veluwe meer -- goed voor zo'n dag uit de 1.000. De liefde voor dit feestvarken brengt ons samen. En de sportdag die hij voor ons op touw heeft gezet. Zalig. Met mensen die we nooit eerder hebben gezien, trekken we touw, gooien we om ter verst krachtbal, schieten pijl en boog en lopen hobbelend een brancard-race alsof ons leven ervan af hangt. Wanneer we winnen, vallen we in elkaars armen en high-fiven we alsof we elkaar al jaren kennen. 12 uur later keren Manlief en ik terug. De rest blijft op het eiland, aan een vuur en in de tipi's. Bij het afscheid in de avondzon knuffelen we innig - we gaan er allemaal van uit dat we elkaar pas binnen 10 jaar - bij Neef's 50e - zullen terugzien. * Het blijkt nog geen jaar te duren. Op een dag vol zon en wind zie ik ze terug. De vriend met de lange baard, het hippe meisje met de mooie haren, een andere blijkt zwanger. Geen knuffels, wel tranen als we elkaar kruisen in de volle hall van de rouwvilla voor de begrafenis van de vader van Neef en zijn kleine broer. * Ik zie de achterkanten van hun hoofd. Zo waardig en sereen ze daar zitten - hun gezinnen naast hen, in zoveel stukken breekt mijn hart. Eén jaar ouder en twee jaar jonger dan ik en op korte tijd verliezen mijn neven hun moeder, en nu hun pa. Ik weet hoe rauw het is om je vader te verliezen. Ik kan - en wil - me niet inbeelden hoe het is om je beide ouders kwijt te zijn. Ze hebben er een wondermooie dienst van gemaakt, een vader waardig. Herinneringen van vroeger komen terug en in al hun kracht brengen ze oude tranen mee, hier en daar een glimlach. De koffietafel is warm, hecht en doet zijn ding. En toch blijft het moeilijk om ze nu weer te gaan knuffelen - die vrienden. Niet omdat we dat niet willen, niet omdat we onbeleefd zijn. Het is gewoon ... niet juist. We houden het op een afstandelijk knikje - we doen alsof we hier niet moeten zijn, dit niet moeten meemaken, elkaar niet moeten zien hier. * En het schip? 'Een schip ... ' zo staat op het rouwkaartje, 'Een schip achter de horizon is niet weg, je kunt het alleen niet meer zien'. <3 <3
4 Reacties
|
