 De kleuren langs de Damse Vaart zijn fel en veel. Groen en blauw en geel. Knoestige knotwilgen, scheefgeblazen populieren, zonneglitters op het water; meer lente dan dit wordt het niet.
I follow rivers - de Triggerfinger versie. We luisteren en zingen. Door dit sprookjeslandschap zoeven wij. Vier meisjes, vrouwen, met 25 jaar vriendschap op de teller. Achter ons ligt een zalig zeeweekend. Voor ons de Stiltehoeve waar we één van ons vier gaan afzetten. Ik heb weinig geslapen - ook meiden van diep in de dertig kletsen tot het ochtendgloren bijna lonkt - en ik ben niet moe. Ik voel me bruisend, fit en compleet gelukkig. Dit hele weekend, met Noordzee, volle zon, verse vis, lange wandelingen in het avondlicht en ochtendlijke croissants; deze meiden, met hun ongedwongen vanzelfsprekendheid en hun groot hart; deze zee van tijd-voor-mezelf; het laadt me op, maakt me sterk, zet me op een wolkje. Op de radio gaat het in de laatste etappes van de Ronde van Kwaremont naar Paterberg - mooie namen; en spannend is het wel. Vier vriendinnen, humaniora-meisjes uit het Lyceum -- en alles is nog zoals toen. We glijden in hetzelfde ritme, voelen wat er moet gezegd en gehoord. Onze kwesties gaan niet meer over puberjongens, maar over onze mannen; vaders - van onze kinderen of niet die van ons. Onze zorgen gaan niet meer over liefjes en looks maar over opvoeden, vrijheidsdrang, evenwicht. We praten, bespreken en doen confidenties. Aan het eind van twee dagen zijn onze harten leeggebiecht en zit ons gemoed weer vol. En alsof de radio onze trip down to memory lane zomaar volgt ... - She goes nananananaa De Stiltehoeve komt in beeld. Wanneer we afscheid nemen van ons vriendinnetje wil één kant van mij dit ook -- nog een week stilte, rust, tijd om te mediteren en te introspecteren. Mijn andere kant schreeuwt, trekt, kan niet wachten tot thuis, waar ik mijn kindertjes kan plat kussen en Manlief wil vastpakken. We gaan. Een uurtje verder, aan het station, scheiden onze wegen rommelig. We springen uit de auto, en op de trein - elk een andere kant op. Geen echte knuffels meer ... don't care, alles is al gezegd. * Maandag, dinsdag, woensdag - rekeningen moeten betaald, boodschappen en werk en huishouden en routine zijn helemaal terug ... ik doe het gewoon allemaal, met de glimlach, en pluk ook nog Paasbloemen samen met Marie. We zoeken en vaasje en ze klapt in haar handen voor zoveel moois. Heilzaam was het. En het zindert nog altijd na.
1 Reactie
|
