Het café onder de kerktoren en dat Hello Fresh echt niet dé oplossing is ...

Ik ben er nog altijd niet uit of het echt was of een pose.
In elk geval - hilarisch vond ik het elke keer wanneer mijn psychologe zo hard uit de lucht kwam gevallen toen ik terloops dingen vermeldde die voor mij - en de rest van de wereld - een evidentie waren, maar voor haar he-le-mààl niet. Dan sperde ze haar ogen open, streek door haar korte zwarte haar en zette zich beter in haar stoel om goed te luisteren en te begrijpen hoe ik me nader verklaarde. 

De eerste keer gebeurde het toen ik trots vertelde dat ik voor Hello Fresh wou gaan. We waren al een paar weken aan het werken op loslaten en dat ik moest leren om dingen niet altijd helemaal zelf en alleen te willen doen. Terwijl ik had begrepen dat Hello Fresh er echt was om mensen hun leven makkelijker te maken - en het voor mij een mega-mijlpaal was om daarin mee te stappen, geloofde zij oprecht NIET hoe in vredesnaam een doos met voedsel uit Nederland me uit een gigantische put kon trekken. En ik geloofde dan weer oprecht niet hoe zij niet kon zien dat ik toch al één grote klik in mijn hoofd had gemaakt. 

Ondertussen weet ik dat ze gelijk had - Hello Fresh werkt niet echt vergemakkelijkend in mijn leven. Dat ontdekte ik een paar weken geleden toen ik in een bomvolle avondspits en met twee hongerige meisjes tussen mijn benen een gemberknol zat te pellen terwijl er ondertussen spekjes sudderden in de pan. Om die vervolgens rond al eerder gebakken kippenbilletjes te draaien en op te dienen met zelfgeraspte linguine van courgette, handgeknipte koriander en een huisgemaakt dipje van verse Amazonianoten. Mijn dochters vonden het vies en raar en aten pasta met komkommer. Stress en net iets te veel werk voor een doordeweekse dinsdagavond. Exit Fresh dus ...

* * * 

Woensdag, 18.30u
Ik zit in het cafeetje onder onze kerktoren, samen met Elise -- één van mijn vriendinnen die ik al het langste ken en het liefste heb. Een meisje met een glittertruitje neemt onze bestelling op. Elise kiest Cola. Goed zo, denk ik, wat extra suikers die je wel kan gebruiken. Ik zag het al toen ze de glazen deur van het café openduwde en haar blik over de tafeltjes liet gaan. De moedeloosheid droop ervan af. Haar ogen lichtten amper op toen ze me zag. En bij onze begroetingsknuffel voelde ik de botjes in haar schouders uitsteken. Immer gracieuze Elise ... een gekwetste vogel. Een rank riet met een knikje in.  

Op dinsdag stuurde ze me een bericht en ik las het als een noodkreet. Nu zitten we hier en doet ze een verhaal dat griezelig identiek is aan het mijne vlak voor de crash. Uitgeput, gevloerd, niet goed bezig en ik-weet-het-maar-ik-kan-er-niet-zomaar-uitstappen, opkijken tegen dingen die leuk zouden moeten zijn en heel veel schuldgevoel. En neen, ze kan nu niet in bed gaan liggen. Laat staan thuisblijven. De kinderen. Het werk. De familie. 

Met stijgende verbazing aanhoor ik het. Verbaasd omdat ik mezelf van een jaar geleden zo hard herken. Verbaasd omdat ik al vergeten was dat er een tijd was waarin ik ook opkeek tegen een zwart, zwaar weekend met mijn kinderen en me elke seconde van de dag een slechte moeder voelde, verbaasd om de argumenten die ze aanhaalt - ook ten opzichte van zichzelf - en die klakkeloos uit mijn mond van een jaar geleden konden komen. 

Mijn antwoord is een mantra dat uit drie stukken bestaat. 1) Slaap. Rust nu. No matter what. Denk eerst aan jezelf. En ga naar de dokter. 2) Neen, het is niet normaal hoe je je nu voelt. En ook: jij voelt je nu zo. Je bént niet zo slap en futloos. 3) Je kan hier wel echt van genezen. Kijk naar mij en mijn hernieuwde energie. 

Het haalt niet veel uit. Mijn woorden ketsen af op de vermoeidheidswaas die rond haar hangt. Gigantisch frustrerend. Exact hiervoor begon ik mijn blog en vertel ik mijn verhaal. Om mensen in mijn situatie - in haar situatie nu - te verwittigen; ze nog net op tijd een U-turn te laten maken, te vermijden dat ze loeihard botsen en crashen. En nu, nu gebeurt het onder mijn ogen. Bij iemand die me zo vertrouwd is -- al zo ver weggegleden en ik kan er niets tegen.

Oh, ze heeft hem wel gelezen mijn blog. Ze vinkt moeiteloos het lijstje met kenmerken af en meer. Maar het is niet genoeg. Too little, too late. Verdomme, ze blijft koppig doen wat ik ook deed. Ergens zoekt ze wel naar oplossingen, maar veel fut om die vervolgens uit te voeren is er niet meer. 

Elise drinkt haar cola leeg, besluit dat ze de dag erna zal doen wat ik zeg en naar de dokter gaat -- en ik weet nu al dat ze het niet gaat doen.

En dan komt het. Terwijl ze haar streepjessjaaltje schikt vraagt ze zich luidop af of Hello Fresh iets voor haar zou zijn ... 

Shock. ik weet niet of ik moet lachen of wenen ... Mijn woorden en mijn verhaal hebben niets uitgehaald. In één nanoseconde snap ik de verbijsterde psychologe door en door. Met dezelfde grote ogen strijk ik door mijn haar (niet zwart en kort, maar bruin en lang en krullend) en kan alleen maar stamelen dat dàt, dat Hello Fresh, niet echt de oplossing is, die zij nu nodig heeft. 

​Pffff.

En zo zie je maar ... 
We zijn allemaal zo hetzelfde , té, flink, te hard in ontkenning over onze ware toestand ... en we maken allemaal dezelfde fouten ...

Zo zie je maar ... 
Dat Hello Fresh duidelijk een snaar raakt. 
Die van uitgeputte vrouwen. 
En hun marketing speelt daar handig op in.

En zo zie je maar ... 
Het was echt zo schrijnend als bij Elise, toen ik op instorten stond. 
En ondertussen ben ik er al zoveel van vergeten. 
Wat goed zeg. Man man man - wat goed. Echt waar. 

Aan Elise, aan mijn andere vriendinnetjes, aan iedereen: eerst aan jezelf denken. Veel slapen. De rest volgt dan wel vanzelf.